De Final Fantasy Pixel Remasters zijn best aardig op pc

Nog dagelijks discussiëren hele volksstammen op internet over welk Final Fantasy-deel de beste is. Wie met de eerste Playstation instapte, zal beginnen over 7 of 9. Puristen vinden dat 6 onovertroffen is. Er schijnen zelfs spelers te zijn die nummertje 13 niet heel slecht vonden. Weinigen zullen de eerste drie games benoemen als hun favoriet. Deze games kwamen pas rond 2004 in Europa op de markt als GBA-ports, waarmee ze wellicht voor bepaalde gamers een gevoel van weemoed oproepen, maar sowieso al vergeleken werden met de modernere delen. Wij Europeanen missen dus al de oer-nostalgiefactor van de NES-tijd, toen deze jrpg’s oorspronkelijk uitkwamen.

Dat zorgt er meteen ook voor dat je anders naar remasters van deze spellen kijkt. Ze moeten ook nu nog echt nog leuk zijn om te spelen en kunnen niet leunen op ‘aww, weet je nog?’ De spellen zijn nu opnieuw uitgegeven in de vorm van ‘Pixel Remasters’, waarbij beeld en geluid zijn opgepoetst, tegelijk met het toevoegen van broodnodige gameplayaanpassingen. De remasters van Final Fantasy 1, 2 en 3 (laten we het voor het gemak afkorten tot PFF123) bieden op pc een drietal wat vreemde eenden in de Final Fantasy-bijt: games bedoeld voor NES-controllers en voor schermen met een lage resolutie, maar nu speelbaar op grote 4K-monitoren met een Xbox-controller of zelfs muis en toetsenbord.

Beeld

Dat ziet er op meerdere fronten wat ongemakkelijk uit. Om te beginnen roept het spelen van deze zeer gepixeleerde spellen op een pc met breedbeeldmonitor ironisch genoeg het gevoel van een indiegame op, maar niet in positieve zin. Er zijn twee grote boosdoeners die meteen alle eventuele nostalgische gevoelens de kop indrukken. Een grote storende factor is het lettertype, wat veel te glad en modern is voor deze spellen, waardoor de games al snel het idee wekken dat je naar een RPG Maker-productie zit te kijken. Daarnaast is er constant zeer irritante ‘screen tearing’ zichtbaar wanneer de wereld scrolt - bijna constant dus - en zie je een trilling halverwege het scherm.

Dat laatste is vooral jammer omdat de pixel art erg mooi is opgewaardeerd. Omgevingen en sprites hebben er in deze spellen nooit beter uitgezien. Het blijft allemaal gegrond in 8-bit-graphics, waardoor PFF123 onmiskenbaar gebonden blijft aan diens eigen tijdperk. Het ziet er schoner en kleurrijker uit dan ooit tevoren, waardoor het juist op een groot scherm prettig wegkijkt, ware het niet dat die irritante triller dus in beeld komt.

Geluid

Waar PFF123 wel in excelleert, is de soudtrack. En wat een soundtrack! Allemachtig, wat een muziek. Laten we wel wezen: de oorspronkelijke NES-spelcomputer kon voor zijn tijd best aardige melodietjes en explosies produceren, maar de composities van Nobuo Uematsu kwamen niet echt tot hun recht op die stokoude hardware. De Pixel Remasters van Final Fantasy 1, 2 en 3 laten horen hoe deze muziek eigenlijk zou moeten klinken. En dat zonder het te ‘modern’ of ‘schoon’ te maken.

Gameplayverbeteringen

Dan zijn er de kleine gameplayverbeteringen die de spellen al schoppend en schreeuwend de 21ste eeuw inslepen. Eindelijk is er een quick-save, zodat je echt overal waar je maar wil (behalve tijdens gevechten) je sessie kunt onderbreken. Ja, ook middenin een kerker. Wat een opluchting is dat…

Daarnaast is er de auto-battle functie. Met een druk op de knop vechten je personages automatisch de random gevechten uit, waardoor het hoge grind-gehalte (je moet nu eenmaal heel veel monsters verslaan om sterk genoeg te worden voor de volgende uitdaging) een stuk minder zwaar aanvoelt. Het feit dat je elke drie stappen een willekeurig gevecht ingesleurd wordt, hoort er nu eenmaal bij. Dat is de kern van deze oudjes, dus het evenwicht tussen al die gevechten in stand houden en tegelijkertijd er minder ‘werk’ van maken is een waardevolle verbetering.

Een andere verademing is dat er constant een kaart is waar je op kunt zien waar je bent en waar eerder bezochte locaties te vinden zijn. Helaas is er geen ‘questlog’ voor als je vergeten bent waar je heen moet, maar een overzicht van de spelwereld en zelfs van je huidige kerker is toch wel heel prettig.

Nog leuk?

Maar wil je dit allemaal nog wel spelen? Wellicht dat je een klassieke jrpg zoals Final Fantasy 1, 2 of 3 nog op je telefoon wil uitproberen als je staat te wachten op de bus. Maar ga je ervoor zitten achter de pc? Even los van de vraag of je tientallen uren gepixeleerde auto-battles wil voeren achter je monitor, zijn deze spellen qua verhaal en diepgang toch wel behoorlijk achterhaald.

Want laten we even teruggaan naar het begin, het echte begin. De eerste Final Fantasy was voor het toen nog obscure Square een soort noodsprong: als dít niet zou lukken, dan ging de studio ten onder. Als antwoord op de immens populaire Dragon Quest-spellen van (toen nog) concurrent Enix, was Final Fantasy een spel dat een verhaal vertelde, met filmische momenten. Nou ja, voor zover dat kon op een NES. Het was een vooruitstrevende game die het rollenspelgenre in Japan een flink schop vooruit gaf. Toen. Hoewel het verhaal nog steeds duizend keer beter is dan tijdgenoot Dragon Quest en het zeker zijn moment heeft, is het voor moderne begrippen natuurlijk volkomen passé. Leuk en schattig, maar passé.

Final Fantasy 2 en 3 zijn wat dat betreft iets beter oud geworden. Er zit meer diepgang in het verhaal en ze bevatten iets betere spelsystemen. Deel 3 introduceert het geweldige job-system, waarbij je personages dankzij ‘jobs’ vaardigheden kunnen trainen en combineren met eerder geleerde job skills.

Geen pakket

De remasters laten echter bovenal een vieze smaak achter door hun prijs. In plaats van de trilogie voor een leuke prijs samen aan te bieden, betaal je voor deel 1 en 2 een tientje en voor deel drie vijftien euro. Als je daar de soundtrack bij wil hebben, moet je los betalen. Een beetje flauw allemaal - het voelt als bloed uit een steen persen.

Conclusie

Deze remasters zijn stuk voor stuk netjes opgepoetst, maar helaas zijn er wat nieuwe vlekjes aan toegevoegd. Dat deze games lijden onder screen tearing op een pc met een GTX 3070 is echt onvergefelijk. Het had Square Enix gesierd als ze van deze spellen een mooier en compleet nostalgisch pakket met veel toeters en bellen hadden gemaakt. Nu blijft het toch wel hangen bij een redelijke remaster waarvan je je afvraagt voor wie ze zijn bedoeld.

De Final Fantasy Pixel Remasters zijn per stuk los verkrijgbaar op Steam, op Android en iOS. Gamer.nl speelde de pc-versies.