Het is er met de jaren ingeslopen. De afgelopen tijd ben ik shooters steeds minder leuk gaan vinden. Met iedere nieuwe Call of Duty of Battlefield begreep ik simpelweg steeds minder van het fenomeen. Online kon ik niet meer meekomen en ik begon mij steeds meer te irriteren aan de manier waarop het hele genre alleen maar bleef voortbouwen op wat Call of Duty gepopulariseerd had. Terwijl de jaarlijkse series met steeds minder fantasie de moderne oorlogsvoering opvoerde raakte ik er alsmaar meer van overtuigd dat ik over shooters heen was gegroeid. Ik was echt compleet klaar met het genre, maar toen speelde ik in 2016 DOOM.
Tegendraads
Het is geen toeval dat deze game een spiritueel vervolg is op het spel waarmee het allemaal begon. Alles dat zo verschrikkelijk saai en standaard is geworden aan shooters doet DOOM anders of beter. De multiplayer? Die kun je vergeten, het draait in deze game helemaal om de singleplayer en die speel je in je eentje. Herladen? Herladen is saai. Je stopt gewoon pas met schieten als iedere demon in je directe omgeving dood is. Dekking zoeken als je geraakt bent? Een onnodige onderbreking van de actie. In DOOM moet je juist in de aanval gaan wanneer je bijna het loodje legt.
Het resultaat is een game die iedere shooter van de afgelopen jaren een helse schop onder de kont geeft. DOOM bewijst dat al die conventies en regeltjes helemaal niet nodig zijn voor een goede shooter. In DOOM is het verhaal gewoon lekker dom met een dikke knipoog, zijn de vijanden groteske monsters en draait het conflict om kwaad versus goed kwaad. Dat is zo ouderwets dat het gewoon weer verfri end is.
Moordend tempo
Het grootste probleem van DOOM is dat het spel er mi chien net iets te lang over doet om op het punt te komen dat je niet meer om die genialiteit heen kan. Pas na een paar levels en een vervroegd bezoekje aan de hel heeft het spel zijn moordende tempo te pakken. Het wordt dan ook steeds duidelijker dat dit geen gewone moderne shooter is. De Marsbasis waar de helinvasie heeft plaatsgevonden bestaat niet uit een serie van rechtlijnige gangentjes, maar uit een reeks van groots opgezette arena’s waar je je ook echt constant doorheen moet zien te bewegen. Wachten totdat vijanden naar je toe komen in DOOM wordt je fataal. Demonen cirkelen om je heen, bespringen je en zijn bovenal even genadeloos als bloeddorstig.
Als de uit een honderdjarige slaap ontwaakte demonendoder moet je dus minstens zo genadeloos zijn. Vol in de aanval gaan is de enige methode die werkt tegen de gedrochten die de Marsbasis hebben overgenomen. De glorieus bloederige glory kills vormen daarin de leidraad. Weet je een vijand met een groteske melee-aanval te verslaan dan verdien je wat van je gezondheid en ammunitie terug. Dit simpele principe haalt je constant achter muurtjes vandaan en dwingt je om vijanden te slim af te zijn. Het geeft de game een ongekende energie want stilstaan betekent - helemaal op de hogere niveaus - je gegarandeerde dood.
Rip & tear until it’s done
Echt opzwepend wordt DOOM ook door de soundtrack die niet minder dan perfect aansluit op de rest van de game. Het spel klinkt als broeierig industrieel gerommel wanneer je shotgun even niet rood staat te gloeien en gaat helemaal los zodra demonen direct vanuit de hel naar Mars teleporteren. Gezien de geschiedenis van DOOM ligt een playlist van metal voor de hand. Dit nieuwste deel mixt echter genres, geluiden en bloedstollend gitaargejank op zo’n manier dat het moeilijk in een hokje is te stoppen. Helemaal de manier waarop de muziek zich aanpast wanneer je een glory kill uitvoert is een klein, maar tegelijkertijd meesterlijk detail. Een jengelende gitaar die net even een zieke riff doet wanneer je een voet door de strot van een demon ramt sluit perfect op de actie aan.
DOOM is een met bloed doordrenkte parel van een game en het gekke is: bij Bethesda leken ze zich dat vooraf helemaal niet te realiseren. Door de nadruk zo op de bijzonder nietszeggende multiplayer te leggen kregen spelers een compleet verkeerd idee van de game. Dat er braaf gewerkt wordt aan meer content voor het online gedeelte terwijl er nog steeds niets bekend is over meer van de glorieuze, heidense waanzin die te vinden is in de singleplayer is een doodzonde. Wie niet doorheeft hoe DOOM de first-person shooter-campaign door elkaar schudt verdient een directe reis naar die diepste lagen van de hel.