Until Dawn heeft een typische slasher-opzet. Acht jongvolwassenen keren terug naar de skihut op de top van een berg, waar exact een jaar geleden twee van hun vriendinnen mysterieus verdwenen. Het luxueuze buitenhuisje is enkel te bereiken met een kabelbaantje en mobiele telefoons hebben er geen bereik, dus de tieners zijn echt van de buitenwereld afgesloten. Niet dat ze dat zelf erg vinden, want de hormonen vliegen door de lucht als vlokken in een sneeuwstorm.
De vier jongens en vier meisjes zijn dus toch al met hele andere dingen bezig dan twitteren of facebooken, totdat er wat mysterieuze dingen gebeuren. Een rendier ligt opengereten op een bospad, deuren gaan vanzelf open of dicht en zo nu en dan verdwijnt ook één van de hoofdrolspelers. Vervolgens splitsen de andere jongens en meisjes zich natuurlijk voortdurend op en maken ze constant domme besli ingen. Of niet, want dat is precies jouw keuze.
Dit is namelijk een game in het straatje van Heavy Rain die balanceert op een dunne scheidingslijn tu en spel en film. Terwijl je afwi elend de acht personages bestuurt krijg je scènes waarin je de omgeving vrij mag verkennen met je zaklamp (of het flitslichtje van je smartphone), wordt je reactievermogen op de proef gesteld in een quick-time event of maak je keuzes in een dialoog. Maar wat je ook doet, het heeft invloed op de verloop van het verhaal; het vlindereffect (of, onvertaald en mi chien bekender: het butterfly effect).
Soms zijn de gevolgen van je acties heel duidelijk. Maak een foutje tijdens een quick-time event terwijl je personage op de vlucht is en hij of zij struikelt en wordt gegrepen. Het leuke aan het butterfly effect is dat sommige consequenties pas veel later in de game volgen. Voorbeeldje: op een gegeven moment vind je een wapen. Als je later in de game in dezelfde ruimte achterna wordt gezeten en een inschattingsfout maakt én je weet waar dit wapen ligt, kun je je belager nog afschrikken. Heb je het voorwerp nooit gevonden, dan heb je pech. Maar heb je de voorafgaande scène goed uitgespeeld, dan heb je het wapen helemaal niet nodig en maakt het niet uit of je het wel of niet hebt gevonden.
Een object vinden, struikelen tijdens een achtervolging of zelfs offensief reageren ten opzichte van een ander mens of dier levert een ander verloop van het verhaal op. Niet per se een beter of slechter verloop, maar gewoon een ander. De gevolgen zijn vaak onvoorspelbaar en dat maakt Until Dawn zo intere ant. Om je toch enigszins te helpen bij je besli ingen zijn er Totems te vinden in de game. Deze indianenrelikwieën geven je een korte glimp van een mogelijke toekomst. Sommige Totems tonen je iemands gruwelijke dood, andere laten je zien hoe je een situatie kunt benaderen. Erg handig, maar of de voorspelling van de Totem ook echt uitkomt, hangt weer af van jouw besli ingen en hoe je de quick-time events uitvoert.
Quick-time events die werken
Vaak is er kritiek op quick-time events, maar in Until Dawn werken ze erg goed. Ze worden duidelijk aangegeven, zowel in beeld als met een geluidje uit de speaker van de controller, waardoor je er nooit onaangenaam door wordt verrast. Quick-time events voelen zelfs zo goed aan, dat het soms is alsof de game je de keuze geeft of je het betreffende personage een struikelende stumpert wilt laten zijn of een soort Nathan Drake die heroïsch klimt, springt en van bergwanden afglijdt. Alleen de stukjes waarbij je de controller doodstil moet houden verschijnen soms onverwachts, dus houdt je controller goed met beide handen vast. We kunnen uit ervaring spreken dat het anders niet altijd met iedereen goed afloopt. Eén foute reactie kan namelijk direct resulteren in de gruwelijke dood van één van de personages. Is het dan gelijk game over? Nee hoor, het verhaal van Until Dawn gaat gewoon verder, al verloopt het nu iets anders nu één van de hoofdpersonages niet langer leeft, waardoor je mi chien zelfs wel een bepaalde scène mist. En omdat dit een typische slasher is, is het helemaal niet erg als er iemand dood gaat - dat hoort er juist een beetje bij. Reden genoeg dus om Until Dawn meerdere keren te spelen en nadat je iedereen juist hebt geprobeerd te redden ook eens iemand bewust dood te laten gaan.
Toch is het niet zo alsof je het hele verhaal naar je hand kunt zetten, maar waar je in andere games dan ook het idee krijgt dat je gestuurd wordt, weet Until Dawn dit vrij goed te verbergen. Eén van de mannelijke hoofdrolspelers zit bijvoorbeeld erg onder de plak bij zijn bazige vriendinnetje. Het maakt daardoor niet echt uit of hij nu A of B kiest, zij drijft toch wel haar zin door. Ze krijgen hooguit ruzie omdat hij in haar ogen weer iets doms voorstelt en die spanning die ontstaat, levert later in het spel weer net iets andere dialogen op. Zo zijn je keuzes dus alsnog enigszins van invloed op het verloop van de game.
Kleine scheurtjes
Slechts een enkele keer betrappen we de personages toch op een vreemd dialoog of komen we iets op onverklaarbare wijze verderop ineens weer tegen. Excuses voor de vaagheid in deze omschrijving, maar we willen absoluut niets verraden over de verloop later in de game. Het zijn slechts kleine minpunten die iemand die net andere keuzes maakt mi chien niet eens tegenkomt. Andere, eveneens kleine minpunten vinden we in het technische gedeelte van de game. Until Dawn is absoluut een mooie game en de personages, naar de gelijkeni en van acteurs als Rami Malek, Peter Stormare en Hayden Panettiere, zijn gedetailleerd en herkenbaar. Maar door de soms wat instabiele framerate, de rare lachanimaties en de momenten waarop het geluid niet synchroon lopen met de mondbewegingen, wordt de filmische ervaring toch onderbroken.
Ook verhaaltechnisch zijn enkele kanttekeningen te plaatsen. Zo is het erg teleurstellend dat een heel stuk uit de game is geknipt om als pre-order bonus weg te geven. Dit stukje speelt zich vroeg in de game af en is niet echt e entieel, maar waar met bijna alle personages een band wordt opgebouwd, is er zonder dit hoofdstuk weinig aandacht voor Matt en Emily. Tevens valt tegen het einde van de game de spanning en het mysterie een beetje weg, maar daarover willen we niet verder in detail treden.
Echte slasher
Verder willen we nogmaals benadrukken dat dit niet zomaar een horrorgame is, maar echt een slasher, met alle elementen die daarbij komen kijken. Daar moet je wel van houden. Het verhaal is een beetje voorspelbaar, de humor is soms een tikkie puberaal (al is de game wel een stukje volwa ener dan ten tijde van de onthulling voor de PlayStation 3), de personages zijn stereotiep (de meisjes zijn dom, de jongens alfa) en de schrikeffecten zijn soms een beetje goedkoop. Dit laatste wordt direct al geïllustreerd als er een wasbeer vergezeld van een hard geluidseffect uit een keukenkastje springt. De game draait daar echter niet omheen en blijft op dat schrikniveau hangen. Sterker nog, als je een PlayStation Eye hebt aangesloten, word je zelfs gefilmd tijdens zo’n ‘Cheap Shot’. Zo kun je nog eens terugzien dat je wel degelijk schrok van zo’n flauw schrikmomentje. Wel is het een beetje jammer als het rode lampje op je PS Eye ineens aanspringt en zo verraadt dat er iets gaat gebeuren, maar de kans is groot de je dat niet ziet als je ogen gespannen op de televisie zijn gefixeerd.
Veel belangrijker is dat Until Dawn bijzonder geslaagd is als game waarin je je eigen verhaal vormgeeft. Kleine keuzes, grote keuzes, irrelevante keuzes of slechts de illusie dat je keuzes krijgt, Until Dawn gooit het allemaal in een doorlopend verhaal dat van A tot Z klopt. Dit is een game die je ’s avonds gaat spelen en dan het liefst doorspeelt tot de zon opkomt.
Until Dawn is vanaf woensdag 26 augustus verkrijgbaar voor PlayStation 4.