Dat is grotendeels te danken aan de manier waarop dit spel veel van de typische Mario-regels in de versnipper gooit. Niet Bowser, maar een vreemd volkje van buitenaardse wezens die zichzelf de Xnauts noemen en die voor hun diabolische plan een vriendelijke prinses nodig hebben, zijn de bad guys.
Het gevangenschap van Peach is mi chien wel het meest geestige onderdeel van de toch al bijzonder grappige en uitgebreide rpg. Opgesloten in een ruimtebasis en onder constante bewaking van een hyperintelligente supercomputer krijgt de speler haar tu en ieder hoofdstuk even onder controle. Wanneer de computer steeds verliefder begint te worden op de altijd charmante Peach gunt de machine haar af en toe de mogelijkheid om vanaf de maan een berichtje te sturen naar Mario die in en rondom Rogue Port de zeven crystal stars moet verzamelen om de wereld te redden.
Een computer die emoties begint te ontwikkelen is in The Thousand Year-Door verre van het meest vreemde personage. Zo voegt in bijna ieder nieuw hoofdstuk zich een nieuw figuur aan Mario’s team toe. Een vrouwelijke Goomba die alles weet over bijna iedere tegenstander en situatie, een schuwe Koopa, een pasgeboren, brutale Yoshi en een rouwende zeekapitein Bob-Omb lopen Mario achterna en helpen een handje bij de gevechten.
Die gevechten zijn naast de vele geestige dialogen en plotwendingen in het voor Mario-begrippen legendarisch goede verhaal een ander hoogtepunt. Ongetwijfeld geïnspireerd door de decordlevels uit Super Mario Bros. 3, spelen de typische turn-based gevechten zich af op een podium. Botst Mario tegen een vijand aan, dan schuiven de gordijnen open en zoekt het publiek snel een plaats voordat het geweld losbarst.
Timing-based rpg
Met een groot scala aan aanvallen die stuk voor stuk om enig gevoel voor timing en soms zelfs ritme vragen is het toneelstuk dat Mario en zijn vijanden opvoeren niet eentje waarbij je halverwege in slaap valt. Zelfs Mario’s kenmerkende sprong bovenop een vijand kan extra kracht bijgezet worden wanneer er met de juiste druk op de knop nog een beetje bonus schade geleverd kan worden. Vijandelijke aanvallen zijn tot op bepaalde hoogte ook te inca eren door Mario half in zijn pet te laten duiken. Wie de meeste aanvallen een beetje stijlvol weet uit te voeren verdient bovendien meer applaus en gejuich van het publiek waarmee je weer speciale aanvallen kan uitvoeren.
De gevechten blinken uit door je als speler veel opties voor aanvallen te geven, maar zonder je tegelijkertijd te laten verdrinken in cijfers, statistieken en overbodige tactieken. De hoeveelheid hp die Mario heeft, de schade die hij uitdeelt of de ervaringspunten die hij verdiend blijven overzichtelijke door niet met hoge cijfers te slingeren om je maar het gevoel te geven dat je goed bezig bent. The Thousand-Year Door is daardoor zelfs nu nog verfri end in zijn eenvoud.
Uitgebreid in zijn eenvoud
Eenvoud die bovendien niet ten koste gaat van een uitgebreide game. Met tientallen uren aan speeltijd is het opvallend hoe vaak Paper Mario nieuwe situaties en verhaallijnen weet te introduceren die blijven vermaken. Een hoofdstuk waarin Mario een volkje van slakachtige bosbewoners moet beschermen wordt opgevolgd door een verhaallijn waarin de loodgieter meedoet aan een worstelshow compleet met over de top personages en drama buiten de ring. Een aanvaring met een naargeestige dubbelganger en een heus mysterie in een rijdende trein in de stijl van Agatha Christie zijn een paar van de andere hoogtepunten die het verhaal heeft te bieden.
Sinds The Thousand-Year Door in 2004 uitkwam zijn er nog tal van andere rpg’s verschenen met Mario in de hoofdrol. Zo goed als deze game zijn ze echter nooit meer geworden, in alle waarschijnlijkheid omdat deze tweede Paper Mario het concept al wist te perfectioneren. Het feit dat alles in de wereld van papier is wordt optimaal gebruikt (Mario kan zichzelf oprollen of in een vliegtuigje vouwen) en de humor weet met haast perfecte timing het verhaal op te fleuren. Vooral de avonturen van Luigi, die je niet ziet, maar wel meekrijgt aan de hand van zijn sterke verhalen, zijn niets minder dan geniaal en staan constant haaks op wat Mario allemaal beleeft. Ook de momenten waarop je als de ietwat buitengesloten Bowser typische 2D-platformlevels doorloopt zijn geestig en goed bedacht.
The Thousand-Year Door is daarom voor iedere liefhebber van Nintendo en Mario in het bijzonder een fri e rpg die na meer dan tien jaar later nauwelijks verouderd lijkt. Dat is ongetwijfeld te danken aan die platte stijl, maar ook aan de tijdloze gameplay en humor die mi chien flinterdun lijkt, maar nog steeds staat als een huis.