Rond half vijf kwam ik op m’n dooie gemakje degame-arena binnen wandelen. Het speelveld bestond uit een cirkelvormigpand, waarin in een rondje allemaal Xbox 360-pods opgesteld stonden.Het idee achter de cirkel was dat er per speelronde pods weggehaaldwerden, totdat er in de finale nog maar één console beschikbaar was.Het weghalen van de pods verliep razendsnel en mijn entree om half vijfbleek aan de late kant: rond drie uur waren de eerste rondes algespeeld en de wedstrijden volgden elkaar in rap tempo op. Tijd dus omsnel een wedstrijdje van een Nederlander te gaan bekijken.
DeNederlandse equipe was van formaat, met rond de twintig spelers, zohoorde ik zeggen. Echter, in de eerste ronde waren er al behoorlijk watspelers uitgeschakeld en mijn eerste wedstrijd was de botsing tu enAndries Smit, de latere winnaar, en Mark Schalken. Smit speeldegedurende het toernooi met Brazilië, waar Schalken opvallend genoegvoor Engeland koos. De wedstrijd bleek een memorabele pot te worden.Dit niet omdat de wedstrijd zo geweldig spannend was, Smit won met 3 –0, maar omdat ik voor het eerst kennis maakte met het fenomeen virtueelvoetbalvandalisme.
De aanhang van Smit, een Haagse bende,bleek namelijk nogal fanatiek te zijn, in de slechte zin van het woord.‘Lekker, lekker.. pak ‘em aan!’ en ‘Wraak ouwe, wraak!’ werdenluidkeels richting Schalken gesmeten op een werkelijk verschrikkelijkemanier. Schalken werd hierdoor zichtbaar uit de wedstrijd gehaald enbleek na de pot ook niet te temmen. Het kritieke punt is in dit gevaldat de aanhang van de spelers zo’n beetje in de nek staat te hijgen vande deelnemers. Zou het dranghek (een lullig draadje, maar er stondenwel officials bij) een paar meter naar achter geschoven worden, dan zouje minder last hebben van dit soort taferelen.
Afijn,een beetje een bittere nasmaak. Het voetbal dat op de mat gelegd werd,was echter wel om van te smullen en het is te zien dat dit soort gastende game helemaal kapot spelen. De tactiek van Smit was namelijkoverduidelijk, maar niet te stuiten. Alle ballen gingen richtingRonaldinho en vanaf rechts maakte deze keer op keer onnavolgbareacties, welke vervolgens met een voorzet bij Adriano gebracht werden.Teams met Ronaldinho waren dan ook behoorlijk populair onder de spelersen de finale werd zelfs gespeeld tu en Brazilië en Barcelona.
Heteffect van de steeds leger wordende zaal met consoles, was leuk.Doordat er minder consoles te vinden waren, gingen mensen ook eerdernaar een pod toe waar iemand aan het spelen was. Heuse legioenen aanfans schaarden zich achter de spelers. De ontlading, met name bij Smit,als er een doelpunt gemaakt werd, galmde zo door de hele zaal heen. Konje door de drukte echter geen plaatsje bij een console vinden, dan waser ook nog de mogelijkheid om naar een groot beeldscherm te kijken,waar de wedstrijden later ook van commentaar voorzien werden. Depresentatoren van de show, met name de kale man die maar niet op konhouden over de 20.000 dollar (“Twèèn-tie-doooooou-sant dollaaah! That’slike o so much, yeah”) en klonk als een Pimp my Ride-crewlid dat hetover 20-inch Giovanni Rims had, voegden weinig aan het geheel toe. Zeprobeerden met yeahs en aahs de zaal los te krijgen, maar totontploffing kwam het nooit.
Eenander kritiekpuntje was dat het beeldscherm niet altijd de spannendstebeelden liet zien. Een kwartfinale die bezig is met een penaltyserie isnatuurlijk vele malen intere anter dan de 85ste minuut van eenwedstrijd die 2 – 0 staat. Het overschakelen tu en de beelden werd weldoor de presentatoren aangevraagd, maar was technisch niet één, tweedrie te regelen. Ook vreemd was dat de wedstrijden op demopods gespeeldwerden. Die dingen voelen bij namelijk altijd net wat ongemakkelijkaan, vooral doordat je de controller maar in één positie kunt houden.De deelnemers heb ik er niet over horen morren, dus wellicht ben ikhier gewoon de zeurderige journalist.
Deorganisatie van het toernooi verliep verder gesmeerd. De tijd tu en dewedstrijden was minimaal en de finale werd nog voor achten gespeeld. Ineen bittere strijd wist Andries Smit de Oostenrijkse Wolfgang Meier vanzich af te houden, met onder andere een schitterende lob waar de helezaal van uit z’n dak ging. Dit klinkt wellicht wat vreemd voor een‘E-Sports’-wedstrijd, maar zeker de finale bracht behoorlijk watspanning met zich mee. Toegegeven, de zaal had (zeker gezien het feitdat je gewoon gratis naar binnen kon als bezoeker) voller gekund, maarde sfeer was al met al prettig. Na afloop van de wedstrijd, die 6-4eindigde in het voordeel van de Nederlander, volgde prijsuitreiking(onder andere Dik Trom kwam nog even het podium op, een executive vanEA Sports), waarna iedereen zich op kon maken voor de muzikaleafsluiter van de dag.
Terere van het evenement kwamen The Sheer, bij ons natuurlijk bekend vanhet optreden tijdens Games in Concert, en The Infadels optreden. Hetwas haast zielig om te zien voor hoe weinig (ik gok een mannetje over100 á 150 in een gigantische zaal) mensen de band z’n trucje mochtvertonen. De muziek stond dan ook wel zo hard dat je er pijn van aan jeoren kreeg, mi chien heeft dit meegespeeld bij sommigen om het pand teverlaten. Het geheel werd echter nog beschamender toen rond een uur ofnegen The Infadels, toch een internationale act, ten tonele verschenen.Voor nog geen 100 mensen ging de excentrieke band helemaal los. Zebleken er echter wel plezier in te hebben, want ook voor hen was dithartstikke vreemd. Met de woorden “Fuck it Amsterdam, we’re going to doit our way” en een muzikale toegift waar je U tegen zegt, keerde ikvoldaan terug naar huis. Een Nederlander die de finale wint, een leukopgezet evenement en tot slot een ‘once in a lifetime’ optreden van TheInfadels, beter kan het niet worden.