Er zijn mensen die al sinds Shattered Steel (wattuh? Ja, Shattered Steel dus) bijna religieus aanhanger van BioWare zijn. En komt het niet door hun eerste game, dan wel door Baldur’s Gate, Neverwinter Nights of het minstens even alom gerespecteerde Star Wars: Knights of the Old Republic. In de wandelgangen horen we zelfs spookverhalen over gamers die door het extraverte MDK zijn bekeerd tot het BioWare-geloof. Niet ondergetekende. Ik kende die titels, natuurlijk, maar BioWare deed me niets. De reden daarvoor is simpel: ik had simpelweg nog nooit een BioWare-game gespeeld. Totdat op een zekere zaterdag (deze jongen woonde nog netjes bij pappie en mammie thuis) een mooi stalen doosje op de deurmat viel: de collector’s edition van Jade Empire.

Ik was niet zomaar een ongelovige, nee, ik had zelfs Jade Empire op de Xbox overgeslagen. Om het nog sterker te maken: als mijn geheugen me niet in de steek laat was ik dat weekend van plan om een compleet andere game te spelen, alleen kreeg ik die niet geïnstalleerd. Dus ja, ik was uitermate haatbaar in die dagen. Ik speelde Jade Empire en kwam per toeval in aanraking met BioWare, niet omdat dit allemaal in de planning stond, maar omdat mijn eerste keus me in de steek liet en ik toevallig nog een stalen tweede k(n)eusje had liggen. 

Een lange nacht

Ik weet ook nog goed hoe ik in die dagen zoop als een Pool. De woensdag-, donderdag- en vrijdagnacht waren in de vroege uurtjes beland en die bewuste zaterdagavond hield ik even een rustdagje. Bovendien had ik een game te spelen, ook in die tijd bestonden er al hoofdredacteuren die teksten verwachtten. En dus startte ik rond een uur of vijf maar eens Jade Empire op – als RPG-fan/BioWare-n00b. Twee keer ben ik gestopt met spelen. Eén keer rond een uur of acht, om te eten. Eén keer rond een uur of 10, om ontbijt te scoren. Tegen een uur of 1 zondagochtend was de game uit en begon de schaamte. Ik had voor het eerst (en laatst) een volwaardige RPG in één ruk uitgespeeld. Betoverend was het.

Zelfs vandaag de dag is het moeilijk te zeggen waar het allemaal aan lag. De unieke Oosterse setting heeft in ieder geval zeker meegeholpen. Er was geen orc of elfje te bekennen. Ja, er was een draak, maar dat was er eentje die we alleen kenden uit Japanse mythen, net zoals zoveel fantastisch fantastievolle wezens in een universum dat geschiedenis, cultuur, mythes en legendes mixte uit het continent dat veel gamers toch een warm hart toedragen. Van de architectuur tot het vechtsysteem, over de personages en langs de sidequests; er was niets te vinden in Jade Empire dat niet aanvoelde als ‘vers’. En tot op de dag van vandaag is er nog steeds niets verschenen wat ermee vergeleken kan worden.

BioWare’s DNA

Wat ook niet bepaald in de weg van het succes gestaan zal hebben, is het typische BioWare-DNA dat overal aanwezig was. De dialogen en keuzes waren van een opzet die inmiddels standaard zijn voor de studio, je kon een ouderwetse romance beginnen en de statistieken en personages die je kon upgraden waren zo toegankelijk en gericht op actie dat je mocht spreken van een actie-RPG pur sang. En dan was er natuurlijk ook nog de karakteristieke, filosofische tweedeling. In Star Wars staat de Dark Side tegenover de Light Side (al moet ik bekennen dat ik nog nooit iemand daadwerkelijk ‘Light Side’ hebt horen zeggen), Mass Effect heeft z’n Paragon- en Renegade- systeem en Jade Empire had de weg van de ‘Closed Fist’ tegenover de vreedzame ‘Open Palm’.

Met alles op z’n plaats zou je zeggen dat het een koud kunstje geweest moet zijn voor BioWare om hier een klassieker van te maken. Maar niets is minder waar. Want als dat allemaal niet bijgestaan zou worden door uitvoerig uitgedachte sidequests, een verhaal dat de gebruikelijke clichés in het genre wist te vermijden en de kleurige diversiteit van meerdere overweldigend mooie locaties, had Jade Empire het ondanks het BioWare-DNA alsnog niet gered.

Iets

Mijn licht narcistische inslag is niet de reden geweest dat ik jullie de helft van dit verhaal over mijn persoonlijke situatie rondom het spelen van Jade Empire heb verteld. Ik deed het omdat ik het kon. Want van hoeveel games weet jij nog precies op welke dag je het speelde? In hoeveel gevallen kun jij je precies nog herinneren hoe laat je begon, hoe laat je eindigde en hoeveel dagen voorafgaand aan het spelen je als een bezopen dwaas in een of andere kroeg hing? Voor mij zijn dat er verdomd weinig. Maar dat Jade Empire-weekend vergeet ik nooit meer en dat zegt meer over de onvergetelijkheid van dit avontuur, dan over mijn (inmiddels voor 90% weggezopen) olifantengeheugen. Waarom dan wel bij Jade Empire? Tja, Jade Empire heeft gewoon ‘iets’.