Twelve Minutes zit vast in zijn eigen tijdlus
Twelve Minutes kent een geniale opzet die helaas niet altijd goed wordt uitgevoerd. De frustrerend onlogische puzzels die we nog kennen uit ouderwetse adventures en de constante herhaling beroven het verhaal van zijn urgentie, terwijl dat nou juist het beste element in de game is.
Je loopt je appartement binnen en wordt verwelkomd door je vrouw. Samen eten jullie een toetje bij kaarslicht. Dan vertelt ze je dat ze zwanger is. Een paar minuten later staat er een agent voor de deur, die je vrouw tegen de grond werkt en jou wurgt tot het licht in je ogen is gedoofd. Plotseling word je weer wakker, ben je terug in het appartement en word je verwelkomd door je vrouw. De tijdlus is opnieuw begonnen.
©GMRimport
Het is op zijn zachtst gezegd een verwarrende ervaring voor het hoofdpersonage, dat zelf weet dat hij in een tijdlus zit en onthoudt wat er in de vorige pogingen is gebeurd. Hoe kom je uit deze penarie, en wat wil die agent nou eigenlijk van je? Door dingen net een beetje anders te doen, kun je de handelingen van de vrouw en agent beïnvloeden. Je vertelt haar bijvoorbeeld dat je in een tijdlus zit (al zal ze dat niet meteen geloven), of verstopt je in de wc (nee, dat helpt niet).
Komt tijd, komt raad
De agent staat altijd op hetzelfde tijdstip voor de deur, wat voor een onheilspellende deadline zorgt. Het geeft je een geweldig gevoel van ontdekking als je nieuwe informatie weet in te winnen en de gebeurtenissen een ander zetje geeft. Plotseling bedenk je weer een heel nieuwe strategie, of een boel dingen die je kunt proberen om het politiebezoek te overleven. Een kleine doorbaak kan tot een hele reeks nieuwe mogelijkheden leiden en het is heerlijk om daarmee te experimenteren. Dat maakt het concept van Twelve Minutes zo uniek.
©GMRimport
Zeker omdat het hele spel zich in een klein appartement afspeelt, waar niks nieuws aan wordt toegevoegd, voel je jezelf superslim als je met beperkte middelen toch een ander resultaat behaalt. Je weet altijd dat de oplossing binnen handbereik is, omdat je nergens anders heen kunt.
De tand des tijds
Maar hoe uniek dat concept ook is, in essentie is het gewoon een ouderwetse point-and-click adventure. Je klikt op voorwerpen, die verdwijnen in je inventaris, waar je ze met andere voorwerpen kunt combineren of aan mensen kunt geven. Je klikt om ergens heen te lopen, je klikt om iets gebruiken, etcetera.
Twelve Minutes voelt meer als een horloge dat met ducttape bij elkaar wordt gehouden. Het werkt wel - soms zelfs heel erg goed - maar veel onderdelen heb je helemaal niet nodig
-
Die besturing wordt overigens ook op de Xbox-consoles gebruikt, maar op een controller werkt dat totaal niet. Met het linkerpookje de cursor besturen voelt compleet onnatuurlijk. Bovendien moet je erg voorzichtig te werk gaan, want je klikt constant mis. Zo kan het gebeuren dat je per ongeluk de deur opendoet, in plaats van op slot. Dan word je natuurlijk meteen gesnapt en begint de tijdlus weer helemaal opnieuw.
De tijd kent geen genade
Ook in andere aspecten voelt Twelve Minutes als een erg ouderwetse adventure: de oplossingen zijn soms totaal willekeurig. Het spel is er niet in geïnteresseerd om jou de juiste kant op te wijzen. Een aantal raadsels hebben wij alleen door puur geluk opgelost, vooral door maar gewoon alles te proberen. We hebben uit wanhoop kaarsen in de toiletpot gestopt, de radio tien keer aan en uit gezet en zelf onze vrouw doodgestoken.
Dat wordt extra frustrerend door het hele concept van een tijdlus. Als je iets wilt proberen, moet je alle vorige stappen telkens opnieuw doen. Op een gegeven moment lukte het ons bijvoorbeeld om onze vrouw iets specifieks te laten doen, maar wisten we nog niet precies wat de volgende stap moest zijn. Maar om daarmee te kunnen experimenteren, moesten we steeds maar weer diezelfde acties uitvoeren om de vrouw de goede kant op te bewegen.
©GMRimport
Die herhaling schuurt ook de spanning van het spel af. Waar de gruwelijke moordpartij aan het einde van de tijdlus eerst nog als een zwaard van Damocles boven je hangt, word je binnen de kortste keren afgestompt voor dat ongemakkelijke geweld. Al gauw voelen de personages niet meer als echte mensen, maar zie je de naden van het spelontwerp steeds verder scheuren. Het gevoel van urgentie verdwijnt volledig als je al voor de dertigste keer iemand gedood ziet worden.
Tijdelijk ongemak
Gelukkig slepen de uitstekende acteerprestaties je door de ervaring heen. James McAvoy, Daisy Ridley en Willem Dafoe leveren hier uitmuntend werk af, met subtiele emoties en duistere ondertonen. Vooral McAvoy krijgt het te verduren: omdat zijn personage als enige weet dat hij in een tijdlus zit, moet hij steeds wanhopiger klinken. Dat komt hier goed uit de verf. Deze drie zijn duidelijk niet alleen om hun Hollywood-aantrekkingskracht gecast, maar ook omdat ze gewoon heel goed kunnen acteren.
Het is alleen jammer – en daar kunnen de acteurs niks aan doen – dat de gesprekken lang niet altijd vloeiend in elkaar overlopen. Zo kan het voorkomen dat McAvoy zijn vrouw wanhopig en huilend smeekt om iets met hem te delen, om daarna op kalme toon te vragen om een toetje te gaan eten. Het is natuurlijk een interactief product, waarbij je zelf bepaalt in welke volgorde je de vragen stelt. Maar bij een game die zo leunt op verhaal en acteerwerk, halen dit soort struikelblokken je compleet uit de ervaring.
©GMRimport
Het verhaal zelf is daarentegen erg de moeite waard. Het neemt een hoop duistere wendingen en maakt keuzes die we van tevoren zeker niet hadden verwacht. Het biedt absoluut een goede beloning die het waard maakt om door de frustrerende puzzels heen te beuken. We willen daar niet teveel over verklappen, maar deze game is niet bang om het verhaal verontrustende kanten op te sturen. Dat valt zeker te prijzen, al is de uiteindelijke conclusie toch een beetje cliché.
Een game met een tijdlus moet aanvoelen als een ingewikkeld uurwerk, waarbij alle tandwielen uiteindelijk netjes in elkaar schuiven. Denk bijvoorbeeld aan Outer Wilds, met al zijn planeten en gebeurtenissen die in harmonie een perfect afgesteld geheel vormen. Twelve Minutes voelt meer als een horloge dat met ducttape bij elkaar wordt gehouden. Het werkt wel - soms zelfs heel erg goed - maar veel onderdelen heb je helemaal niet nodig en dat horloge kan op elk moment uit elkaar vallen.
Twelve Minutes is nu beschikbaar voor pc en Xbox-consoles. Deze game is gerecenseerd op een Xbox Series X.
Twelve Minutes is een indiegame waar al jaren naar wordt uitgekeken, met name door zijn unieke concept. Een man zit vast in een tijdlus van twaalf minuten en het is aan jou om steeds kleine dingen aan te passen en de gebeurtenissen een andere kant op te sturen. Dat idee blijkt zich in de praktijk minder goed te lenen voor een game dan gehoopt.
- Uniek concept, gevoel van ontdekking en voortgang, boeiende wendingen, uitstekend geacteerd
- Oplossingen voelen willekeurig aan, constante herhaling, gesprekken lopen niet vloeiend, besturing op consoles is tergend
