Wel heb ik deze week eindelijk FIFA 11 gekocht. Maar ik zie nu al op tegen de aankomende transfers die ik handmatig moet aanpassen. Ik koop dus eigenlijk een game die al bijna achterhaald is. Enigszins zonde om daar mijn geld aan uit te geven. Toch kan ik het niet laten, ik wil mijn collectie namelijk zo groot mogelijk maken. Ik koop mede daarom mijn games tegenwoordig bij online winkels. Die kunnen het namelijk net even wat goedkoper aanbieden. Het nadeel is alleen dat de game per post wordt verstuurd. FIFA 11 lag afgelopen vrijdag in de brievenbus.

Toen ik thuiskwam had mijn vriendin het pakketje op tafel gezet, zodat ik het bij binnenkomst helaas niet meer kon verbergen in mijn broek of laptoptas. Ik zal even het scenario voor jullie schetsen; mijn vriendin staat met verwilderd haar in de woonkamer, gesloopt door de hele dag in haar eentje voor twee baby’s te hebben gezorgd die onfortuinlijk steeds tegelijkertijd wakker werden en dus tegelijk om eten vroegen en met volle luiers zaten. Zij ziet mij redelijk relaxt van werk thuiskomen, ietwat bijgebruind door het wandelen in de zon tijdens mijn pauze, zonder de beloofde boodschappen die ik zou doen. Verklaar dan nog maar eens waarom er een nieuwe game is afgeleverd.

Al kostte deze game mij maar een luttele 25 euro, het was 25 euro teveel. Hier kunnen de kids namelijk een hele week van eten, of luiers van vullen, het is maar van welke kant je het bekijkt. Zacht uitgedrukt was mijn vriendin niet blij met de nieuwe toevoeging aan mijn collectie. Nee, FIFA 11 staat niet in het rijtje van ‘hoe-houd-ik-de-relatie-met-mijn-vriendin-naast-het-opvoeden-van-een-tweeling(-seksueel)-spannend’. Mede doordat ik naar mijn idee ook nog terecht vroeg wat we gingen eten die avond, mocht ik na dit tafereel op de bank blijven slapen.

Maar optimist die ik ben, zie ik de zon alweer achter de wolken verschijnen: op de bank slapen werd die nacht synoniem aan een FIFA 11-sessie van vijf uur. De kids sliepen deze nacht ook erg goed, dus ik heb weer eens lekker lang kunnen gamen. Hoe dan ook, zestig euro is al lang niet meer iets wat ik mij kan veroorloven voor een nieuwe game. Waar ik vroeger bij wijze van spreken met mijn slaapzak voor de deur van een gameshop de nieuwste games opwachtte, moet ik het tegenwoordig hebben van Marktplaats, internetwinkels en vrienden met dezelfde console.

De grote games die dit jaar nog gaan komen (bijvoorbeeld Battlefield 3) zal ik wel gelijk kopen. Dat zijn dé games die ik samen met de rest van de wereld wil ervaren. Even stiekem alvast een deel van mijn vakantiegeld opzij zetten. Als het eenmaal zover is, verzin ik wel weer een goeie smoes voor mijn vriendin. Of de game in de hoes van de voorganger (Battlefield 1) doen, dat merkt ze nooit. Let op: dit kan alleen bij sequels. Tippie mijnerzijds.

Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag beschrijft hij de rol van games in zijn leven.