Hoe meer je te verliezen hebt, hoe groter de angst. Bloodborne absorbeert die levensgedachte als geen ander. Met nul blood echoes op zak voel je je de koning te rijk, met 200.000 kijk je als een bange wezel om elk hoekje. Het bewijst hoe emotionele betrokkenheid niet alleen afhankelijk is van verhaal, spektakel of uitgekiende karakters, maar bovenal van puur gamedesign. Daar waar in games als Call of Duty elk moment van betekenis wordt voorzien met een beloning, ligt het emotionele zwaartepunt van Bloodborne juist in het idee dat je alles kunt verliezen. Altijd en overal. Puur overleven is al een ervaring op zich. Aan de andere kant van angst, druk en spanning ligt intense bevrediging. En dat ligt in Bloodborne overal op de loer. 

Het is en blijft de grootste ironie van games. Of misschien wel van het leven. Hoe verantwoordelijkheid en druk ons tegelijk beangstigt, maar ook intrigeert. In 2015 startte ik met een full-time baan, na een paar weken afgestudeerd te zijn. Ik voelde me van glas, zo kwetsbaar. Waarom begon ik niet aan een nieuwe studie, of toch nog een reis? Tijdens je studentenleven hoef je namelijk maar aan één iemand verantwoordelijkheid af te leggen: jezelf. Voor mijn gevoel was dat een vrijheid die ik niet durfde op te geven. Desondanks werkt angst ook motiverend: dan pas merk je dat je iets doet wat betekenis, waarde en toekomst heeft. En dan verandert die angst uiteindelijk vanzelf in geluk.

Bloodborne is de belichaming van de quarter life crisis waar ik me soms in begeef. Na mijn studie ben ik veel bewuster na gaan denken over alle gemaakte keuzes. Zaken waar ik eerder zoveel betekenis aan gaf trok ik ineens in twijfel. Waarom? Vanwege de angst dat paden uiteindelijk zouden leiden tot ellende. De druk die ik mezelf opleg om goede keuzes te maken is enorm. Correctie: ‘was’ enorm. Ik leerde dit jaar namelijk veel beter om te genieten van het moment. Dat klinkt als hippie-geneuzel, maar uiteindelijk wil iedereen er toch alles aan doen om gelukkig te zijn? FromSoftware’s kunststukje herinnerde me eraan dat angst voortkomt uit de gedachte iets te verliezen dat je liefhebt. Niemand is bang om te verliezen waar hij niks om geeft. 

Ik heb mezelf het afgelopen jaar vaak de vraag gesteld waarom ik game. Steeds vaker betrapte ik mezelf erop mezelf wijs te maken dat ik een game speelde voor mijn plezier, in plaats van het ook daadwerkelijk zo te voelen. Plichtmatig speelde ik The Witcher 3, Metal Gear Solid V en Fallout 4, zonder noemenswaardige emotionele roering. Gamen is al jaren lang mijn dierbaarste hobby – waarom genoot ik er niet meer van? Het probleem lag dichterbij dan ik dacht: alle drie deze zogenaamde toppers kwamen namelijk uit na Bloodborne. 

De emotionele ervaring in games met een open wereld wordt te lang uitgerekt over een periode waarin je niks te verliezen hebt. Zonder lineair verhaal, oplopende spanning of alles omringende uitdaging gaat de focus verloren. Hetgeen eeuwig zonde is voor producties van dergelijke schaal. Bloodborne bewijst daarentegen hoe focus gewaarborgd blijft: intens spannende en bevredigende gameplay. Na elke stap volgt een huivering, na elke slag opwinding. De game die me de meeste angst inboezemde, bezorgde me uiteindelijk de meest intense emotionele betrokkenheid. FromSoftware heeft een prestatie van jewelste geleverd door met perfect gamedesign een dergelijke intense ervaring te leveren.  

Lees de Gamer.nl-recensie van Bloodborne terug.

Koop de 'Gamer.nl favorieten van de redactie' ook op Bol.com.