Jura ic Park heeft voor mij een speciale betekenis. Het is de eerste film die ik in de bioscoop heb gezien. Wat was ik overdonderd zeg. Het licht dimt en de zaal wordt stil. Eerste scène: een dino sleurt een lokale eilandbewoner aan zijn voeten een kooi in en scheurt hem aan stukken. Oké, de toon is gezet. Ik zit bevend in mijn stoel, maar kan tegelijkertijd niet wachten tot de rest van de film begint. De volgende scène die ik mij nog goed herinner is dat onze semi-held Robert Muldoon afgetroefd wordt door een groep velociraptors. Dit personage was de uit de kluiten gewa en boswachter van het park. Naar mijn idee de voorganger van The Crocodile Hunter: Steve Irwin. Zijn uniform komt namelijk in detail overeen met wat Steve altijd heeft gedragen wanneer hij de reptielen in Australië aan het vangen was. Een toevalligheid…? Ik denk het niet. Maar goed, dit even terzijde. Want wat gebeurde er met onze boswachter: in zijn achtervolging op een velociraptor wordt hij in de val gelokt door diens kompanen die hem aan weerskanten vanuit de struiken bespringen. Knap staaltje intelligent roofdiergedrag, zou Steve Irwin hebben gezegd.
Mijn eerste ervaring met een dinosaurus in een game was de T-Rex in Tomb Raider. Toen Lara Croft nog uit driehoeken bestond in plaats van rondingen. Totaal onvoorbereid op wat er zou gaan komen, loop ik de jungle in totdat er angstaanjagende muziek begint. In de verte komt de T-Rex op me af denderen en ik weet van gekkigheid niet hoe snel ik weg moet komen. Intense scène. In Turok komen we weer in aanraking met dinosauru en. Ditmaal ben ik niet zo bang uitgevallen en schiet met mijn shotgun zelfverzekerd om me heen.
Er zitten nog wel een paar redelijke games tu en mijn herinneringen, maar bij deze twee heb ik de leukste en mi chien wel engste ervaring gehad. Ik hoop dat ze bij ontwikkelaar Telltale Games goed hebben gekeken naar de sfeer van deze games. En ik hoop dat ze het goede van de film in deze game kunnen stoppen. De intensiteit, zelfverzekerdheid en het heroïsme van de personages. De bloedstollende verhaallijn. Het machtige, bulderende geluid van de T-Rex. De doordringende muziek van componist John Williams. En natuurlijk moet de gameplay lekker aanvoelen. Dat is nog wel het belangrijkst. Ik weet niet of ze gaan voor een open wereld, maar dan zou de gameplay van Far Cry, naar mijn mening, wel pa end zijn. Games gebaseerd op films pakken vaak niet zo goed uit en als ik iets niet wil, dan is het dat mijn jeugdherinneringen naar de Filistijnen worden geholpen. Maar deze jongens maken ook de Back to the Future-games, dus ze hebben er zeker ervaring mee. Ik heb er een voorzichtig vertrouwen in dat zij dit klusje kunnen klaren. De dino’s komen opnieuw terug.
Over de auteur: Gewoon Gamer is Auke van Leersum (31), de huiscolumnist van Gamer.nl. Terwijl gastcolumnisten vanuit hun positie in de industrie naar aan games gerelateerde onderwerpen kijken, ziet Auke alles vanuit één perspectief: de enthousiaste gamer. Dat is hij namelijk. Elke dinsdag snijdt hij een nieuw onderwerp aan.