De spullen staan opgestapeld in mijn kamer. Wanneer ik een game wil spelen voor mijn televisie, dan moet ik eerst een hele overlevingstocht langs grote bruine dozen maken wil ik er aan beginnen. Eigenlijk is de tocht naar de televisie en de bank al een spel op zich.

Ik ga verhuizen. Ik trek uit het huis waar ik ben geboren en ga met mijn betere helft samenwonen. Spannend, natuurlijk, en heel erg leuk. Het echte leven begint, zelfstandig zijn, nu komen de echte zorgen pas, nu komen de echt leuke tijden pas: allemaal opmerkingen die mensen naar je hoofd slingeren wanneer ze weten wat je van plan bent. Het zal allemaal wel: we gaan er gewoon voor en wat er morgen komt merken we dan weer wel.

Het enige dat mij tot nu toe zwaar is gevallen, is het inpakken van spullen. Ik heb, naast mijn favoriete films op DVD en een kleine boekencollectie, nogal een verzameling aan games. Op zich ben ik daar enorm blij mee. Ik speel graag games en, zo besef ik sinds een tijdje, ik verzamel ze nog liever. Maar afgezien van het feit dat ik veel dozen nodig heb om ze mee te kunnen nemen, ben ik ook een partij troep tussen al die games tegen gekomen. Dan heb ik het niet over slechte games: die heb ik wel eens gekocht, maar zijn inmiddels weer verdwenen.

Het gaat hier om special editions. Je kunt ze ook collectors editions noemen, of, zoals ik ze ben gaan benamen, dozen vol lege hoop. Keer op keer de hoop dat er iets interessants in zit, wat je wel mag verwachten voor een prijs die gemiddeld twintig euro hoger ligt dan die van een normale versie. Maar nee, negen van de tien keer is het regelrechte afzetterij.

Ik heb hier nog een metalen doos van Half-Life 2 liggen. Nou ja, gisteren nog wel. Inmiddels ligt hij in de prullenbak. Leuk, zo'n oversized t-shirt, maar niet alle gamers wegen over de 100 kilo en ik hoef ook niet zo nodig met een shirt rond te lopen die aangeeft dat ik een die-hard consument ben. Een klein boekje met artwork van de game, met daarin de advertentie dat je voor het échte boek met alle artwork toch echt tot aanschaf over moet gaan.

En zo staat (of stond) mijn kamer vol met dergelijke prullaria. Wat heb ik aan al die dure hoezen van staal met daarin een extra CD, gevuld met maarliefst tien minuten aan making-of materiaal? Een grote kartonnen doos met daarin het spel en een prachtige poster die recht de prullenbak in kan? Een action figure die al uit elkaar valt als hij één keer van de plank afvalt? Een Master Chief-helm? Een soundtrack met wat gelicenseerde muziek dat ik in een paar minuten ook wel op internet kan vinden? Alleen de action figures charmeren mij nog wel, maar om nou te zeggen dat die van hoge kwaliteit zijn...

We zijn niet verplicht om special editions te kopen, daar ben ik mij zeer van bewust. Maar ik ben net zo bewust van het feit dat veel consumenten (en ik steek bij deze mijn vinger op) er wél intrappen. Het lonkt naar ons op de schappen van de winkel, "koop mij, ik ben speciaal, uniek, ik heb dingen die de rest niet heeft". Het punt is: het staat even grappig in je kamer en daarna staat het vooral stof te happen. Je kunt er niets mee en je geeft er eigenlijk ook niets meer om. Ik geef eerlijk toe dat mijn hart sneller gaat kloppen bij het zien van die grotere pakketten, maar het voegt uiteindelijk niets toe. Nou, beste uitgevers, laat anders die special editions maar lekker zitten! Ze herinneren ons teveel aan ons belachelijke consumentengedrag!