Blasphemous is verdomd leuk maar even onvergeeflijk
Het is soms een beetje flauw om een game via andere spellen te omschrijven, maar Blasphemous maakt het wel heel makkelijk om te doen en vooral heel moeilijk om niet te doen. Het is een soort Castlevania-game maar dan met veel spelmechanieken die sinds Dark Souls ongekend populair zijn, zoals vijanden die opnieuw verschijnen zodra je uitrust bij een… Prie Dieu, zoals het hier heet. Zet daar een Diablo 2-achtige soundtrack onder en je hebt zo de interesse van een gemengd groepje gamers gewekt.
Blasphemous heeft gelukkig een eigen gezicht. Een groot deel van de aantrekkingskracht is het christelijke karakter van de game: alle dialogen, personages en voorwerpen zijn doordrenkt met religie – en dan niet die paar gezellige, gemoedelijke feesten in het jaar. Het gaat in Blasphemous om pijn lijden, kwelling, het boetekleed aantrekken, zonden overdenken, enzovoorts. Het heeft iets sadomasochistisch, want alle figuren in het spel lijken hun lot geenszins te willen ontwijken. Ze lopen het eerder vol trots tegemoet, met punthoofdpersonage The Penitent One voorop.
©GMRimport
Bloederige hel
Het levert een verhaal en setting op die je niet vaak ziet in games. En het zorgt voor heel veel bloed. Je maakt je levensbalk groter door een zwaard uit een mevrouw te trekken en je vult je zogeheten bile flasks (don’t even ask) bij een bloedfontein. Als er een uur lang niemand op je scherm is langsgekomen die zichzelf met een zwaard heeft doorboord, dan doe je waarschijnlijk iets fout. Het begint al met The Penintent One die zijn bizarre, puntige masker vult met het bloed van een monster en de hoed daarna vol overgave (maar zonder over te geven) op zijn hoofd zet. Daarmee is de toon wel gezet.
En toch: buiten het bijzondere thema, het boeten en bloeden, is Blasphemous een ‘redelijk’ normale game. Als je ooit eens een metroidvania-game hebt gespeeld, dan weet je ongeveer hoe het werkt. En als je bekend bent met de spelmechanieken van Dark Souls, dan kun je ze ook hier vrij snel invullen. Er zijn nieuwe vaardigheden om te ontdekken, waarmee je weer nieuwe plekken ontdekt. De meeste gebieden worden afgesloten met een baas. Je maakt jezelf sterker door voorwerpen te vinden en jezelf ermee uit te rusten. Alle beestjes hebben een andere naam, maar in feite doet Blasphemous weinig wat je niet al kent.
De kracht zit ‘m dan ook in de combinatie van genres. Het is bijvoorbeeld veel meer een platformer dan veel Dark Souls-achtige games ooit kunnen zijn, dankzij de vloeiende 2D-actie die het als metroidvania biedt. Maar andersom is Blasphemous stukken uitdagender dan veel andere spellen in dat genre, omdat je alle vijanden en valkuilen serieus moet nemen. Let even niet op en je moet weer van een heel stuk terug opnieuw beginnen.
De bloederige en bizarre wereld van Blasphemous blijkt een uitnodiging die maar moeilijk is te weerstaan
-
©GMRimport
Difficulty spikes
Die straf is op zichzelf al streng genoeg, wat het zo raar maakt dat Blasphemous vooral in de latere gebieden vol zit met stekels, stekels en nog eens stekels. Ook die vallen onder valkuilen, maar als je daarin valt, ben je meteen dood. Het maakt niet uit of je nog acht flesjes over hebt om je levensbalk te herstellen. Ook komen er vanaf dat punt in de game allerlei vijanden en obstakels die je van platformen of richels af duwen dan wel schieten. Het is zeker uitdagend, maar boven alles een beetje flauw.
Dat soort uitdagingen sluiten niet aan bij de spelmechanieken van de game. Blasphemous draait om het gevoel dat je al een uur op je beste niveau speelt, jezelf langzaam maar zeker door een of andere kerker wurmt en dan eindelijk het volgende checkpoint bereikt. Dat is de beloning voor hoe goed je speelde, waardoor je in dat laatste moeilijke scherm nog net genoeg herstellende flesjes had om jezelf in leven te houden. Een plotselinge dood omdat een vijand je in de stekels beukt past niet bij zo’n systeem.
©GMRimport
Eeuwige rush
En toch: je speelt verder. De bloederige en bizarre wereld van Blasphemous blijkt een uitnodiging die maar moeilijk is te weerstaan. Waarschijnlijk zijn het de vijanden en bazen die je dieper en dieper in de game trekken. Kardinalen steken je vanuit hun zwevende stoel met een speer en versteende krijgers dragen een grafkist op hun rug, zodat je ze niet van achter kunt raken. Het is verfrissend om weer eens een game te zien met zoveel goed bedachte en uitgewerkte monsters.
De bazen zijn overwegend net zo bijzonder en halen het meeste uit een vechtsysteem dat toch al fijn aanvoelt. Zo neem je het op tegen een gigantisch skelet dat letterlijk op handen gedragen wordt; handen die je eerst kapot moet zien te hakken zodat de baas naar beneden stort en jij je slag kunt slaan. Deel je de genadeklap uit dan vertraagt het beeld en kleurt alles rood. ‘Requiem æternam’, verschijnt er op het scherm, wat zoveel wil zeggen als: ‘R.I.P. Baas’. Even voel je je een god, tot je een paar schermen later weer genadeloos sterft. Verdomme.
Blasphemous is getest op een Nintendo Switch. Het spel is ook verkrijgbaar voor Xbox One, PlayStation 4 en pc.
Laatste reviews op Gamer.nl:
Blasphemous is sadomasochisme ten top, zowel qua setting als gameplay. Het is een pittige platformer in het metroidvania-genre, die verder trouw de tradities van Dark Souls volgt. Dat blijkt vrij aardig te mixen, totdat het niet meer zo goed mengt en Blasphemous ineens raar onvergeeflijk wordt.
- Alle kommer en kwel is uniek en sfeervol, vijanden en bazen zijn goed bedacht en uitgewerkt, interessante mix van Dark Souls en Castlevania
- Stekels, stekels en nog eens stekels, spel is soms te onvergeeflijk voor zijn eigen spelmechanieken
