Mensen zien vaak niet graag hoe hun geliefd spel aangepast wordt. Call of Duty kent sinds het begin een sterke community die bij elke verandering een ware heksenjacht inluidde. Wanneer je bedenkt dat het spel dat ooit begon met drie of vier nuttige wapens nu tientallen wapens met een pakhuis vol opties om deze aan te passen kent, kan je je al voorstellen hoeveel virtuele hartaanvallen de fans hebben moeten ervaren. Dan hebben we het nog niet eens over alle perks, waarvan sommige voor woeduitbarstingen zorgen. Second Chance, anyone?

Zo goed als oud

Ondanks alle veranderingen is het mooi om te zien dat op professioneel gebied de Call of Duty-spellen steeds weer hun weg vinden naar de essentie van de reeks. Dat nog steeds de sterkste wapens boven de zwakkeren gekozen worden moge duidelijk zijn, maar de multiplayer is voor de rest grotendeels uitgekleed. Dit is niet omdat het spel, als geheel gezien, ongeschikt is om competitief bespeeld te worden, maar om de vaardigheden van de spelers in de voorgrond te stellen in plaats van het geluk en de keuze van wapen.

Frustrerende perks zoals de eerder genoemde Second Chance, waardoor spelers die eigenlijk al lang het loodje gelegd zouden moeten hebben een laatste kans krijgen om je met een kogel of twee te bedienen, wordt niet gebruikt. Daarnaast is de zogenaamde noobtube, de granatenwerper die bevestigd kan worden aan wapens, uitgeschakeld. De toevoeging van de granatenwerper is waarschijnlijk het grootste irritatiepunt sinds de toevoeging van rookgranaten en de shotgun in Call of Duty 2 en zal alles behalve gemist worden door de serieuze spelers.

Multifunctioneel

Een andere grote verandering, naast alle toevoegingen, is te vinden in de spelmodi. Het origineel kende al een aantal verschillende speltypes, maar waar professionele spelers zich voorheen grotendeels specialiseerden in een enkele modus, wordt vandaag de dag verlangd dat zowel spelers als ook hele teams bekend zijn met meerdere. Waar bij een Team Deathmatch individuele vaardigheden een grote rol spelen en het een constante strijdt om goede positionering is, moet er in Capture The Flag als sterke eenheid gespeeld worden waarin elke speler zijn rol als bijvoorbeeld rugdekker of vlaggensteler op zijn best beheerst.

Lange wedstrijden tussen twee teams worden daarom vaak over verschillende modi gespeeld, wederom om flexibele speelstijlen te eisen van teams en de actie te vergroten. Het lijkt alsof de professionele spellen zich steeds meer richting een vorm van toeschouwersport beginnen te bewegen, mede vanwege deze veranderingen. Wanneer er enkel één modus gespeeld wordt, krijgen toeschouwers keer op keer dezelfde speelstijlen te zien. Is het echter een mix van verschillende speelstijlen, dan openen zich deuren voor nieuwe tactieken, maar ook fouten.

Pijlsnel

Hoe groter de sport, hoe meer er geëist wordt van de spelers. Dit blijkt ook uit de steeds toenemende snelheid. Waar in Call of Duty 1 nog elke hoek minutenlang door dezelfde speler werd beschermd in de hoop dat iemand langs zou komen, worden er in bijvoorbeeld Black Ops agressievere speelstijlen gehanteerd. Het is niet meer een uitzondering dat het verdedigende team gaten in de aanval misbruikt om in de rug te kunnen aanvallen. Door het toenemende aantal is het ook van groot belang dat het team met elkaar communiceert over hun eigen posities, maar vooral over die van de tegenstander, om verrassingen te vermijden.

De toenemende snelheid vereist ook veel meer van het individu. Wanneer er in Team Deathmatch een teamgenoot het loodje legt ontstaat er gelijk een verschuiving binnen het overgebleven aantal teamleden, zodat het ontstane gat zo snel mogelijk weer opgevuld moet worden. Doordat er nu al enkele delen de sprintoptie bestaat betekent het ook dat verdedigend spelen en het constante zitten op een plek gevaarlijker is dan ooit. Uit het niets kan een tegenstander opduiken en door de defensie breken waardoor een team binnen kortste tijd zijn einde vindt.

Hoe zwaar de last ook is voor individuele spelers en hoe goed ze ook moeten zijn, communicatie en samenwerking blijven essentieel. Elke steen, elke hoek en elk gebouw kent een naam. Het spel speelt zich namelijk ook voor een groot gedeelte af in het hoofd van de spelers. Ook al bevindt een teamgenoot zich niet in jouw buurt, hij moet alsnog precies weten waar de tegenstander is om op deze manier zijn tactiek aan te kunnen passen. Wanneer er echter geroepen wordt: "Een man, kelder a", betekent dit veel meer dan de zin in eerste instantie zou doen vermoeden. Een dergelijke opmerking geeft medespelers een idee in welke radius het team van de tegenstander zich bevindt, wat eventueel hun plan is én voorziet in aanwijzingen aan andere spelers. Goede communicatie, in combinatie met een juiste positionering, leidt tot snel en slagvaardig handelen.

De Call of Duty-reeks heeft een flink aantal nieuwe lagen aan kledij gekregen, maar kijk je naar de essentie, dan bevat het nog steeds de spelelementen van het eerste deel. Communicatie is alles en dient als zaklamp in een donkere kamer; de uitgang is uiteindelijk ook blind te vinden, maar het aantal keren dat je jezelf stoot aan allerlei objecten moet voorkomen worden door een externe lichtbron. De toenemende snelheid lijkt in eerste instantie alsof het spel minder individuele vaardigheden vereist en dat met goed geluk de tegenstanders toch wel hun einde vinden, maar niets is minder waar. Elke beweging en elk schot is van tevoren nauwkeurig ingecalculeerd en juist in hectische situaties is het moeilijker het vizier recht op de tegenstander te houden.