De impact van de film Jura ic Park is tegenwoordig nog steeds merkbaar. Niet alleen is het een uitstekende film, het is ook een van de weinige media die dinosauru en in een geslaagde context plaatst en hun gedrag goed over weet te brengen. Het betreft niet simpelweg een verhaal over overleving, maar het gaat vooral over de ethische kwestie of de mens wel of niet doorslaat in zijn obse ie met macht over de natuur. De film is dan ook vooral sterk door de relaties die de verschillende persoonlijkheden met het fenomeen dinosauru en hebben.
Games hebben een dergelijk sterke narratieve context nog niet gebruikt voor een dinosaurusgame, maar hebben dino’s vrijwel altijd gedegradeerd tot simpele monsters. Jura ic Park: The Game van twee maanden geleden deed weliswaar een poging een nieuw verhaal te creëren, maar faalde door dit niet te kunnen koppelen aan geslaagde gameplay. Daarnaast was het verhaal ook gewoon heel erg slecht. De meeste dinogames zijn oppervlakkige actiegames en dat is op zijn minst schrijnend te noemen. We hebben een onnavolgbaar voyeuristisch verlangen om dinosauru en te kunnen zien, maar in een game knallen we ze vervolgens alleen maar af.
Het belang van context
De kwaliteit van games met dinosauru en is over het algemeen van een dusdanig laag niveau dat de gemiddelde gamer zich waarschijnlijk alleen Dino Crisis en Turok kan herinneren, heel mi chien Trespa er. En dat terwijl er in de loop der jaren tientallen dinogames zijn uitgekomen, waarvan er bijna dertig een Jura ic Park-licentie hebben. De precieze oorzaak van het falen van dinogames is natuurlijk lastig te duiden, maar het lijkt erop dat ontwikkelaars moeite hebben om dinosauru en in een overtuigende context te plaatsen.
Vaak wordt gekozen voor de makkelijke weg en worden iconische soorten als de Velociraptor en de T-Rex gebruikt als monsters, zoals in King Kong en Turok. Daarvoor beschikken ze weliswaar over voldoende charisma, maar het blijven dieren met dezelfde motivatie als bijvoorbeeld leeuwen en haaien. Dieren vallen je aan vanuit hun eigen overlevingsdrang, waardoor de gevechten nauwelijks ingebed zijn in een groter geheel. Het afknallen van beesten heeft in een actiegame op die manier nooit voldoende betekenis. Fictieve monsters, zoals bijvoorbeeld draken, hebben in games als Skyrim een zekere achtergrond en een diepere motivatie om je aan te vallen, waardoor ze wel prima functioneren als hoofdvijand.
Van verborgen werelden tot lasergeweren
Dat dinosauru en ooit miljoenen jaren geleden echt bestaan hebben is een gegeven waar je moeilijk omheen kunt werken. Elementen als tijdreizen, mislukte kloonexperimenten of een zekere verloren, verborgen wereld liggen daardoor nogal voor de hand. Dat hoeft op het eerste gezicht geen ramp te zijn, omdat het prima scenario’s zijn voor bijvoorbeeld een overlevingsverhaal. Dino Crisis 1 en 2 deden op dit front een vrij goede poging. De dinosauru en pasten in het verhaal en overleven is altijd een toereikende motivatie. Wat goed werkt is dat de dinosauru en niet de vijanden zijn, maar obstakels op je weg naar de echte vijand. Vergelijkbaar met Resident Evil dus, waar de zombies ook niet de hoofdvijanden zijn. Met Dino Crisis 3 ging de serie echter een belachelijke kant op en bedenker Shinji Mikami heeft sindsdien aangegeven geen plannen te hebben voor Dino Crisis 4, al zitten daar veel mensen stiekem toch op te wachten.
Tegenwoordig zien we met gratis online games als Dino Storm of Orion: Dino Beatdown een andere trend. Er wordt gebruik gemaakt van een soort sciencefictionsetting waarbij mensen met lasergeweren op dino’s kunnen jagen en erop kunnen rijden. De wezens lijken echter vooral gebruikt te worden als een soort cultelement en zijn in hun functie vervangbaar met elk willekeurig fantasiewezen. Ook in bijvoorbeeld Dino D-Day worden dino’s gebruikt als cultobject om maar gewoon opzien te baren. Dinosauru en worden daar namelijk gebruikt als wapens van de nazi’s. Het gebruik van dinosauru en kent in het begin van een mogelijke comeback dus al de uitstraling die zombies juist op het einde van hun hype hebben. Daar waar zombies echter ook hebben geschitterd in goede games waarin zij daadwerkelijk van meerwaarde zijn, hebben dinosauru en die stap jammer genoeg overgeslagen.
Dino’s vs. zombies
Een vergelijking tu en dinosauru en en zombies is mi chien vreemd, maar zombies hebben tegenwoordig in principe hetzelfde probleem als dinosauru en. Het gaat om het plaatsen van de wezens in een overtuigende context. Ontwikkelaars willen maar al te graag meelopen met een bepaalde hype, maar vergeten daarbij vaak de setting goed aan te laten sluiten bij het spelconcept. Daarnaast zijn dinosauru en net als zombies gevoelig voor culturele trends. In de jaren negentig was de dinosaurushype enorm door vondsten van nieuwe soorten en zodra het langverwachte Jura ic Park 4 uitkomt, zullen er waarschijnlijk een stortvloed aan nieuwe dinogames uitkomen.
Mi chien is het gewoon tijd voor een nieuwe hype. Dinosauru en zijn in ieder geval net zulke ma ale, ongrijpbare en fascinerende wezens als zombies. Waar die hype echter voortkwam uit goede games en andere media, leunt de dinosaurusrage erg op het succes van de film Jura ic Park. Kwalitatief hoogstaande games ontbreken vooralsnog.
De potentie van dinosauru en blijft echter aanwezig en het is jammer dat het schitterende aangezicht van een Diplodocus of Triceratops in de film Jura ic Park nooit goed is vertaald naar een game. Mi chien moeten we maar accepteren dat onze voyeuristische verlangens tevergeefs zijn en dat de uitstraling van Jura ic Park geen genre heeft om in te gedijen. Desalniettemin blijven dinosauru en een intere ante cultuurvorm en ze kunnen goed functioneren als subvijand in een game als Dino Crisis of leuke experimenten op kunnen leveren, zoals Primal Rage of Project Genesis. Als hoofdrolspeler worden ze niet genoeg ingebed in een goede, verhalende context, wat binnen andere media wel gebeurt. De liefhebbers van dinosauru en zullen het dus bij Jura ic Park moeten houden.