Boulder Dash was het spel dat ervoor zorgde dat ik als kleine rustige jongen serieus boos kon worden. Dit was óf omdat ik drie keer achter elkaar dezelfde rots op mijn kop liet vallen, óf omdat ik me realiseerde dat ik nooit die verre werelden zou bereiken die je op het zuidelijke deel van je landkaart ziet. Of omdat ik zo vaak de verkeerde richting koos en mezelf daardoor weer eens opsloot met alleen maar ijspegels en rotsblokken om me heen. Het enige grappige daarvan was de manier waarop je hier uit kon komen: door als een gek met je duim alle kanten van je vierpuntsdruktoets in te drukken. Althans, dat werd me tenminste altijd verteld.
Rockford is de hoofdrolspeler in het spel, maar voor mijn gevoel had ik altijd zelf de hoofdrol. Niet alleen omdat ik zijn naam vroeger nooit heb gekend, maar vooral om het feit dat je een eigen kleur pakje kon kiezen. Dit gaf mij het idee dat het daadwerkelijk mijn personage was, dat een reflectie van mij op zoek ging naar die mooie glimmende diamanten. Uiteindelijk bleek het echte verhaal minstens zo mooi te zijn als wat mijn eigen fantasie er altijd van maakte. Rockford is namelijk een jonge knul te zijn die, zoals het een trouwe zoon betaamt, zijn vader Stoneford steunt wanneer de oude rot ziek wordt. Stoneford haalt als verra ing een kaart tevoorschijn met de locatie van diamanten die hij in zijn laatste avontuur ontdekte. De kleine Rockford neemt vervolgens de taak op zich om die diamanten te gaan zoeken en laat vader Stoneford lekker aan zijn lot over.
Zen-momentjes
Boulder Dash is niet weggelegd voor ongeduldige, naar actiezoekende spelers. Boulder Dash is voor uitgekiende persoonlijkheden, die in alle rust, doelgericht naar het einde kunnen graven, zonder daarbij emoties boven het verstand te laten gaan. Nu gooide ik als kind niet mijn controller naar het beeldscherm als het fout ging en ik was ook zeker geen opgever, maar de zen-concentratie die je voor dit spel nodig had, die zat er bij mij gewoon niet in. Ik vond het te aanlokkelijk om een diamant te pakken die eigenlijk niet op mijn route lag. Maar als er dan een rots op bijna mijn kop viel en ik toch die diamant wist te pakken, om er vervolgens achter te komen dat het stuk steen dat ik eerder nog zo heldhaftig heb ontweken de uitgang blokkeerde, dan moest ik toch even slikken. En ja, dan kan je wel een zen-momentje gebruiken.
Daartegenover stonden ook genoeg momenten die elke frustratie als sneeuw voor de zon lieten verdwijnen. Eerlijk is eerlijk, ik ben nooit ’s werelds beste gamer geweest. Het daadwerkelijk halen van een level was daarom al een heerlijk gevoel voor mij. Maar de kleine dingen die het spel nog veel mooier maakten, waren toch de momenten dat ik keihard achternagezeten werd door een vlinder (!) en in blinde paniek per ongeluk een rots op de kop van het insect wist te dumpen. De combinatie van adrenaline die vrijkwam en de beloning ter waarde van een aantal diamanten, was voor mij reden genoeg om elke keer toch weer het spel op te starten.
Levensle en
Helaas bleef het vaak bij opstarten, het spel uitspelen was er niet bij. De eerste wereld heb ik waarschijnlijk honderden keren gespeeld en op goede dagen wist ik mijzelf ook te begeven tu en de eerder pinguïns in de tweede wereld. Wat er daarna komt, blijft toch een wat pijnlijk mysterie. Hoewel dat met YouTube op te lo en is, steekt het toch wel dat ik niet verder wist te komen op eigen kracht. Vaak heb ik mijzelf afgevraagd hoe dat nou kon. Was het gewoonweg te moeilijk, had ik te weinig talent of kwam het omdat ik me te veel liet afleiden van het uiteindelijke doel, waardoor mijn se ies telkens ten onder gingen in schoonheid?
Wat de oorzaak ook was, het doet enigszins pijn om een filmpje te zien waarin Rockford na de laatste wereld vrolijk staat te springen op een berg met goud en diamanten. Het is iets wat ik nooit heb bereikt en waarschijnlijk ook nooit zal bereiken, net zoals ik de droom heb opgegeven dat ik ooit Pallet Town zal bezoeken of via een bonenstaak de wolken zal bezoeken. Boulder Dash heeft me geleerd wat falen is. Het heeft me geleerd dat het leven niet altijd eerlijk is. Het heeft me erop gewezen dat afwijken van de hoofdroute ervoor kan zorgen dat je een enorme rots op je kop kan krijgen, maar dat af en toe een risicootje nemen ook kan leiden naar een prachtige glimmende diamant. En dat was Boulder Dash toch eigenlijk wel, een prachtig fonkelende, maar soms voor frustratie zorgende diamant.