De minimalistische beelden en het uitblijven van uitleg grepen ons en tal van andere spelers direct bij het opstarten van Another World in 1991. Een onheilspellende avond met donder en bliksem luidde de reis van onze jonge held in, waarbij het volstrekt aanneembaar leek dat hij na een bliksemaanslag uit zijn stoel verdween, op weg naar een andere wereld. De sfeervolle cutscenes - met name de introductie - gingen naadloos over in gameplay, met een bijzonder interactieve ervaring als gevolg. Eric Chahi had goed naar Dragon’s Lair gekeken en besloot met minimale middelen een soortgelijke belevenis neer te zetten. Another World werd meer platformer dan interactieve film, waar we uiteindelijk erg blij mee waren. Kleine, realistische tu enfilmpjes verbonden de levels subtiel en overtuigend, waardoor Another World uniek en buitenaards voelt. De animaties waren levensecht, dankzij de toepa ing van rotoscoping: een tijdrovend maar vakkundig proces.
Ambachtelijk bereid
De introductie, waarbij een Ferrari met piepende remmen tot stilstand komt, maakt ook nu indruk. Chahi creëerde de animatie met een speelgoedauto, die hij voor zich uit duwde en filmde. De beelden zette hij om frame per frame om naar vectorgraphics, met dezelfde rotoscoping-trucjes als die van Jordan Mechner een jaar of vijf eerder. Tu en 1985 en 1991 waren engines om mee te animeren schaars, dus bouwden ontwikkelaars met creatieve middelen filmpjes en animaties. Chahi sneed objecten (zoals het pistool) uit hout en sleutelde aan film en animatie totdat het realistisch leek. Tegenwoordig downloaden ontwikkelaars gewoon een 3D-model uit de a et store van Unity.
Co-op in een singleplayergame?
Met de beelden zit het dus goed, maar ook de speelbaarheid van Another World valt op. Waar veel platformers destijds lineair waren (schiet op eenvoudig schuivende vijanden, bereik het einde van het level) daar biedt Another World levels die steeds een andere aanpak verlangen. Wat moderne games zoals Limbo goed doen, deed deze game in 1991 al. Elk veld vereist opletten en het volgen van beweging in de wereld. Waar Prince of Persia vooral behendigheid vraagt, is Another World meer gericht op eenmalige aanpakken per deel van de wereld. Echt herspeelbaar is het daardoor niet, maar het levert een bijzondere ervaring op. Natuurlijk maak je tal van fouten en sterf je duizend doden, maar vervelend wordt dit nooit. Een ontmoeting met een wezen uit de kille, blauwe wereld voegt een nieuwe laag toe en levert gameplay op met lichte co-op elementen. Echt samenspelen met iemand anders is daardoor niet aan de orde, maar zo voelt het wel.
Want op het moment dat de held samen met een buitenaards wezen uit een kooi valt, begint een speciale band tu en de roodharige held en het rotsachtige schepsel. Je verkent samen de nieuwe wereld en mist de grijze reus meteen als je wordt opgesplitst. Gelukkig loopt de vriendschap als rode draad door de vertelling en kom je de vriendelijke alien nog veel tegen in de azuurblauwe rotsgebieden.
Wordt niet echt vervolgd
Toen de verkoopcijfers van Another World stegen, wilde Interplay snel een vervolg, met toepa ing van alle mogelijkheden van consoles uit die tijd. Chahi stemde aanvankelijk toe, maar distantieerde zich van het project toen de computergegenereerde animaties tegenvielen en het spel veel te snel uitkwam. Heart of the Alien (Sega CD 1994) vergeten we dan ook liever en we beschouwen Heart of Darkne (pc, PlayStation 1998) als spiritueel opvolger. Ook die game laat tu enfilmpjes en gamebeelden kundig samenvloeien en ook deze titel staat bij ons te boek als cult cla ic.
Another World is inmiddels op vrijwel ieder platform beschikbaar. We spelen het af en toe nog op de tablet (Android) en de 20th anniversary-versie is een goede ode aan het origineel. Met een veeg over het scherm en de moeilijkheidsgraad naar Hard schakel je terug naar de versie uit 1991. Genadeloos moeilijk, maar nog steeds een filmisch goede ervaring.