Naarmate de technische mogelijkheden vorderen wordt voice-acting in games steeds beter. Het zijn daarom voornamelijk nieuwe games die op dat front excelleren, waaronder het onlangs verschenen L.A. Noire. De game bevat al een sterk script, maar de geweldige mimiek van de personages, die via een speciale motion capturing-techniek in de game is verwerkt, zet de dialoog kracht bij. Emoties ogen of klinken daardoor nooit misplaatst en vervullen echt een rol binnen de game. Rollende ogen, een lichte trilling in de stem; leugenaars pak je er zo tu enuit in L.A. Noire.
Gelaat en stem
Er zijn maar weinig titels die emotie in de stem en op het gelaat net als L.A. Noire combineren. Dat betekent niet dat voice-acting in andere games daardoor minder indrukwekkend is. Neem bijvoorbeeld Grand Theft Auto IV, waarin met name Nico Bellic de show steelt. Liberty City is niet het beloofde paradijs dat zijn neef hem voorhield, en dus is Nico een vrij teleurgesteld man. Zijn stem heeft de perfecte droevige ondertoon, maar hint ook naar een agre ieve persoonlijkheid. Nico’s manier van schelden is door zijn Oost-Europese echter allerminst intimiderend. Zijn ‘Moeterfoeckers!’ is eerder schattig of lachwekkend.
Dat gezichtsuitdrukkingen zelfs geheel kunnen ontbreken zonder dat de voice-acting daaronder lijdt, bewijst de Portal-reeks. GlaDOS is immers een kunstmatige intelligentie zonder gelaat. Hoewel ze een machine is, probeert ze haar emoties niet te verhullen. GlaDOS lacht, maakt grapjes en zingt. Haar subtiele cynisme is bovendien behoorlijk confronterend. Als GlaDOS je vertelt dat je doodgaat, wat ze gedurende de games meerdere malen doet, hoor je geen lichte twijfel. Ze stelt het als een onbetwist feit. Brrr…
Experimenteel
Goede voice-acting is daarnaast niet afhankelijk van een goed script. Kratos heeft inhoudelijk bijvoorbeeld weinig te melden (“I will have my revenge” is zo’n beetje de strekking van alles wat zijn mond verlaat), maar is één van onze favoriete personages. Dat komt voornamelijk door diens geweldige stemacteur, T.C. Carson. Zijn stem klinkt daadkrachtig, bruut en meedogenloos; een perfecte match met de daden van Kratos. Alles wat Kratos zegt brengt hij met zoveel woede en overtuiging dat je aan zijn kwade bedoelingen niet kunt twijfelen. Goede argumenten hoeft het hoofdpersonage eigenlijk niet aan te dragen, wat vast handig is tijdens discu ies.
Indietitel Bastion maakt op geheel andere wijze gebruik van voice-acting. De game probeert op dat gebied zelfs enigszins te vernieuwen. Terwijl je de game speelt, voorziet een vriend van het hoofdpersonage je acties van commentaar. Hij neemt dus als het ware de rol van verteller op zich. Wanneer je schiet, ligt hij bijvoorbeeld toe dat het hoofdpersonage over een geweldig schot beschikt. Gaandeweg laat de verteller steeds meer los en komen plotdetails samen om een kloppend, verhalend geheel te vormen. Bastions experimentele gebruik van voice-acting past daarnaast perfect bij het unieke stijltje van de game.
Zelden slecht
We kunnen natuurlijk nog wel even verdergaan en onder meer ingaan op Uncharted-games, Mafia II, de Ma Effect-reeks of zelfs verscheidene oude point ’n click-adventures, maar eigenlijk is voice-acting tegenwoordig zelden slecht bij middelgrote tot grote games. Natuurlijk zijn er evenals uitblinkers ook dieptepunten, maar het betreft dan meestal de wat oudere, houterige games. Bekijk het filmpje hieronder maar eens. Zeker als je goede voice-acting nu nog steeds niet kunt waarderen.