Super Smash Bros is voor mij nostalgie. Al die bekende Nintendo-personages bij elkaar zien, brengt waarschijnlijk bij wel meer gamers vergelijkbare gevoelens naar boven. Vooral bij het weerzien van figuren die vandaag de dag niet zoveel meer voorbij komen word ik een beetje sentimenteel. De grinnikende hond en de kwakende eend uit Duck Hunt, Captain Falcons pijlsnelle moves en het geluid van de charge beam van Samus zijn stuk voor stuk iconisch en herkenbaar. Zelfs videogamesterren die door andere uitgevers een beetje bij het grofvuil zijn gezet, komen in Smash Bros tot hun recht. In deze game wordt er weer eens met eerbied omgegaan met Sonic, Pac-Man en Mega Man.
Nostalgie voor Nintendo
De hele Smash Bros-serie is daarnaast ook niet vies van het graven in de obscure historie van Nintendo. Wist je bijvoorbeeld dat bokser Little Mac als dikzak te vinden was in Captain Rainbow, een game die niet buiten Japan is verschenen? De vierde Super Smash Bros heeft er een trophy van. Ook zo genoten van de menumuziek van Nintendo presents: Style Boutique? Je kan de trendsetters remix instellen als achtergronddeuntje tijdens de gevechten.
Voor iemand die dol is op trivia en kennis waar je eigenlijk maar bijzonder weinig aan hebt is Smash Bros de hemel. Er is zoveel oog voor detail in iedere move, ‘taunt’ of overwinningsanimatie dat je Nintendo-historicus moet zijn om het allemaal te zien en te snappen. Een groot deel van de lol van deze nieuwe Smash Bros is het verzamelen van alle trofeeën, die stuk voor stuk vanuit alle hoeken bekeken kunnen worden en zijn voorzien van een geestige beschrijving. Zelfs een plukje gras afkomstig uit Super Mario Bros. 2 wordt er intere ant door.
Nostalgie voor Smash Bros
Super Smash Bros. Wii U is voor mij niet alleen ongegeneerde Nintendo-nostalgie, het is ook nostalgie voor Smash Bros zelf. Als speler van het eerste uur ben ik gaan houden van het vechtsysteem, de eigenaardige menu’s en de minuscule details die game director Sakurai en zijn team keer op keer in de games weten te stoppen.
Hoewel er enorm veel te zien, te bekijken en vrij te spelen is in je eentje is Smash Bros vanaf het allereerste deel al op zijn best wanneer je het met vrienden speelt. Vrienden, oude klasgenoten buurjongens en familieleden met wie ik vroeger rond de N64 of GameCube heb gezeten zie ik weer eens. Smash is in deze kringen nog steeds een uiterst serieuze zaak. Het mooie van de Wii U-versie is dat er voor het eerst ook met zijn achten tegelijk gevochten kan worden. Veel plaats voor tactiek is er in die gevechten niet, maar chaotische lol is het wel.
Zeggen dat Smash mijn favoriete game van 2014 is, zou de game daarom de game tekort doen. Als er één game volledig gaat vergroeien met de Wii U is het deze wel. In tegenstelling tot de eerdere delen bevindt dit vierde deel zich nog minder in een vacuüm dan zijn voorgangers. De absolute topspelers gaan in de komende weken en maanden ontdekken in hoeverre de 51(!) personages tegen elkaar opboksen. De rest van de wereld kijkt mee hoe er beetje bij beetje meer goed verborgen geheimen van de game blootgelegd gaan worden.
Met de komst van oude favoriet Mewtwo in 2015 krijgt de game binnenkort sowieso weer een nieuwe stoot energie. Wat Nintendo daarna nog allemaal gaat brengen is nu nog een raadsel, maar gezien de ongekende populariteit van de serie is de kans groot dat het niet bij Mewtwo gaat blijven. Ik ben enthousiast over Smash Bros in 2014, maar zo mogelijk nog enthousiaster over de veranderingen die de game gaat doormaken in de komende twaalf maanden.