Lords of the Fallen is een prima soulslike zonder eigen identiteit

Sinds de aankondiging is Lords of the Fallen flink wat naamsveranderingen doorgegaan. Eerst stond de game bekend als Lords of the Fallen 2. Daarna werd het The Lords of the Fallen, maar Hexworks besloot uiteindelijk toch opnieuw voor Lords of the Fallen te gaan, gelijk aan het origineel dat in 2014 uitkwam. De reboot belooft een duistere fantasysetting, een sneller vechtsysteem en een wereld die vijf keer groter is dan die van het origineel.

Uit de eerste speelsessie blijkt deze modernisering voorlopig in ieder geval niet te resulteren in een unieke ervaring. De game is een soulslike in optima forma en verrast geenszins. Aan het begin creëer je een personage en kies je een klasse. Gedurende het spel versla je vijanden die je souls opleveren, die je vervolgens weer kunt gebruiken om je personage te upgraden. Op die manier bouw je naar een personage dat bij je speelstijl past. Daarnaast kun je gebruikmaken van magische spreuken en bevat de game een versplinterd, mysterieus verhaal. Ingrediënten die een soulsveteraan bekend in de oren klinken dus.

Staat als een huis

Dat wil niet zeggen dat de gameplayloop niet leuk is. Het spelprincipe dat Hidetaka Miyazaka in 2009 introduceerde met Demon’s Souls op de PlayStation 3 is nog altijd niet aan gedateerdheid onderhevig. De nieuwigheid wordt in dit geval geboden door het feit dat Lords of the Fallen zich afspeelt in twee verschillende werelden die parallel aan elkaar zijn. Je hebt Axiom, de wereld van de levenden, en Umbral, logischerwijs de wereld van de doden. Er zijn twee manieren om in Umbral te geraken. Als je sterft kom je op Sekiro-achtige wijze weer tot leven en krijg je een tweede kans om je vijanden te verslaan, maar dan wel in een veel duisterdere versie van de wereld.

Ook kun je er met je Umbral-lamp voor kiezen om vrijwillig een leven op te offeren en naar Umbral te gaan. Dat doe je vooral om kleine omgevingspuzzeltjes op te lossen. Sommige wegen die in Axiom onbegaanbaar zijn, bieden in Umbral juist wel doorgang. Toch wil je niet te lang in Umbral vertoeven, want hoe langer je dat doet, hoe meer vijanden hun vizier op je richten.

Dit heb je eerder gespeeld

Tot zover de nieuwigheid, want op alle andere vlakken voelt Lords of the Fallen erg herkenbaar. Het vechtsysteem met lichte en zware aanvallen, blokkeren en rollen is nagenoeg identiek aan de games van FromSoftware. De wijze waarop je te werk gaat in de gevechten is ook hetzelfde. Rondjes lopen, patronen leren en op het juiste moment toeslaan is het devies. Opnieuw biedt de Umbral-lamp een klein nieuwigheidje, omdat je sommige vijanden kunt ontdoen van een Umbral-parasiet, waardoor ze minder health hebben en minder schade toebrengen. Deze kleine hindernis voegt helaas geen diepere laag toe aan de gameplay.

Co-op?

De uiteindelijke versie van Lords of the Fallen bevat ook een coöperatieve modus. Daarin kun je de game samen met een vriend in zijn geheel doorspelen. We konden de modus nog niet testen, maar uit een presentatie over de game blijkt wel dat deze manier van spelen een flinke beperking bevat. De host is namelijk de enige die progressie boekt. Dat gaat zelfs zo ver, dat de tweede speler niet eens tussenfilmpjes te zien krijgt. Volgens de ontwikkelaar is dat zodat de tweede speler geen spoilers te zien krijgt, maar het lijkt ons vooral een flinke hindernis die op z’n minst optioneel zou moeten zijn.

Ook is duidelijk dat we een vroege versie van de game hebben gespeeld. Het spel bevat namelijk nog behoorlijk wat bugs en glitches. Een van de eindbaasgevechten viel daardoor zelfs helemaal in het water. De baas belandde ineens op een balk aan het plafond, waardoor ze niet meer te raken was. Na het opnieuw opstarten van de game haperde haar ai ineens, waardoor ze zonder moeite dood te meppen was. Het verslaan was daardoor logischerwijs geenszins bevredigend, en dat is zonde. Gelukkig heeft Hexworks nog twee maanden de tijd om deze plooien glad te strijken.

Overigens zijn de eindbazen verder wel erg vermakelijk en bieden ze wanneer er geen bugs de kop op steken de uitdaging die je van een soulslike verwacht. Peeta, de eindbaas die in de onderstaande gameplaypresentatie te zien is, vormde het hoogtepunt - al deed haar tweede fase wel een beetje denken aan Malenia, Blade of Miquella uit Elden Ring.

Teveel herkenning

Dat gevoel van herkenning overheerst na tweeënhalf uur spelen. De gameplayloop is ouderwets leuk, maar ondanks de parallelle universums die wat geinige puzzeltjes en sfeer met zich meenemen voegt Lords of the Fallen geen nieuwe dimensie toe aan het soulslikegenre. Het enige dat de game echt ontbeert is namelijk een eigen identiteit. Een FromSoftware-fan zal elementen herkennen uit Dark Souls, Bloodborne, Demon’s Souls en zelfs Sekiro: Shadows Die Twice.

Soms lijkt het daardoor net alsof Lords of the Fallen een soulslike gegeneerd door ai is. De computer heeft daarbij geput uit alle games van FromSoftware en zo een mengelmoes van herkenbare mechanieken gecreëerd zonder echt onderscheidende factoren. Deze typering is overigens overdreven negatief, want buiten kijf staat dat Lords of the Fallen een prima soulslike lijkt te worden. De game wist ons ruim tweeënhalf uur geboeid te houden en gaf ons de behoefte om ieder virtueel hoekje helemaal uit te kammen.

Lords of the Fallen mist misschien een eigen identiteit en kent nauwelijks onderscheidende factoren, maar lijkt voor de soulslikeveteraan die maar geen genoeg kan krijgt van dit genre een prima tussendoortje te worden, ook in dit absurd gevulde gamejaar. Maar een ieder die op zoek is naar iets unieks hoeft Lords of the Fallen in ieder geval (nog) niet op het verlanglijstje te zetten.

Lords of the Fallen komt op 13 oktober uit op PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Tijdens deze previewsessie werd de game op pc gespeeld.