Hades is lang in early access geweest, maar deze week kwam de langverwachte 1.0-release uit. Deze roguelite lijkt in opzet op het geprezen Dead Cells. Een potje bestaat uit een run (poging) en na iedere run begin je weer van voor af aan, totdat je na veel pogingen het einde haalt. Dat gaat een keer gebeuren, want beetje bij beetje word je beter in de game. Je slijpt immers je vaardigheden, maar vergaart ook permanente upgrades die je in een volgende run bijstaan.

Je kent het wel. Althans, je kent het principe, want de uitwerking is in Hades van een ongehoord niveau. Het excelleert waar zo’n beetje alle concurrenten genoegen nemen met ‘goed genoeg’. Vergeet de zware lading van een woord als roguelike of -lite: Hades is een game voor eenieder die goed met controllers overweg kan.

©GMRimport

Gevoel

Je speelt Zagreus, de zoon van Hades. Nou blijkt de wachter van de hel niet per se een geweldig vaderfiguur en een gezonde vader-zoon-relatie staat laag op zijn prioriteitenlijstje. Zagreus probeert dan ook in allerijl uit de hel te ontsnappen. Iedere poging klimt de charismatische godenprins uit zijn slaapkamerraam in de hoop het rijk der stervelingen te bereiken. Dat betekent een fikse tocht omhoog, gevuld met obstakels als listige vallen, eindbazen en een boel lastige keuzes.

Als je alle vijanden in een van de vele afgesloten ruimtes verslagen hebt dienen zich meerdere deuren aan, die ieder leiden naar een bepaalde upgrade. Kies je voor de route van meer health, extra geld of ga je voor een nieuwe vaardigheid? Wil je zo’n vaardigheid, een boon, dan heb je nog de keuze uit bepaalde goden. Deze goden, van zowel de boven- als onderwereld, bieden ieder zo hun eigen upgrades.

Zeus is van de krachtige elektrische aanvallen, terwijl Hermes voorziet in meer snelheid. Boons van Dionysus, de Olympische god van wijn en geestdrift, zorgen ervoor dat je vijanden een dodelijke kater krijgen. Er zijn naast de boons nog meer manieren om Zagreus te upgraden, waarvan de zes verschillende wapens het interessantst zijn. Die garanderen ieder een verfrissende manier van spelen door hun veelvoud aan verschillende speelstijlen.

Het is heerlijk om in Hades met wapens en boons experimenteren. De speelstijlen die je jezelf kunt aanmeten zijn na tientallen uren spelen nog steeds overdonderend divers. Je kunt bijvoorbeeld de standaardaanval van je speer dusdanig verbeteren in snelheid, kracht en voorkomen dat je met iedere druk op de knop een hele groep vijanden neermaait. Ook in dat opzicht waan je je een god in Hades. Hades voelt heerlijker dan met een pen te beschrijven valt.

Dat gevoel is lastig uit te leggen. De animaties op het beeldscherm en jouw input op de controller verworden tot een symbiose die je pas begrijpt als je haar ervaart. Dat zit ‘m in het simplisme van je aanvallen, waarvan je precies weet wanneer ze welke vijanden waar raken. Of in hoe je tijdens de animatie van een shield charge alvast de knop kunt inhouden voor de volgende shield charge. En in de dash, waarbij je precies weet waar je naderhand zult eindigen; je dasht door lava zonder er over na te denken.

De pixelprecieze beweeglijkheid van Zagreus tapt uit spiergeheugen waarvan je niet wist dat je het had.

©GMRimport

Een lust voor het oog

De snelle actie garandeert waar visueel spektakel. Boons van Poseidon zorgen ervoor dat er letterlijke golven zeewater door de hellekamers klotsen. Met name tijdens eindbazen dansen vele verschillende soorten aanvallen tegelijkertijd over het scherm.

Maar Hades is ook op een andere manier mooi: de game druipt stijl. Ieder scherm barst van de kleur en kleine details. De game oogt bij vlagen als een soort interactieve kleurplaat. Ondanks het isometrische perspectief zijn er zelfs imponerende vergezichten te vinden in de spelwereld, en personages worden tijdens dialoog vergezeld van prachtige portretten.

De setting van Hades, letterlijk de Griekse onderwereld, is inhoudelijk tot in de puntjes uitgewerkt. Na iedere run keer je terug naar het paleis van Hades, dat fungeert als je thuisbasis. Gedrenkt in het rode water van de rivier Styx wordt Zagreus daar begroet door vele bekende mythologische figuren, onder wie Hades zelf - vaak met een cynische opmerking over doelloze ontsnappingspoging nummer zoveel. In dit huis van Hades komt de setting echt tot leven: er zijn vele kamertjes te ontdekken en mogelijkheden om vrij te spelen.

Het loont om tegen de Goden en andere inwoners van het huis te praten: je ontrafelt gaandeweg de mysteries van de onderwereld en de banden tussen personages. Zij komen prachtig uit de verf door scherpe, vaak venijnig ingesproken dialoog. Het is ook bijzonder om te zien hoeveel gesproken tekst er in deze game zit; de kans dat je een bepaalde zin twee keer hoort is echt heel klein.

De implementatie van zoveel goede dialoog moet ontzettend veel werk hebben gekost. De soundtrack verdient het eveneens apart vermeld te worden. De muzikale begeleiding varieert van zacht harpenspel in de House of Hades tot snoeiharde metal tijdens baasgevechten.

©GMRimport

Nooit meer stoppen met spelen

Hades is vooralsnog alleen beschikbaar op de Switch en op pc. Ik speelde op een 144 hertz-monitor, maar de game haalde een framerate van boven de 500, ook tijdens heftige gevechten. Op de Switch draait de game uiteraard minder. Er is op heel drukke momenten sprake van wat beeldvertraging, maar dat is geen grote doorn in het oog. In die zin maakt het niet echt uit op welk platform je deze game koopt, al is het gebruik van een controller wel aan te raden.

Zijn er dan geen nadelen? Nee. Althans, niet echt. Hades heeft niet de emotionele lading van Supergiants eerste game, Bastion. Maar het schrijfwerk maakt dat helemaal goed met zijn humor en scherpte. Het enige wat ik graag nog had gezien was een co-op-modus. Aan de andere kant zijn de arena’s daar niet echt voor gemaakt; zo’n co-op-modus vergt een hele andere ontwerpfilosofie.

Het is lang geleden dat een game me zo greep als Hades. Het is nog langer geleden dat ik een game speelde die alsmaar beter leek te worden. Met inmiddels bijna vijftig uur op de teller weet ik precies wat ik van Hades kan verwachten. Maar niets zorgt ervoor dat ik wil stoppen met spelen, een sentiment dat de endgame en het verhaal nog altijd uitstekend faciliteert. Hades is een zeldzaam totaalpakket. Niet eerder durfde ik een game zo makkelijk aan te raden.

2020 is een lastig jaar. Trakteer jezelf.

Hades is nu beschikbaar voor Switch en pc.

Meer reviews:

Er is iets meer informatie over The Duskbloods, de gisteren aangekondigde nieuwe Fromsoftware-game voor de Nintendo Switch 2, naar buiten gekomen. Zo gaat het om een PvPvE-game voor maximaal acht spelers.

Dat blijkt uit een officiële beschrijving. Toen de game gisteren werd onthuld tijdens de Nintendo Direct, was er nog nauwelijks iets over bekend. Wel viel in de beschrijving van de trailer te lezen dat het om een multiplayergame ging.

Nu is er iets meer bekend over wat die multiplayergameplay inhoudt. Blijkbaar nemen spelers het zowel tegen elkaar op als tegen door de computer bestuurde vijanden. Daarbij kunnen er acht mensen tegelijk in een potje zitten.

Spelers besturen zogeheten 'Bloodsworn'. Dit zijn wezens die menselijke krachten zijn ontstegen dankzij het speciale bloed dat door hun aderen stroomt. Ze nemen het tegen elkaar op in een gewelddadig gevecht voor 'First Blood', terwijl het einde van de mensheid nabij is.

The Duskbloods komt in 2026 exclusief uit voor Nintendo Switch 2. De game wordt geregisseerd door Hidetaka Miyazaki, de directeur van Fromsoftware en regisseur van spellen als Bloodborne, Dark Souls en Elden Ring. Overigens komt ook laatstgenoemde game dit jaar naar Nintendo Switch 2.

Sommige Nintendo Switch 2-games die je fysiek in de winkels koopt, worden op een zogeheten 'Game-Key Card' geleverd en moeten alsnog gedownload worden.

Dat heeft Nintendo aangekondigd via zijn officiële website. Op een Game-Key Card staat volgens het bedrijf "niet de volledige gamedata". In plaats daarvan geldt de cartridge als een soort sleutel waarmee spelers wanneer deze in de Switch 2 gestoken wordt de volledige game kunnen downloaden. Wanneer een fysieke game een Game-Key Card in plaats van een reguliere cartridge bevat, wordt dit op de verpakking van het spel aangegeven.

Nintendo lijkt deze oplossing aan te dragen voor games die niet op een Switch 2-cartridge passen. Dit gebeurt bij sommige games voor de huidige Switch ook al, al wordt het daar niet een Game-Key Card genoemd en staat er simpelweg op de verpakking dat de game (deels) gedownload moet worden.

Nintendo benadrukt dat mensen wel genoeg schijfruimte op de Switch 2 of een extra geheugenkaartje in de console moeten hebben om de betreffende game te downloaden. Daarbij moet er verbinding met internet gemaakt worden, al is dit na het downloaden van de game niet meer verplicht. Anders dan bij een volledig digitale game moet de Game-Key Card wel in console zitten om de game op te kunnen starten.

Gisteren werd aangekondigd dat de Nintendo Switch 2 op 5 juni verschijnt. De console gaat 469,99 euro kosten, al komt er ook een bundel met een digitale code voor Mario Kart World die 509,99 euro kost. Reserveringen kunnen vanaf 8 april gemaakt worden bij winkels en Nintendo's eigen webshop. Voor laatstgenoemde heeft men wel al twee jaar een Nintendo Switch Online-account nodig en moet men actief Switch-games hebben gespeeld. Nedgame zette gisteren al pre-orders voor de Switch 2 uit, die inmiddels allemaal op zijn.

Met de dock kunnen games op Switch 2 in maximaal 4K en HDR afgespeeld worden op televisies die dat ondersteunen. Het scherm van de Switch 2 zelf geeft games in 1080p en HDR weer, in maximaal 120 fps, en heeft twee keer zoveel pixels als de eerste Switch. De Joy-Con-controllers worden ditmaal via magneten verbonden met de console. Er komt tevens een nieuwe Pro Controller die los gekocht kan worden, met nieuwe knoppen aan de achterkant en een ingang voor koptelefoons. De Switch 2 kan ook de meeste games die op de Switch zijn verschenen afspelen.