Je kunt Ubisoft veel verwijten, maar het bedrijf levert zelden een echt slechte game af. Zijn openwereldgames zijn groot en gedetailleerd, games zijn gepolijst genoeg en mechanieken zijn getest en bewezen. Echt enthousiast word ik echter zelden nog van een nieuw deel in de Assassin’s Creed-reeks, maar daar brengt Shadows zowaar verandering in.
Het feodale Japan als de perfecte setting voor een Assassin’s Creed-game lag natuurlijk al jaren voor de hand. Toch maakte de franchise eerst een toer langs allerlei verschillende tijdperken, van de Amerikaanse onafhankelijkheidsoorlog en Victoriaans Londen tot het oude Egypte. Hoewel niet altijd even populair, boden sommige van deze settings een stukje onderbelichte geschiedenis – de Discovery Tour-modus wordt zelfs in het onderwijs gebruikt om leerlingen ongestoord door het Oude Egypte te laten rondwandelen.
Juist omdat Japan inmiddels is oververtegenwoordigd in verschillende media (heb je Shogun al gezien?) heeft Ubisoft de setting waarschijnlijk lange tijd links laten liggen. De lat ligt immers hoog, zeker sinds Ghost of Tsushima op succesvolle wijze elementen leende van Assassin’s Creed en deze in een Sony-waardig jasje heeft gegoten. Bovendien gooit het veel van Ubisofts overweldigende HUD-elementen en checklijstjes overboord voor een subtielere aanpak, om nog maar niet te spreken over de heerlijke gevechten. Dat laatste deed Rise of the Ronin eerder dit jaar overigens nog beter met de soulslike-liefhebber in het achterhoofd.
Maar Ubisoft is nog altijd een van de besten in het maken van overtuigende spelwerelden. Ze bieden misschien minder ontdekking en emergent gameplay dan bijvoorbeeld Zelda: Tears of the Kingdom of Red Dead Redemption 2, maar de hoeveelheid details is onbetwist. Het is dan ook lastig om niet enthousiast te worden wanneer Yasuke in de pas uitgekomen gameplaydemo van Shadows uitkijkt op de rijstvelden, roze bloesem en hardwerkende arbeiders die voor hem buigen wanneer de imposante verschijning passeert. De game verschijnt niet op PlayStation 4 en Xbox One, waardoor er kennelijk ruimte is voor een verbeterd windsysteem, een dag- en nachtcyclus en een seizoenensysteem dat de prachtige kleuren van de spelwereld laat schitteren. Dit is het levende Japan waar we op hebben gewacht.
De ‘Assassin’ is terug in Assassin’s Creed
Het meest enthousiast ben ik nog wel over het contrast tussen hoofdpersonages Yasuke en Naoe. Assassin’s Creed is in de loop der jaren steeds meer van het stealth-dna dat de reeks groot maakte verloren – ga je als de reusachtige Eivor maar eens verstoppen in een open veld. Maar met de vrouwelijke, kwetsbaardere shinobi heeft Ubisoft eindelijk weer de kans om de focus te leggen op het sluipen. Naoe heeft immers niet zo’n dik, glanzend pantser als de samoerai en is daarmee een stuk kwetsbaarder. Sterker nog, Ubi heeft bevestigd dat Yasuke ‘minder goed kan klimmen’ dan Naoe.
Als gevolg kunnen we voor het eerst in een Assasin’s Creed-game kruipend te werk gaan. Naoe is ook duidelijk wendbaarder en veelzijdiger dan andere assassins wanneer ze zich door Fukuchiyama Castle beweegt. Met haar kusarigama (een ketting met gewicht) slingert ze rap door het fort om van boven ouderwets met haar hidden blades toe te slaan. Het is daardoor ook eenvoudiger om jezelf naar vijanden toe te trekken of even te verstoppen aan het plafond.
De camera zoomt bij het schuilen verder in op Naoe, waardoor je het gevoel hebt daadwerkelijk verstopt te zitten. Licht speelt daarnaast een grotere rol en stealth zit vol leuke details, zoals het neersteken van wachters door een shoji-deur en ademen door een bamboerietje wanneer je je in het water bevindt.
Lang verhaal kort: de gameplay van Assassin’s Creed oogt voor het eerst sinds tijden weer leuk en dynamisch. Al deze mogelijkheden en soepele bewegingen zorgen ervoor dat het pure plezier weer terug lijkt te keren in het besturen van een sluipmoordenaar. Maak van elk fort zo’n kleine puzzel en ik ben tevreden.
Sloopkogel
De gevechten van Yasuke ogen anderzijds bruut. In dezelfde missie kan hij als een sloopkogel dwars door (weliswaar papieren) muren rennen en de hele boel kort en klein slaan. Daarbij valt op dat Shadows zich richt op duels met één vijand. We zien Yasuke meermaals blokkeren met zijn katana alvorens razendsnel terug te slaan.
Verder staan zijn gevechten duidelijk dichtbij wat Assassin’s Creed nu is. Shadows werkt met een armorsysteem dat aangeeft wanneer vijanden kwetsbaarder zijn, maar lijkt weinig af te wijken van de rpg-achtige, zware knokpartijen uit Valhalla. Het benadrukt dat Shadows niet gaat voor een ‘realistischere’ insteek of een soulslike-systeem zoals Rise of the Ronin, maar meer biedt van wat de afgelopen jaren populair was.
Het blijft immers Assassin’s Creed, Ubisofts belangrijkste en populairste franchise. De spelwerelden zijn daarbij zo groot dat het wel érgens op moet bezuinigen. Zo lijken Yasuke’s voetstappen geen enkele invloed te hebben op de modder onder zijn voeten en verdwijnt het bloed op magische wijze van zijn kanobo nadat hij een vijand door een complete marktkraam slaat.
Er is ook nog een hoop onduidelijk rondom het progressiesysteem van de game, dat toch weer vrij non-lineair lijkt te worden. Zoals het er nu naar uitziet jaag je namelijk verschillende daimo (krijgsheren) over de kling op jouw eigen manier en volgorde. De achtergrond van met name Yasuke klinkt zeer interessant, maar zit een non-lineair plot een meeslepend samoeraiverhaal niet in de weg?
Voor nu doet Ubisoft iets wat ik niet meer voor mogelijk hield: me enthousiasmeren voor een nieuwe Assassin’s Creed. Het wordt waarschijnlijk niet de droomgame waar we jaren op hebben gewacht, maar met oog op de releasekalender kan ik niet wachten om mijzelf er in te verliezen.
