Preview: Dragon’s Dogma 2 lijkt een cultklassieker te worden

Dragon’s Dogma staat bekend om zijn meeslepende en dynamische gevechten. Met een team van drie npc’s aan jouw zijde, Pawns genaamd, is het zaak om het strijdveld goed te analyseren. Waar kun je dekking zoeken? Waar kun je omhoogklimmen om tactisch voordeel te behalen? Wat laat je jouw Pawns doen om de overhand te krijgen? En wanneer sla je zelf toe?

Dat is des te belangrijker doordat vijanden in deze rpg vaak gigantisch zijn – denk aan griffioenen en trollen die zomaar achter elke berg of in elke grot kunnen schuilen. Geen gevecht verloopt op dezelfde manier, en wie niet oplet kan zomaar de lucht in worden geslingerd door een nabije draak die wordt aangetrokken door gevechtsgeluiden.

Niet hersenloos

De wereld van Dragon’s Dogma 2 is tot de nok toe gevuld met vijanden. Als onze drie uur durende speelsessie representatief is voor wat de rest van de grote map te bieden heeft, dan zit er veel variatie in de wereld. Kleiner geschut als goblins en geesten werken in groepen samen en zijn soms onderling verwikkeld in strijd. Aan jou de keuze om zo’n gevecht af te wachten, of er middenin te springen. Of, als je nog meer chaos wil, juist meer vijanden van buitenaf naar het strijdveld te lokken. Maar pas op: te veel vijanden om je heen zijn een aanslag op je uithoudingsvermogen en als je te vaak geraakt wordt zal jouw HP tijdelijk verminderen - tot je uitrust bij een kamp.

Dragon’s Dogma 2 is dus geen hersenloos hack-and-slash-spel. Elke soort vijand vergt een andere tactiek. Als bijvoorbeeld een reusachtige golem onmogelijk neer gaat, zal je moeten experimenteren met verschillende aanvallen en teamsamenstellingen. ‘s Nachts worden de vijanden sterker, dus je moet ook nadenken over hoelang je elke ontdekkingstocht buiten de dorpjes en steden duurt (en hoe snel je weer terug kunt zijn bij een kamp). Omdat het spel nagenoeg geen fasttravel bevat, kan je het zelden veroorloven om tot diep in de nacht een grot of vallei te verkennen.

Het spel belooft onverbiddelijk te worden als je dat soort zaken uit het oog verliest. Daar staat tegenover dat exploratie altijd beloond wordt. Wie zijn mannetje staat zal op een grote buit, zij-missies of interessante gebieden stuiten, want grote risico’s gaan gepaard met grote beloningen. Of grote monsters.

Pion(ier)

De gevechten in Dragon’s Dogma 2 zijn op hun best als je oog in oog staat met een griffioen, draak of ander imposant wezen, en die op Shadow of the Colossus-achtige wijze te lijf gaat. Elk monster heeft zwakke plekken die je spelenderwijs moet ontdekken. Ook de Pawns kunnen je daarbij helpen. Die computergestuurde metgezellen kun je zelf creëren en een klasse (Vocations genaamd) toebedelen. Daarnaast kun je ze tijdens het ontdekken van de speelwereld tegenkomen of ze online verkrijgen.

Door naar bepaalde stenen te gaan kun je bijvoorbeeld de Pawns van vrienden naar jouw eigen spel halen (uit iets wat The Rift heet), en dat biedt een hoop voordelen. Zo zullen deze Pawns onthouden wat zij in het verleden hebben meegemaakt. Hebben ze al eerder met een andere speler tegen een Griffioen gevochten, dan zullen ze zeggen dat deze grote vogel zwak is tegen vuur. Hebben ze een

bepaald gebied al eerder bezocht, dan staan ze met hun armen te zwaaien omdat ze weten dat ergens verderop een schatkist ligt verborgen. Hebben ze een bepaalde quest al eens eerder voltooid, dan zullen ze hints geven of vooruitlopen omdat ze de weg al weten.

Het voelt dan alsof je met een vriend speelt die de game al eens heeft doorlopen. Dat is een grote verbetering ten opzichte van de veredelde npc’s die de Pawns in deel één waren. De Pawns maken opmerkingen over van alles en nog wat, spreken verschillende talen en zijn gezellige compagnons die je trakteren op een high five na een gevecht. Wel is het is jammer dat de Pawns in onze korte speelsessie al meermaals in herhaling vielen. Zo vertelden ze pakweg vijf keer in drie uur tijd over een oude ‘Meester’ (de speler) die altijd naakt door de wereld liep. Dat zou wel eens irritant kunnen worden.

Thuiskomen

Dragon’s Dogma 2 voelt voor spelers van het eerste deel als thuiskomen. De besturing is nagenoeg hetzelfde, met als grote verschil dat je meer aanvallen tot je beschikking hebt en dat elke Vocation nu een soort afmaker-skill heeft. Voor wie honderden uren in het origineel heeft gestoken, zal het op het eerste gezicht jammer zijn dat er ‘slechts’ tien Vocations in het spel zitten. Je lijkt de verschillende Vocations bovendien niet te kunnen combineren. Daar staat dan wel weer meer diepgang voor iedere Vocation tegenover. De twee die wij mochten testen hadden meer aanvallen om uit te kiezen dan in deel één - genoeg om meerdere builds mee te maken.

Ook een voordeel: wie het perfecte personage wilde maken in Dragon’s Dogma, móést alle Vocations levelen omdat dat allerlei passieve voordelen opleverde. Dat is niet meer het geval in Dragon’s Dogma 2, waardoor je je dus zonder zorgen op één Vocation kunt richten. Wie toch wil experimenteren en wil veranderen van Vocation, kan dat simpelweg doen bij een npc.

Creativiteit

Verreweg de leukste Vocation in deze preview is de Mystic Spearhand, die met zijn speer en teleportatiekrachten vliegensvlug tussen vijanden kan schakelen. Op later level kan hij zelfs boven een monster teleporteren om vervolgens op diens rug te landen en al hangend schade aan te richten. Deze mêleegevechten zijn intensief en erg bevredigend, maar het valt nog te bezien of dat ook voor de Vocations geldt die van veraf schade aanrichten. Zo speelde de tweede Vocation in deze preview, de Magick Archer, veel passiever. Het is leuk om een hittezoekende pijl af te vuren, of pijlen in een grot van de muren af te laten stuiteren, maar de gevechten werden van een afstand iets te makkelijk.

Gelukkig houdt Capcom nog enkele Vocations achter de hand, waaronder de Trickster, een ondersteunende Vocation die magie gebruikt om vijanden om de tuin te leiden. Hij kan bijvoorbeeld een platform creëren, daar een geest boven laten zweven en vijanden erop lokken. Als dat platform boven een afgrond zweeft, zullen de vijanden erdoorheen vallen en op de rotsen te pletter vallen. Je krijgt veel ruimte om te experimenteren met de verschillende Vocations en hun aanvallen, en het mag duidelijk zijn dat Dragon’s Dogma 2 creativiteit in gevechten beloont.

Van de oude school

Bovenal werd in deze previewsessie duidelijk dat Dragon’s Dogma 2, net als zijn voorganger, een rpg van de ‘oude school’ is. Je wordt niet afgeleid met tig notificaties en markeringen die aangeven waar je heen moet om alle missies te voltooien. Je dient dat zelf uit te vogelen door te praten met npc’s en simpelweg de wereld te verkennen. De game heeft geen fasttravel, want Capcom wil dat je de behoefte om snel te reizen überhaupt niet krijgt. Achter elke bocht moet iets verborgen kunnen zijn dat jij wilt ontdekken, en tot nog toe lijkt de ontwikkelaar daarin te slagen.

Dragon’s Dogma 2 heeft dus tal van interessante spelmechanieken die je niet in andere rpg’s aantreft. Nog een voorbeeld is dat quests naarmate de tijd vordert anders verlopen dan wanneer je

direct met ze bezig gaat. Als je een jongetje uit een grot moet redden, kan je hem levend terugvinden. Maar word je onderweg afgeleid, en duurt het even voor je die grot vindt, dan is de kans aanwezig dat hij al is overleden als je daarna de quest gaat doen. Het spel kan onverbiddelijk zijn, binnen en buiten de gevechten, en laat consequenties zwaar wegen.

Dertig beelden

Het grote minpunt is hoe de game draait. Dragon’s Dogma 2 mikt op consoles op slechts 30 frames per seconde. Tijdens grotere gevechten haalt de game die framerate niet. Het zal voor sommige spelers een doorn in het oog zijn, maar gek genoeg stoorden we ons er tijdens de previewsessie amper aan. De gevechten zijn te bombastisch en te meeslepend om afgeleid te raken door een framedrop hier en daar. Hoewel 30 frames per seconde al lang niet meer de norm hoort te zijn, staat daar tegenover dat het spel nagenoeg geen laadschermen heeft.

Het verhaal weet ook nog weinig te boeien en npc’s zijn iets te gretig met het verlenen van informatie. Zo zal een willekeurige voorbijganger al snel zijn hele levensverhaal uiteenzetten, of enkele seconden nadat je een missie hebt geaccepteerd precies wijzen naar de plek waar je heen moet. Het valt nog te bezien of Capcom hier een goede balans in kan vinden.

Wie zich niet tegen laat houden door de tegenvallende framerate en het twijfelachtige verhaal, zal een hoop speelplezier uit Dragon’s Dogma 2 halen. Als Capcom nog genoeg verrassingen in petto heeft en de volledige wereld net zo goed gevuld is tijdens deze previewsessie, hebben we hier misschien wel te maken met een rpg-klassieker in wording.

Dragon’s Dogma 2 komt op 22 maart uit voor PlayStation 5, Xbox Series X/S en pc.