Een stuk schrijven over het grafische aspect in game is al jaren achterhaald. De discussie of gameplay boven graphics gaat is net zo goed. Er is echter een ander aspect van de game waar minder op gelet wordt wanneer het realisme betreft, en zolang de graphics steeds beter worden blijkt maar eens te meer hoever deze catergorie achterblijft. Om het maar even duidelijk te maken: de kunstmatige intelligentie in games, en dan vooral shooters, is van een belachelijk laag niveau. Elke game claimt tegenwoordig dat het 'schitterende graphics, innoverende gameplay en een kunstmatige intelligentie van hoog niveau' heeft. Vaak klopt er geen enkel van, soms kloppen er misschien twee. De laatste is echter nooit waar. Wat wij tot nu toe namelijk onder A.I. verstaan is niet meer dan het dekking zoeken achter enorme objecten en muren en soms misschien een aanval in de flanken. Whoopdiedoo, dat is al een enorme vooruitgang op de spookjes in Pac-Man die voor je vluchtten wanneer jij hen kon opeten. Dan de intelligentie van de personen waar je niet tegen hoeft te vechten, maar die met je samenwerken. Je kan soms wel drie verschillende zinnen tegen ze zeggen, onvoorstelbaar! De antwoorden die je dan krijgt zijn ook altijd precies hetzelfde, waardoor je nog meer het gevoel krijgt dat je tegen een stel robots staat te praten. Hoe kan het toch dat ontwikkelaars zo weinig aandacht besteden aan de kunstmatige intelligentie van de personages in games? Persoonlijk denk ik dat dit komt doordat er teveel aandacht wordt besteed aan het grafische aspect. Zoals gezegd blijkt daardoor in de games alleen nog maar hoever je tegenstanders achterblijven. Zelfs games die openheid pretenderen hebben dit niet. Denk bijvoorbeeld aan Oblivion, één van de meest uitgebreide en open games ooit. Er lopen enorm veel NPC's(non playable characters) rond in de wereld van Tamriel, maar wanneer je wilt praten met een personage kan slechts gekozen worden uit een klein aantal mogelijkheden die meestal betrekking hebben op de quest waar je op dat moment mee bezig bent. Herhaal je een vraag, dan krijg je twee keer precies hetzelfde antwoord te horen, iets dat in het echt waarschijnlijk niet al te vaak zal gebeuren. Wanneer iemand mij drie keer hetzelfde vraagt zou ik waarschijnlijk aan die persoon vragen of hij last heeft van Alzheimer, aangezien ik het antwoord toch al twee keer gegeven heb. Een gewoon gesprek aanknopen met een willekeurig persoon zit er niet in, er móet per se gekozen worden uit de voorgekauwde mogelijkheden. Het zou toch fantastisch zijn wanneer je aan een willekeurig iemand kan vragen of hij toevallig weet hoe laat het is? Of stel je voor dat je een spel hebt zonder kaart, maar dat je aan een computergestuurd karakter moet vragen waar je heen moet. Natuurlijk is niet iedereen een wandelende GPS en zal het per persoon verschillen of hij of zij het antwoord weet. Echte interactie is er namelijk niet met de mensen die je in games rond ziet lopen. Soms lijkt het wel alsof ze een eigen leven hebben, maar helaas is dat niet het geval. Ze blijven altijd in rondjes door de stad lopen, gaan soms ergens naar binnen en komen even later weer naar buiten. Mijn vraag is dus: wanneer beseffen ontwikkelaars dat het gewoon bar slecht gesteld is met de kunstmatige intelligentie? Nooit krijg je echt het gevoel alsof je in een levende wereld zit waar je echt communiceert met de mensen om je heen. Ik wil, zoals ik dat bij een goede film gewend ben, meegesleept worden door de emoties die karakters bij me oproepen. Nog nooit heb ik een traantje moeten laten om een game, terwijl dat bij films toch wel een aantal keer gebeurd is. De enige manier om ons op dit moment echt te betrekken in de emoties van de karakters is door cutscenes. Denk bijvoorbeeld aan Mafia en de geniale filmpjes die in overvloed aanwezig waren in dit spel. Wanneer je echter weer aan het spelen was, was elke vorm van interactie weg met de karakters. Daarom raad ik iedereen eens aan om naar de site van de experimentele game Façade te gaan. Het is een experiment van twee ontwikkelaars die kunstmatige intelligentie naar een ander niveau willen tillen. Ik heb het spel, dat trouwens volledig gratis is, nu enkele keren geprobeerd, en elke keer was het compleet anders. Grafisch stelt het spel niets voor, maar daar gaat het helemaal niet om. Jij, de speler, wordt uitgenodigd om te gaan eten bij vrienden van weleer. Vanaf het moment dat je voor de deur staat is alles open. Jij kan je eigen vragen stellen aan je vrienden, reageren op wat zij zeggen en je krijgt het gevoel alsof je écht communiceert met ze. Zij antwoorden op jouw vragen en reageren weer op jouw reacties. Al snel blijkt dat hun huwelijk niet al te goed is. Aan jou de keuze: help je ze alles weer op rolletjes te krijgen of ga je met één van de twee flirten. Wie weet drijf je ze wel helemaal uit elkaar en word je het huis uitgezet. Vergeet niet dat het maar een experiment is en dat het waarschijnlijk niet allemaal 100% zal werken, maar dit kleine beetje belooft gewoon enorm veel goeds. Hopelijk gaan flink wat ontwikkelaars dit spel spelen, zodat ze begrijpen hoe kunstmatige intelligentie zou moeten werken. Façade is hopelijk een experiment dat zal leiden tot veel meer. Met een beetje geluk zorgt dit ervoor dat ontwikkelaars eens meer aandacht gaan besteden aan de intelligentie van de karakters in een game. Als dit het geval is kan namelijk iedereen zijn eigen verhaal maken, elke keer opnieuw. Geen vastgestelde paden meer, maar karakters die niet alleen op de hoofdpersoon reageren, maar ook op elkaar. Probeer Façade eens, en sta versteld van wat ons misschien nog te wachten staat.