De actiegame die wordt getoond is voornamelijk de reden dat we naar Hamburg zijn gekomen: State of Mind. Het spel is inmiddels 3,5 jaar in ontwikkeling en voor het eerst gaat Daedalic volledig 3D. Het spel is gemaakt door schrijver Martin Ganteföhr, die eerder werkte aan Galaxy on Fire, The Mystery of the Druids, Overclocked en The Moment of Silence. Spijtig genoeg is hij ziek, waardoor hij niet zijn eigen game aan ons kan presenteren. Jammer, want we wilden hem graag vragen op welke theorieën hij deze game over een soort hypertoekomst baseerde.
Ganteföhr werd gemist, maar gelukkig was er genoeg om te laten zien van de game. Bovendien was producent Kai Fiebig er om ons wat context te geven. Het verhaal speelt zich af in Berlijn in 2048. In de publieke sector zijn het droids en andere robotachtige wezens die de banen van mensen uitvoeren. Je kruipt in de rol van Richard Nolan, een journalist die de snelle ontwikkeling van robots in de menselijke samenleving openlijk bekritiseerd. Hij is daarom niet een al te geliefd persoon, zo merkt hij ook wanneer zijn vrouw en kind op mysterieuze wijze verdwijnen. Uiteraard is het aan hem om uit te vogelen wat er met zijn gezin is gebeurd. Niet dat je dat helemaal alleen doet, want je bestuurt af en toe ook andere personages. In totaal zijn er zes personages die je nodig hebt in de game.
Lijkt op Deus Ex
Het spel voelt door het thema erg als Deus Ex: een vrij verre toekomst, robots die naast mensen leven in de maatschappij en machtige personen met verkeerde bedoelingen. Echter is de gameplay niet vergelijkbaar. We hebben vooral rondgelopen, clous gelezen en gepuzzeld. Het is spijtig dat je al ver van te voren een pijl ziet als je interactie kunt hebben met een bepaald object, waardoor je vaak niet zo lang hoeft te zoeken voor je hebt gevonden wat je nodig hebt. Doe dat echter wel in de goede volgorde: we hebben een hele zaal doorgelopen en alles gelezen, wat uiteindelijk pas nadat we een andere actie hadden gedaan nodig was. De objecten die we eerder alleen konden raadplegen in specificaties, konden nu ineens gebruikt worden. Dat is jammer, want hierdoor moet je steeds checken of je wel doet wat de game wil dat je doet, in plaats van andersom.
State of Mind houdt overigens wel degelijk rekening met wat jij doet, maar dan op een ander gebied: de keuzes die je maakt. Er zijn drie verschillende eindes, waarbij het dus niet zo is dat elke keuze enorme invloed heeft, maar uiteindelijk wel het geheel. Het spel lijkt in eerste instantie heel lineair, maar daar schijnt verderop verandering in te komen. Dan kun je zelf kiezen welke mi ie je doet en zou er een open wereld-achtige setting de kop op steken.
Toen we eenmaal alle items hadden verzameld om een speciale stok te maken die een robot uit kon schakelen, was er weinig nodig. We hoefden alleen naar de werkbank te gaan en Lydia ging helemaal los op haar stok. Vervolgens loop je ermee naar de robot, steek je die er na een makkelijke minigame in en geef je hem de elektrische schok. “I hope nobody heard that”, zegt Lydia vervolgens hardop tegen niemand, wat niet heel overtuigend is. Sowieso is dat een mankement van deze game: de personages praten zoveel en zo hard in zichzelf, dat het weinig overtuigend is. Het had beter geweest als het meer op een gedachte-achtige manier zou zijn gepresenteerd.
Zonde, want er is overduidelijk enorm veel denkwerk en liefde in het samenstellen van het verhaal gaan zitten. Of het verhaal heel goed is, is nu nog niet te zeggen, maar de wereld waarin Daedalic je meeneemt is wel degelijk overtuigend. Wat ook intere ant is, is de wi elwerking tu en het mooie, bijna hemelachtige van de digitale wereld genaamd City5, versus de rauwe dystopie van de echte wereld. Visueel zijn de twee helemaal anders en datzelfde geldt voor de personages. Je kunt City5 helemaal naar je hand zetten: we maakten een bepaalde soort soundtrack in een grote hal en gooiden glitters en planeetachtige objecten neer. Het had geen functie, maar het is toch erg cool om even te doen.
Als State of Mind de lijn die we hebben gezien doorzet, zit er zeker een vermakelijke titel in. De setting lijkt af en toe bijna te groot te zijn voor wat Daedalic aankan: er lijkt veel potentie te zitten in de vertelling. Het uiterlijk van de game is mooi en opvallend en de personages weten ook de aandacht vast te houden. Echter is de gameplay soms wat traag door het backtracken en was er in de gedeelten die wij hebben gespeeld iets minder actie dan je zou verwachten van een actiegame. Het is voornamelijk op onderzoek uitgaan, puzzelen en dat gaat vooral gepaard met een heleboel leeswerk. Uiteindelijk zal deze game waarschijnlijk vallen of staan bij de vertelling: is die zo goed als ons wordt beloofd, dan is dit voor Daedalic, dat wel van het point-and-click-imago af lijkt te willen, waarschijnlijk een goede doorbraak.
Witch It
Er wordt bij de studio van alles tegelijk ontwikkeld en we kregen de kans om tegen de andere journalisten en de aanwezige ontwikkelaars een potje Witch It te spelen. Witch It is een game gemaakt door een heel klein team, genaamd Barrel Roll, met in gedachten een grotere versie van de Prop Hunt uit Gary’s Mod. Het is ook een redelijk kleinschalige game, hoewel het wel een online multiplayertitel is. Witch It kan het beste worden omschreven als virtueel verstoppertje. Van te voren kies je of je een jager of een heks bent. Je kunt stemmen op de arena waarin wordt gespeeld en vervolgens start het spel. De heksen krijgen tijd om zich te verstoppen, wat ze kunnen doen door te veranderen in een object in de spelwereld. Vervolgens worden de jagers losgelaten om ze te zoeken.
Dat betekent eigenlijk in alle gevallen dat je als jager erop los moet schieten, terwijl de heks in principe constant stil blijft zitten op dezelfde plek. Je kunt als heks jezelf wel verplaatsen en veranderen van object, maar er is niet echt een reden om dat te doen, behalve uit verveling van het stilzitten. Het is best grappig om de jagers al schietend voorbij te zien huppelen, zeker als ze jou niet spotten, maar daar is ook wel alles mee gezegd. Het zou tof zijn als er in Witch It nog een reden kwam voor de heks om zich te verplaatsen.
De arena’s zijn erg mooi gemaakt: het is een fijne fantasiesetting en er is keuze uit onder andere een soort winterwonderland, waarbij de jagers in kerstmannen veranderen, of een vrolijk eiland aan zee. Witch It is zeer vermakelijk en je hebt snel door hoe het werkt. Zowel heksen als jagers hebben speciale aanvallen om van tevoren uit te kiezen, om de uiteindelijke strijd toffer te maken, echter zijn de jagers toch meestal aanzienlijk sterker dan de heksen. Die vechtmethodes zijn heel charmant, zoals bijvoorbeeld de kippen die de jager kan rondstrooien. Het is een heel vrolijk en cartoonesk geheel.
Verstoppertje
Het is echter dat uitblijven van een direct doel naast het verstoppen, dat het spel wat saai maakt. Het wordt door streamers en YouTubers uiteraard opgepakt omdat het ideaal is voor een stream, maar het lijkt geen game te zijn waarvoor je telkens terugkomt voor meer. Jammer, want er zit wel aanzienlijk meer in: er zouden verzamelitems kunnen worden toegevoegd die de heksen dan stiekem zouden kunnen pakken, of mi chien moet er een klok lopen op hoe lang je een bepaald object mag zijn. Nu voelt het slechts als verstoppertje: een spel dat je ook meestal na een of twee potjes wel gezien hebt.
Onze dag bij Daedalic was zeer vermakelijk. We zijn nieuwsgierig wat State of Mind ons nog zal brengen en vragen ons af wat er qua verhaal zal gebeuren. Immers is de maker bekend van zijn interactieve vertellingen. Een spel dat het daarentegen helemaal niet moet hebben van een verhaal, dat is Witch It. Die virtuele verstopgame is erg aandoenlijk geanimeerd en plezierig en makkelijk in gebruik. Echter kan de ietwat saaie gameplay voor met name de heksen nog wel wat extra uitdaging gebruiken.
State of Mind veschijnt op 16 augustus op pc, Mac, Linux, PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch. Witch It is nu uit op Steam.