Ik ben het zat. Ik heb het gehele land doorkruist om een Wii te kopen, was er dolblij mee, wachtte met smart op die fantastische unieke titels… en ze komen maar niet. Sterker nog, ze staan niet eens concreet in de planning. Wat hebben we nu al gehad? Natuurlijk is er het fantastische Zelda, maar dat is feitelijk een GameCube-port. De andere redelijk goede titels die uit zijn gekomen, zoals WarioWare, Rayman, Super Monkey Ball en Wii Sports zijn simpele (party)spelletjes. Goed, ze zijn vast wel leuk, maar het zijn geen diepgaande ervaringen. En de Wii mag dan wel deels bedoeld zijn voor zulke partyspelletjes, maar dat wil niet zeggen dat de userbase alleen maar bestaat uit hersenloze idioten die slechts de afstandbediening willen rondzwaaien en dan wel tevreden zijn. De vraag is dan ook: welke weg is Nintendo ingeslagen? Die vraag lijkt duidelijk te beantwoorden te zijn: de weg van een goedkope, voor iedereen toegankelijke console die ook nog eens wat unieks biedt. Goed, maar dan is de vraag nog niet beantwoord. Want houdt Nintendo vooral van games die dit grote publiek bereiken en dus plat vermaak á la Mario Party en Raving Rabbids bieden? Of wordt er nog rekening gehouden met de echte gamers die ook diepgaande RPG’s en meeslepende actiegames willen? Natuurlijk ligt de bal bij de ontwikkelaars, maar de vraag is hoe deze ontwikkelaars denken. En het antwoord op die vraag pakt misschien negatief uit voor een gamer zoals ik, en voor velen met mij. Want waarom wordt de ene na de andere serieuze game aangekondigd voor de Xbox 360 en PlayStation 3 en niet voor de Wii? Ik hoef geen ordinaire, lelijke ports, maar maak dan tenminste serieuze, diepgaande games die alleen op de Wii uitkomen, of ook nog op bijvoorbeeld de PS2. Waarom kan een tactische shooter alleen op de PS3 en 360? Of een grootse role-playing game? Of een brute FPS? Goed, dan zul je zeggen: koop één van die andere apparaten, en dat zou ook zomaar kunnen als ik daar het geld voor had. Maar dat is mijn punt niet. Mijn punt is dat de Wii een tweede GameCube lijkt te worden. Door achterlijke partyspelletjes en vervolg twaalf van gamereeks x wordt het apparaat met hangen en wurgen overeind gehouden. Laten we bijvoorbeeld eens de (Amerikaanse) releaselijst van het tweede kwartaal voor ons nemen en in categorieën indelen. Licentiegames: Disney's Pirates of the Caribbean at World’s End, Spider-Man The Movie 3, Shrek the Third, Transformers the Game, Legend of the Dragon, Pokémon Battle Revolution. Partyspelletjes: Bust-A-Move Bash, Mario Party 8, Tamagotchi Party On, Big Brain Academy, Cosmic Family. Vervolgen en/of ports: Super Paper Mario, Prince of Persia Rival Swords, Mortal Kombat: Armageddon, Bionicle Heroes. Wat blijft er over? Escape from Bug Island, een lachwekkend slecht ‘horror’spel dat reeds in Japan de grond is ingetrapt. En het op meerdere platformen verschijnende Heatseeker, een game met een straaljager. Nu wil het voorgaande lijstje zeker niet zeggen dat al die games slecht zijn. Games als Super Paper Mario en Mario Party 8 zullen echt wel goed scoren. Maar valt je misschien wat op in die namen? Jawel, Mario en Mario! Hebben we dit mannetje niet al driehonderdtachtig keer in een spel zien verschijnen? Mocht het punt nog niet duidelijk zijn: de Wii lijkt te vervallen tot een machine waarop slechts onzinnige spellen uitkomen, die misschien wel leuk zijn, maar geen volwaardige ervaring bieden. Nintendo perst er weer het ene na het andere vervolg uit op goedlopende reeksen, en biedt zelfs met de controller nul innovatie. Andere ontwikkelaars produceren slechts ports, partyspelletjes en kindergames. En dan ook nog eens met belachelijk lelijke graphics. De Wii lijkt hiermee een inferieur apparaat te worden dat slechts in de schaduw mag staan van next-gen consoles die wel diepgaande ervaringen bieden. Het GameCube-scenario ligt daarmee in het verschiet: een console die enkel en alleen Nintendo-vervolgen bood en die zelfs niet meer serieus wordt genomen door ontwikkelaars. Daarom hoop ik o zo graag dat de komende E3 mijn ongelijk bewijst.