Het obscure begin van de Animal Crossing-franchise

Het komt niet vaak voor dat vier games, die enerzijds veel op elkaar lijken en anderzijds erg verschillend zijn, zo snel na elkaar uitkomen. Er zijn wel voorbeelden te bedenken van franchises die dit bewust doen, zoals Pokémon. The Pokémon Company brengt die games vaak per twee – of soms per drie – uit, maar hier wordt tijdens het ontwikkelingsproces bewust voor gekozen. Met de eerste vier Animal Crossing-varianten is dat anders. Deze game is niet bewust ontworpen om vier keer in nagenoeg dezelfde staat uit te komen, en toch is het gebeurd. Wat is de reden dat Nintendo meerwaarde zag in het herhaaldelijk uitbrengen van deze game?

Te Japans?

Dōbutsu no Mori, in het Engels vaak Animal Forest genoemd, is de titel van de oorspronkelijke Nintendo 64-game. Het spel kwam relatief laat uit in de levenscyclus van de console en Nintendo twijfelde of een wereldwijde release wel haalbaar was. Er zitten veel verwijzingen naar de Japanse cultuur en lokale feestdagen in de game, iets waarvan Nintendo vreesde dat wij westerlingen er maar weinig van zouden begrijpen. Tijd om de game voor Amerika en Europa te lokaliseren voordat de volgende console uitkwam was er nauwelijks. Er werd door het bedrijf dan ook besloten hier van af te zien.

Dōbutsu no Mori is niet alleen heel Japans, maar ook een stuk kaler dan de game die spelers hier in het Westen uiteindelijk voorgeschoteld zouden krijgen. Zo ontbreken best wat – tegenwoordig vanzelfsprekende – personages en bezienswaardigheden. De egels van Able Sisters zijn bijvoorbeeld nergens te bekennen en het is dus niet mogelijk om eigen patronen ontwerpen. Geen behang of paraplu’s met foute, zelfontworpen tekeningen erop dus.

Ook het dorpsmuseum met Blathers is afwezig; spelers kunnen hun opgegraven fossielen wel met de post opsturen en laten onderzoeken door het Faraway Museum, maar moeten deze teruggestuurde fossielen tentoonstellen in hun eigen huisje. Dat wordt al snel krap, want de huisjes zijn nog lang niet zo groot als in de latere GameCube-versies. Met drie fossielen en een bank staat de vloer in Dōbutsu no Mori al behoorlijk vol.

Als je daarnaast je huisje verlaat en buiten opzoek gaat naar de wensput op het plein, kun je lang blijven zoeken. In plaats daarvan stuit je op een traditioneel Japans relikwieënkastje, met daarvoor een bel. Dit ziet er wellicht anders uit dan de fontein die westerse spelers gewend zijn, maar functioneert grotendeels hetzelfde. Toch zijn het niet alleen deze grotere verschillen die de games van elkaar onderscheiden. Kleine details die voorkomen in ‘onze’ Animal Crossing, zoals originele T-shirts, meubelsets of kokosnoten, maakten hun debuut ook pas later.

De hardwarelimitaties van de Nintendo 64 zorgen ook voor wat gameplaybeperkingen ten opzichte van de GameCube-versie, omdat sommige functies simpelweg niet mogelijk waren of anders werken op de oudere console. Zo is een bezoekje aan Kapp’ns eiland, wat mogelijk is door de linkkabel tussen de GameCube en de GameBoy Advance, er niet bij. Ook teleurstellend: de dieren in het dorp reageren niet wanneer je ze slaat met je net. Dat is toch jammer als je nét die vervelende buurman wil wegjagen!

Het belangrijkste element van de Animal Crossing-franchise, de klok die altijd doorloopt (zelfs als je niet speelt), werkte verrassend genoeg al wel in Dōbutsu no Mori. Dit is best bijzonder, omdat het moederbord van de Nintendo 64 geen interne klok heeft. Nintendo installeerde daarom een extra batterij op de cartridge, waardoor de tijd toch door kan tikken. Hierdoor gaat de eerste ontmoeting met Rover wel wat anders, want de reizende kat vraagt de spelers bij zijn introductie hoe laat het is, omdat zijn horloge het zogenaamd niet doet. Dit komt omdat de game de tijd nog nergens op kan baseren, want dit ‘weet’ de cartridge nog niet. Na de ontmoeting onthoudt de game de tijd, totdat de batterij na heel wat jaren leegloopt.

Een Japanse port voor de GameCube en westers succes

Slechts acht maanden na de verschijning van het oorspronkelijke spel kwam de 'plus-versie' voor de destijds nieuwe Nintendo-console, de GameCube, uit in Japan. Deze plus-editie introduceert twee nieuwe dorpsdieren en brengt Kapp’n zijn eiland en diens bewoners met zich mee. Ook maakt dit spel een eerste kennismaking mogelijk met de nieuwe burgemeester Tortimer, het dorpsmuseum van Blathers en de Able Sisters. Dōbutsu no Mori+ biedt tevens de mogelijkheid om het spelershuis verder uit te breiden met een heuse kelder én een extra verdieping. Ook kan de game nu direct de tijd aflezen van de GameCube – belangrijke functies die tegenwoordig vanzelfsprekend zijn in de franchise.

Door het succes in Japan werd de serie dan ook eindelijk naar het Westen gebracht. Het is een versie die men hier vaak als ‘de eerste Animal Crossing’ ziet, terwijl het eigenlijk al de derde game in de franchise is. De vertaling was een flinke klus voor het lokalisatieteam, want vrijwel alle Japanse invloeden werden verwijderd en vervangen door westerse elementen. Dit proces omvatte onder andere nieuwe textures voor gebouwen, Japanse tekens werden verwijderd en vervangen door Engelse namen, Japanse kleding werd vervangen, er kwamen nieuwe westerse meubels en nieuwe feestdagen werden geïntroduceerd. Het werk wierp zijn vruchten af, want de verkoop in de Verenigde Staten verliep vlotjes, zo viel ook de hogere bazen bij Nintendo op.

De laatste versie voor de GameCube

Na de release van Animal Crossing in de VS in 2002 was Nintendo zo positief verrast door de westerse lokalisatie, dat het besloot om wéér een nieuwe variant in de spelreeks uit te brengen: e+. Het eindresultaat was een mengelmoes van de eerdere Japanse invloeden, met gameplayupdates en nieuwe mogelijkheden van Animal Crossing.

Een opvallend verschil betreft het aantal benodigde blokken op de geheugenkaart om het spel op te slaan. Zo vereist Animal Crossing 57 blokken voor het hoofdspel, één blok voor opgeslagen gegevens van in-game NES-spellen, en nog eens vier blokken voor het opslaan van reisgegevens naar een andere geheugenkaart. Dōbutsu no Mori e+ vereist nog eens tien extra blokken, vijf voor het opslaan van ontwerpen en nog eens vijf voor het opslaan van brieven bij het postkantoor. Dit komt omdat het mogelijk is om meer ontwerpen te maken en brieven op te slaan dan in eerdere versies.

Bovendien zijn er enkele in-game details die het spel duidelijker onderscheiden van de westerse versie (voor zover de Japanse leestekens dat nog niet deden). Zo is de klok rechtsonder op het scherm nadrukkelijker aanwezig. In deze versie van de game kun je die moeilijk over het hoofd zien. En tijdens het verplichte introductierondje door Tom Nook is de speler niet verplicht om met alle buren kennis te maken. Dit is een verademing ten opzichte van het origineel, waarvan bekend is dat spelers soms lang moeten zoeken naar dat ene buurdier dat ze maar niet kunnen vinden.

Daar tegenover staat wel dat Nook zijn kapitalistische drang naar centjes doorzet, en in dit spel voor je huis op Kapp’ns eiland een fors bedrag vraagt. Gelukkig heb je dan wel je eigen privé-eiland, dat je niet hoeft te delen met andere dorpsbewoners. Geen ruzie meer met familieleden wie die dag de kostbare kokosnoten mag verkopen aan de geldgierige wasbeer – nee, excuses: tanooki!

Een interessante toevoeging is daarnaast de mogelijkheid om diezelfde tanooki, Tom Nook, midden in de nacht uit zijn bed te jagen, door met een schep op zijn deur te bonzen. Hij verschijnt dan in zijn pyjama en opent gapend de deur. Hoewel hij wat klaagt laat hij de speler uiteindelijk binnen, maar hij beweegt duidelijk trager en slaperiger door de winkel. Tom waardeert deze onderbreking van zijn nachtrust niet en biedt dertig procent minder bells voor alles wat je hem wil verkopen, terwijl alles in zijn winkel zeventien procent duurder is. Ook is het niet mogelijk om je persoonlijke catalogus te bekijken. Deze functie zien we hierna niet meer terug in de latere games.

Een eigen animefilm

Een ander onderdeel van de franchise dat we nooit in het Westen hebben gezien, is Gekijōban Dōbutsu no Mori. Dat is geen game, maar een animefilm die in 2006 door Nintendo werd uitgebracht in Japan. De vertaling van de titel is ‘Animal Forest: New Horizons de film’, wat natuurlijk direct doet denken aan de bijna gelijknamige Switch-game uit 2020. Het verhaal van de film is gebaseerd op de Nintendo DS-game Wild World.

Hoewel wij in dit deel van de wereld weinig hebben gehoord over de anime, bracht de film in Japan zo’n 1,7 miljard yen (16,2 miljoen dollar) op. Hiermee is het één van de succesvolste Japan-only films ooit. Als extraatje kregen bezoekers tijdens de ticketverkoop een speciale code, waarmee ze in-game gouden items kon inwisselen. De film is hier nooit uitgekomen, maar er is sinds 2021 een door liefhebbers gemaakte nasynchronisatie te bekijken op YouTube.

Hoewel al deze bijna gelijknamige games op het eerste gezicht veel op elkaar lijken, heeft elke game zijn unieke elementen. Het laat zien hoeveel invloed bepaalde (gameplay)elementen hebben op de spelervaring van een game. Vier games die zoveel op elkaar lijken, en toch verschillend zijn en hun eigen identiteit hebben, is een vrijwel unieke gebeurtenis in de game-industrie. Toch voelt het niet alsof Nintendo hiermee makkelijk geld wilde verdienen door middel van het simpel kopiëren van het origineel. De verschillende versies laten de groei zien van een franchise die tegenwoordig sterk in zijn schoenen staat. Soms met unieke elementen die (helaas) niet meer terugkeerden naar latere edities van de game, maar dat is een discussie voor later.