Een goede game maken is één ding, een goede serie maken is een tweede. Een goede serie komt pas van de grond door niet alleen een constante (of oplopende) kwaliteit van de titels, maar ook door een goed uitgewerkt universum waarin de games zich afspelen. Het overkoepelende universum geeft handvatten voor vervolgen of spin-offs. Het laat fans over de serie praten en nadenken, en uiteindelijk reikhalzend uitkijken naar het volgende deel.
Bungie’s wondere wereld
Halo is zo’n serie die dat goed doet. Of deed, toen de naam Bungie nog op het doosje prijkte. Bungie schiep in de eerste game al een universum dat veel groter was dan alleen de hoofdpersonen Master Chief en Cortana. Het is niet eens nodig om de boeken te lezen om jezelf te verwonderen over de immense Forerunner-bouwsels (waaronder de Halo-ringen zelf) en de religieuze drijfveer van de Covenant. Het zorgde ervoor dat ikzelf in ieder geval altijd uitkeek naar de volgende Halo en net zo enthousiast werd van de spin-offs als van de numerieke delen.
Maar toen 343 Industries het stokje overnam, daalde dat enthousiasme. Met Halo 4 kon 343 Industries de lijnen uitzetten voor een vernieuwd Halo-universum, maar vergat dit. De Covenant was aan het einde van Halo 3 verslagen en dus had Halo een nieuwe aartsvijand nodig. Die werd gevonden in de vorm van The Didact, maar door deze wraakzuchtige Forerunner helemaal niet te introduceren en bovendien nog in dezelfde game van het podium te laten verdwijnen, was er weinig reden om uit te kijken naar Halo 5 – wat betreft verhaal in ieder geval.
Een nieuw begin
Des te groter was de verra ing toen 343 Industries in Halo 5 wél opnieuw de lijnen uitzette. Al in de eerste mi ie worden de laatste lo e lijntjes met Halo 4 hard afgekapt, alsof 343 ook wil zeggen: “we beginnen even opnieuw”. Vervolgens richt het verhaal zich op een nieuwe dreiging die ook door Master Chief niet even de kop in wordt gedrukt, waarmee ook gelijk de rode loper wordt uitgerold voor nieuwe delen.
Daarom is de introductie van Spartan Locke ook zo slim geweest. Terwijl met Master Chief het vizier op de toekomst wordt gericht, vertelt 343 Industries met Locke één verhaal binnen dit nieuwe hoofdstuk van de serie. Halo 5: Guardians voelt daardoor, in tegenstelling tot Halo 2, compleet en af aan. De rest van de cast is overigens ook een goede mix van oude bekenden uit de games, personages die de echte fans uit andere media kennen, en nieuwe gezichten. Ook daarmee laat 343 zien dat het inmiddels weet wat het wil, en wie het bedient.
Dat blijkt trouwens ook wel uit de gameplay. 343 Industries laat hier zien dat het inmiddels de teugels fier in handen heeft. De ontwikkelaar durft de gevechten grootser te maken en heeft de besturing sneller en preciezer gemaakt, waardoor de heilige drie-eenheid van schieten, slaan en granaten gooien niet verloren gaat.
Maar juist die vernieuwingen leggen ook bloot waar er winst te behalen was. Bungie wist hun formule al te perfectioneren met Halo 3 en deed dat nog eens dunnetjes over met het meesterlijke Reach; zover is 343 duidelijk nog niet. Hoewel de gameplay de schaalvergroting moeiteloos overleeft, zijn sommige omgevingen wat kaal en leeg. En ook hebben die blikkerige Prometheans bij lange na niet de charme die de Covenant en de Flood hebben. Bovendien is de afwezigheid van splitscreen-coöp doodzonde. Dat zijn dus de punten waar 343 Industries zich op kan gaan richten in Halo 6, waar ik dankzij de fundering die Halo 5 legt, wél naar uit zal kijken.
Lees de Gamer.nl-recensie van Halo 5: Guardians terug.
Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.