Alsof je naar een met bloed doordrenkt MS DOS-scherm kijkt. Ok, de creatieve, maar vooral duistere grafische stijl van indie-ontwikkelaar Loren Schmidt doen we natuurlijk compleet tekort door het weg te zetten als een uit de hand gelopen veldslag op een retrobesturing ysteem, maar Strawberry Cubes is dan ook een game die zich lastig laat beschrijven.
Schmidt is een opvallende ontwikkelaar. Eerder was hij betrokken bij games en digitale kunst als Star Guard, inflorescence.city, Murder Simulator, en Realistic Ki ing Simulator. Projecten waarbij alleen de titels al meer dan genoeg vragen doen opwerpen. De digital artist en gamemaker ziet zichzelf dan ook als iemand die de randen opzoekt: “Ik wijd mijzelf toe aan eindeloos experimenteren, de lastige vragen stellen, en het forceren om mensen hun perceptie van wat mogelijk is te vergroten.”
We zien het terug in Strawberry Cubes, dat op internet al onmiddellijk David Lynch-a ociaties opleverde. Niet geheel onterecht natuurlijk. Wie alleen de webpagina van de game al bekijkt moet toegeven dat het geheel een wat vreemd en mysterieus gevoel geeft. Precies zoals Lynch zijn werk dat ook doet. Wie de game vervolgens daadwerkelijk aanslingert, wordt getrakteerd op nog veel meer ongemakkelijk mysterie. En dat bedoelen we op een positieve manier.
In de kelder van je oma
Hoewel ook wij het verhaal nog niet helemaal ontcijferd hebben, is de kern van de game dat je als speler de geheime ruimtes van je oma’s kelder indaalt. Vervolgens kunnen we aan de slag met een intere ante twist op de traditionele 2D-platformer. Schmidt kent daarbij zijn kla iekers. We klauteren op een gegeven moment tegen een hek op alsof we beland zijn in Super Mario World. Het volgende moment lopen we schuivende blokken en springende konijnachtige beesten tegen het lijf alsof we in een kerker rondhangen van The Legend of Zelda. Tel daar nog het gebruik van bonu taken bij op en we hebben een… Wel, daar houdt de vergelijking wel een beetje op.
Schmidt toont zich met Strawberry Cubes een man met een geheel eigen visie.
In Strawberry Cubes kun je niet springen, wel tegen muren oplopen, vallen in een gat is dan weer niet per se dodelijk, en de weg naar voren is niet altijd rechtsaf. Kortom, niets is wat het lijkt. Bovendien pakt de game de term glitch op en omarmt die met alle liefde. Soms is het onderdeel van de esthetiek, soms is het bewust onderdeel van de spelmechaniek. Verwarring ligt in Strawberry Cubes constant op de loer en dat vraagt wat van jou als speler.
Maak het kapot
Voor Strawberry Cubes moet je openstaan, moet je de mentaliteit van een gamebreaker hebben; moedwillig de randen en rafels van de geschreven code op willen zoeken en die doorbreken. Wie zich daarin herkent gaat met Strawberry Cubes een intere ant avontuur tegemoet. Wie bij de puzzelelementen van Yoshi’s New Island al naar een YouTube-walkthrough grijpt zal zich wat minder vermaken. Bovendien is er ook weinig soelaas te vinden in de muziek. Geheel in de stijl van de rest van de game bestaat de soundtrack uit snerpende computergeluiden en onheilspellende deuntjes.
Schmidt toont zich met Strawberry Cubes een man met een geheel eigen visie. Van de game tot aan de website tot aan de spelmechaniek. Strawberry Cubes is een avontuur dat je eigenlijk wel even moet proberen. En ja, het geheel is wat vreemd en zeker niet voor iedereen. Schmidt stelt Strawberry Cubes echter beschikbaar tegen wat jij er voor over hebt. Een wel heel aantrekkelijke prijs voor een toegangskaartje tot een heel unieke ervaring.
Strawberry Cubes is te downloaden tegen een zelf te bepalen prijs via Itch.io.