Die prestatie is des te indrukwekkender wanneer je je bedenkt dat Doom in zekere zin de eerste in zijn soort was. Id Software, eerder als verantwoordelijk voor Wolfenstein 3D, wist met Doom de first-person shooter door te laten breken tot de mainstream. Het gigantische succes van Doom is dan ook niet aan één factor toe te schrijven. Het is de perfecte helse storm van omstandigheden die deze game tot op de dag van vandaag bijzonder maakt.
Technisch hoogstandje
De open deur van die succesfactoren is de gameplay, die dan mi chien niet zo uitgebreid is als menig moderne game, maar wat snelheid betreft nog prima mee kan. In Doom hoef je eigenlijk alleen maar te richten op een horizontale as. Of je vijand nu boven of onder je staat maakt niet uit, zolang ze maar verticaal voor de loop van je wapen staan.
Dat klinkt mi chien wat simpel, maar door de hoge snelheid en flinke hoeveelheden vijanden ben je druk genoeg met kogels ontwijken en om clusters demonen heen te draaien. De setting van Doom en de destijds bijzonder indrukwekkende graphics zijn een ander logisch onderdeel van het succesverhaal. Met name de lichteffecten op de Marsbasis voelde voor 1993 simpelweg ongekend. Nog niet eerder voelde een 3D-wereld zoveel als een echte plek.
Verboden horror
Het is nu mi chien moeilijk voor te stellen, maar Doom spelen was een angstaanjagende game. De brullende demonen die om ieder hoekje verstopt zaten, de geheime deuren die zich plotseling konden openen en de knipperende verlichting werkten allemaal mee aan de sfeer. Doom voelde zo levensecht, zo verschrikkelijk spannend, dat menig gamer met een kloppend hart en rode oren van het extreme geweld door de buitenaardse gangen heeft geslopen.
Exploderende verloren zielen, onthoofde demonen en pla en van bloed en ingewanden sieren Doom. Het ‘verboden’ gevoel dat de game opwekte was ongekend. Dit was een game waarvan je liever niet had dat je ouders het zagen. De inbegrepen midi-metalmuziek wist dit alleen nog maar verder te onderstrepen. Die hardcore uitstraling werkte als honing op een lichting van gamers die nog niet eerder zulk realistisch geweld hadden gezien. Het maakte van Doom echter ook een makkelijke zondebok voor een generatie die (nog steeds niet) kon begrijpen wat er in hemelsnaam zo leuk kan zijn aan al die chaos en vernieling.
Shareware
De echte meesterzet van Doom zat hem naast dit alles vooral in een kleine, maar revolutionaire besli ing. Op een floppy werden de eerste negen levels van de game voor nop verspreid. Die negen levels waren niet bepaald zuinig. Voor velen was deze eerste episode meer dan genoeg Doom om uren, zo niet jaren, demonen om te leggen. Er is een reden dat Doom 2 geen shareware-versie had: heel veel spelers dachten dat ze na het spelen van de eerste set levels het spel al hadden uitgespeeld en gingen dan ook niet tot aankoop over van het complete spel.
Die eerste tien levels bevatten eigenlijk ook alles wat Doom zo iconisch maakt. De muziek, de gangen, de monsters die zich erin verschuilen, maar vooral ook de geheimen. Ieder verborgen knopje, valse muur of optische illusie is zo slim in het level verwerkt dat je wel heel erg scherp moet zijn om er de eerste keer niet meteen voorbij te lopen. Geen lineaire gangentjes met strak geregi eerde gevechten voor deze game. Doom voelt ondanks zijn leeftijd eigenlijk nog steeds spannender dan menig moderne shooter.
De enige game die nog het meeste in de buurt komt is het best mogelijke vervolg dat Doom zich had kunnen wensen. Het in 2016 verschenen Doom is namelijk een game die zijn oorsprong op geen moment verraadt. De actie is snel, de actie intens, de levels complex en bovendien bomvol met geheimen. Zo eng of revolutionair als de originele Doom wil het alleen nooit worden. Na 25 jaar aan first-person shooters kan er namelijk maar één game de pionier zijn en blijven.
Meer Reloads: