"Toen pla en pi en werd, is het gezeik begonnen". WC tegel wijsheid heeft zo zijn charmes. Ook voor de huidige games generatie, namelijk: ikzelf. Want wanneer werd zachtjes wateren eigenlijk keihard stralen? Het blijft een cliché "columnistisch" gezien. Boeiend is het niet meer, feit blijft dat je wordt doodgegooid met nieuwe titels. Het echte gezeik komt in de vorm van upgrades. Nieuwe titels betekenen nieuwe hardware, en voornamelijk geld dat er niet is. Helaas, deze idioot zit niet op rozen maar op een kaal verdord voetbalveld waar de lijnen al jaren van afgetrapt zijn. Tijd voor een goedbetaalde baan, een rondje consoles of voor een duik in de archiefkast? Het laatste dit keer.
De volgende tegel staat dan ook gelijk voor je neus: "wie wat bewaart, die heeft wat". Het blijkt toch dat er genoeg dingen zijn die je nog moet doen. De games waarvan je zei: "komt nog wel" zijn nu "waarom heb ik die in godsnaam laten liggen"-gevalletjes geworden. En hoe komt dat? Waar was ik mee bezig? Unreals, Half-lifes, Tomb Raiders, Dooms? Wie zal het zeggen.
Van de games die ik nog nooit heb aangeraakt doet Clive Barker's Undying me het meeste irriterend pijn. Het feit dat hij pal naast NBA Live 2001 staat zegt me denk ik genoeg. Als ik de doos open trek zie ik dat de CD er vast nooit is uitgeweest. Hoe? Dat weet je gewoon, dat ruik je. De geur van een ongeopende game, het aroma van onschendbaarheid, het aangezicht van een maagdelijk stuk entertainment. Belachelijk hoe romantiserend je erover kan ouwehoeren.
Na een paar dagen begin je je "vroegere ik" toch steeds meer te verafschuwen. De game is simpelweg steen goed, een miskende kla ieker, een hoogstandje wellicht. Het verhaal doet de gameplay eer aan, iets wat een zekere andere vers gereleasde horror/action titel niet kan zeggen. Hoogstens "maar mijn hype was groter, lekker puh". Een simpele dicksize contest zeg maar. Een gevecht wat ik niet zou willen mi en in ieder geval. Mits ze allebei met gelijke maat worden gemeten. Doom 3 een paar stappen terug, of eigenlijk liever Undying een paar stappen omhoog. Een remake, mag ik daar überhaupt wel over brainstormen?
Zoals ik al zei: verbazing viert een gala in je kop. Als ik dit heb gemist, wat nog meer? Een zekere American had het antwoord, Mr. McGee's Alice was het volgende slachtoffer. Of ik was haar slachtoffer, één van de twee. Laat mij de Art director zien die het beter kan, en ik spuug hem in zijn rechter oog, rol hem van de Eifeltoren, smijt hem in een kamer met Manhunt-spelers en noem hem een leugenaar.
Ook in het laatste geval speel je het uit, en je archief begint zijn niveau met de dag te verliezen. Operation Flashpoint, cool. C&C Renegade, nou... leuk. Fur Fighters, nee dank u. Grachtenracer... ? Dat was het dan: back to the future.
Ik sta in de hardware winkel, snikkend en toch scheldend over een nVidia als de eigenaar er nieuwsgierig bij komt staan. "Wat is er jongen? Heb je je pijn gedaan?" Veel weet de gemiddelde shopkeeper niet over mijn situatie meestal, maar dit keer heeft hij het goed. Wat nu? De behulpzame kerel neertrappen en er met de doos vandoor gaan? Ik blijf tenslotte een gamer? Nee, tijd om te sparen. Want wie wat bewaart...