Het komt niet vaak voor dat een game me echt raakt. Dat ik ineens merk dat mijn mond openhangt, dat ik hardop iets roep tegen mijn tv, of dat ik merk dat ik een brok in mijn keel krijg. Het hoeft niet altijd iets emotioneels te zijn: ik kan ook van de bank springen om een vette actiescène of een mooi uitzicht.
Kaak op de vloer
Dat is hoe ik weet dat het een bijzonder gamejaar was: meerdere games hebben dat dit jaar met me gedaan. Normaal gesproken ben ik al blij als één of twee spellen een vast plekje in mijn geheugen veroveren, maar van 2016 weet ik nauwelijks wat ik moet kiezen om over te schrijven.
Die paar weken dat ik overal lijntjespuzzels zag door The Witne . Een lange reis afsluiten met personages die realistisch aanvoelen en waar ik echt een band mee heb opgebouwd in Uncharted 4. Bijna in huilen uitbarsten bij de laatste episode van King’s Quest. Het gevoel dat ik na al die jaren echt daadwerkelijk Final Fantasy XV in mijn PlayStation schuif. Pony Island.
Toch is er één ding dat mij waarschijnlijk wat langer zal heugen: de komst van virtual reality naar mijn huiskamer. Een langgekoesterde droom gaat in vervulling met mijn eigen PSVR-headsetje, een middel om me even helemaal af te sluiten en onder te dompelen in een andere wereld. Ok, er zijn nog niet echt briljante games op uit, maar ik heb me toch lang vermaakt met Thumper, Superhypercube en Rigs, en er zijn nog aardig wat spelletjes die ik nog uit wil proberen.
De beste game
De grote ster is echter Rez Infinite. Ja, een game die zo oud is dat ‘ie al bijna brommer mag rijden. Het origineel kwam uit in 2001 op de Dreamcast. Toen was het ook al zo goed. Een psychedelische on rails-shooter waarin je door de netwerken van een supercomputer vliegt en viru en afknalt. De wereld pulseert in neon-kleuren om je heen terwijl je in de ene na de andere verbazing valt. Kunstzinnig vormgegeven werelden, supersnelle doolhoven, gigantische eindbazen, ze flitsen allemaal aan je oogbollen voorbij.
Letterlijk dus nu, want met een vr-bril komt het allemaal wel erg dichtbij. Het gevoel van snelheid wordt duizend keer versterkt en die bizarre werelden zijn nu helemaal om je heen. Je wordt ondergedompeld in gekke geluiden, vreemde vijanden en spectaculaire settings. Viru en komen vanaf de zijkant langs je scheuren, waardoor je echt om je heen moet kijken om alles af te kunnen knallen. Een eindbaas loopt zelfs een tijdje achter je, zodat je omgekeerd op de bank moet zitten om hem te kunnen raken.
Ja, het is een game van 15 jaar oud in een nieuw jasje, maar man, wat zit dat jasje lekker.
Bonuslevel
Dat is allemaal leuk, maar dat was niet wat mij wist te raken. Daarvoor moeten we naar de bonuscontent, een extraatje dat je er gratis bij krijgt: Area X, mi chien wel het dichtst dat we ooit gaan komen bij een vervolg op Rez.
De rails worden ineens losgelaten, je mag vrij rondzweven in een opeenvolging van kleine ruimtes die ontzettend sfeervol zijn ingericht. Overal zijn lichtjes, overal is iets te zien. Het doet me denken aan de Peter Pan-ride in Disneyland, waarbij je door een sterrenhemel glijdt. Als kind maakte dat indruk, al die fonkelende lampjes om me heen, en dat gevoel komt bij Area X helemaal terug. Alleen dit keer kan ik er zelf doorheen vliegen, je stuurt door een kant op te kijken.
Als ik de bizar mooie eindbaas van Area X heb verslagen en de aftiteling door het beeld scrollt, merk ik dat mijn mond openstaat. Wauw, denk ik, dit voelt zo betekenisvol, al kan ik de exacte betekenis niet precies onder woorden brengen. Uitleggen wat ik bedoel zou een spoiler zijn, en dit gevoel wil ik voor niemand verpesten. Laten we het erop houden dat de laatste ruimte enorm indrukwekkend is, met een centraal punt waar je omheen vliegt en dat steeds van vorm verandert. Er zit maar één ding op nu: gelijk nog een keer spelen. En nog een keer, en nog een keer.
Dit spel is niet wat ik voor ogen had toen ik me bedacht wat ik allemaal in vr wilde doen. Ik wil rondlopen in andere werelden, dinosauru en om me heen zien lopen, in een grote mech klimmen en anderen voor hun kop schieten, of Batman zijn. Maar als door een wazige wereld vol lampjes en lsd-tripperige vormen vliegen dit met me kan doen, dan teken ik daarvoor. En nu stiekem hopen op toch een Rez 2, helemaal gemaakt voor vr…