Fotoverslag: Ron maakt kennis met Rust

Omdat ik pas een week geleden kennis heb gemaakt met Rust, is het voor mij heel lastig om uit te leggen hoe Rust veranderd is ten opzichte van anderhalf jaar geleden, toen de laatste preview van de game op Gamer.nl verscheen. Dat neemt niet weg dat ik de afgelopen week verschillende malen in Rust op avontuur ben gegaan.

Omdat een informatieve ‘preview’, geschreven door een Rust-leek als ik, hypocriet zou zijn - en de patches en updates veel beter worden opgesomd door de ontwikkelaar zelf, laat ik een van die avonturen voor zich spreken. Een Gamer.nl-fotoverslag van Rust, en wel van de allereerste speelsessie.

Ik join een drukke server. Ronny, zoals ik heet, wordt naakt wakker op een tropisch strand. Ronny heeft alleen een steen en een fakkel in zijn inventory. Ik snap er niets van. Ik typ in de chat: “I am naked LOLOL” – niet met een doordachte reden, trouwens.

Er volgt desalniettemin een tekstuele respons van ene ‘Charles Rolls, Motorist’. Hij verwelkomt mij in de chat en vraagt om mijn hulp. Charles Rolls heeft een huis gebouwd, maar heeft zichzelf buitengesloten omdat hij een ‘Get out!’-bord voor zijn deur heeft geplaatst dat hij niet meer weg kan halen. Rust kan een beetje buggy en wispelturig zijn, zo legt Charles uit.

Charles Rolls draagt enkel een broek. Ik leg hem uit dat ik zijn keuze om geen kleren te naaien en dragen, maar wel een huis te bouwen, een beetje apart vind. Bovendien ben ik pas net begonnen met spelen, dus snap ik niet waarom hij de hulp inroept van een noob als ik. 

Charles luistert niet, praat door mij heen in de chat en blijft vooral vertellen over zijn huis. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Ik spoor hem op nabij het strand, loop met hem naar zijn woning en probeer Charles te helpen met zijn koppige interieur. Ik sla met mijn steen op het ‘Get out!’-bord. Mijn steen begeeft het, het bord blijft staan.

Charles en ik kunnen het goed vinden. De steen waarmee ik spawnde is kapot, maar volgens Charles is dat niet erg. Er zijn meer stenen in deze Rust-server, verzekert Charles me. Een andere halfnaakte man heeft er nog eentje liggen in een chest in zijn huis, maar goed, helaas kan ook hij dat huis niet meer in. Althans, dat stelt Charles.

Charles is merkbaar gefrustreerd. Ik kalmeer hem en stel voor iets te gaan doen. Charles wil graag jagen. Spannend, denk ik, dus achtervolg ik mijn nieuwe vriend terwijl hij de jacht opent op een hert aan de horizon.

Hij probeert het hert te doden met een boneknife, maar faalt omdat zijn draadloze muis uitvalt. Ik, Ronny de onwetende, achtervolg het hert met mijn enige bezit, een fakkel, en probeer het dier in brand te steken. Ik faal. Ik probeer het hert dood te knuppelen met mijn fakkel. Ik faal.

Mijn guerrillatactiek met de fakkel charmeert Charles. Hij vindt mij een mallerd. In Rust lopen wel degelijk aardige mensen rond, zo blijkt. Beginners willen elkaar helpen, en dat is logisch, want het is een veilige manier om verder te geraken in de game. Doodgaan betekent immers dat je alle progressie verliest, al blijven je huisje en dergelijke in de serverwereld staan. 

Charles leert mij beetje bij beetje wat het survivallen in Rust inhoudt. De wereld zit vol gevaren, zegt Charles. Sommige spelers in een server kun je vertrouwen, andere spelers beschieten je met hun geweren of zetten gemene vallen. Zij willen je juist omleggen om al je spulletjes te stelen. Charles zou dat nooit doen. Charles is mijn vriend en mentor.

Het is inmiddels pikdonker, maar Charles ziet wederom een hert. Mijn levensmeter keldert snel, dus openen we de aanval. Onze charge, die je in de screenshot hierboven kunt zien, faalt op grandioze wijze omdat het hert al weg is wanneer we de heuvel oprennen. We zijn de belabberdste carnivoren die ooit hebben geleefd, ook digitaal, zo besluiten we.

Toch heeft onze charge iets opgeleverd. Als we bovenop de heuvel staan, ziet Charles in de verte een kampvuur. Dat betekent dat er een andere speler in de buurt kan zijn. Charles raadt mij aan voorzichtig te zijn. Gelukkig maar, want ik was bijna onderweg naar het kampvuur om een willekeurig hoofd in te slaan met mijn fakkel.

We zien iemand bij het kampvuur. Hij lijkt vriendelijk. Zijn naam is homerwantdonut. Net als Charles draagt hij enkel een broek. Ik weet niet zeker of dat een imagokeuze is, maar vooralsnog zijn alle shirtloze mensen mét broeken in Rust enorm aardig. 

We doen een nogal geforceerde vuurdans, die net iets te lang duurt om niet ongemakkelijk aan te voelen. Maar goed, volgens mij zijn we vrienden geworden. We krijgen hout, eten en een nieuw mes van homerwantdonut, die qua humor naadloos bij Charles en ondergetekende aansluit.

Pas een uurtje of twee later merk ik op dat je Rust op je Macbook gewoon in full-screen kunt laten draaien. Wel zo prettig.

Na een kort intermezzo en heel veel slechte grappen, zetten we de jacht op dieren voort. Tegelijkertijd zien we een vliegtuig overvliegen. Zo’n vliegtuig laat pakketjes achter in de spelwereld. Eens in de zoveel tijd kun je loot vergaren uit zo’n airdrop. Ze zijn de moeite van het opsporen waard dus…

…al moet je er niet als een kip zonder kop op afrennen, gezien je dan kans loopt gelyncht te worden door andere spelers. De airdrop die we achterna gaan landt in het water. Charles roept mij net op het juiste moment terug als ik richting de airdrop zwem (‘That was hardcore”) – al noemt ‘ie me wel ‘Benny’, terwijl ik Ronny heet. Niet cool, Charles. Niet cool.

Ik leg Charles uit dat ik graag op het randje leef. Na een toepasselijke opmerking van homerwantdonut, maak ik een hamer en een speer van het hout dat hij mij bij het kampvuur heeft gegeven.  We gaan verder met onze zoektocht in de spelwereld, met name omdat we een plek willen vinden om ons te vestigen.

Ondertussen biedt Charles zijn excuses aan. Hij noemde mij Benny omdat hij een lage resolutie gebruikt, daarom moet hij veel moeite doen om de lettertjes te lezen. We typen daarom in capslock, maar spreken af geen schreeuwerige toon te hanteren. Dat laatste mislukt als we ontdekken dat we ook via onze microfoons kunnen communiceren (lees: kunnen schreeuwen).

Als je in Rust uitlogt, blijf je slapend achter in de spelwereld. Net als Sir Ferros hierboven. In dat opzicht kan Rust ook een ethisch vraagstuk zijn, want hoe ver ga je om te overleven? Charles en ik discussiëren hier vrij lang over terwijl we naast de slapende spelers staan, want we willen beide een bestaan opbouwen zonder te moeten teren op anderen. We willen immers geen last ondervinden van wraakzuchtige spelers die we hebben doodgemaakt of van spelers die we iets schuldig zijn.

Sir Ferros moet het na veel discussie (lees: een compleet onverwachte steekpartij, geïnitieerd door de roekeloze homerwantdonut) alsnog bekopen met de dood. Ik voel mij schuldig. 

Homerwantdonut niet. Die gaat nog een stapje verder. Niet okay, homerwantdonut. Niet okay.

En dan gebeurt het. Ik disconnect. Ik kan weer joinen en leg Charles en homerwantdonut uit wat er gebeurde. Ze stellen me gerust: het kan vaker in deze server van Rust verkeren dat je uitvalt. En terwijl ik word gerustgesteld, gebeurt het nogmaals: ik disconnect, en nu is het menens.

Bijna anderhalf uur kan ik niet in de game komen. Als ik weer kan connecten word ik wakker op het strand met niet meer dan een steen en een fakkel. Ik kan weer van voor af aan beginnen omdat iemand mij heeft doodgemaakt in mijn slaap.
 

Rust is overleven pur sang. Hoewel het ‘ontwikkelen’  van je personage een boeiend proces is, is het veel boeiender hoe het overleven spelers motiveert. De ruimte die Rust biedt een eigen plan te trekken gaat bijvoorbeeld opvallend vaak ten koste van anderen. In één van onze meest recente speelsessies vallen we iemands huis binnen en vermoorden we hem in zijn slaap, enkel en alleen om betere loot te vergaren

Je kunt ook samenwerken, maar uiteindelijk ben je in triviale servers op jezelf aangewezen, zoals mijn onfortuinlijke avontuur met Charles Rolls en homerwantdonut uitwijst. Dat Rust met nadelen kampt, wijst de afloop van dat avontuur treffend uit. Verscheidene servers waarop ik speelde hadden last van triviaal connectieverlies.

Het spel kampt ook met andere bugs, al zijn die allerminst overweldigend. In tegenstelling tot de avonturen die ik tot nu toe in Rust heb beleefd, want Rust gaat mij nog wel even spelende en ontdekkende houden.