Assassin’s Creed Valhalla: The Siege of Paris is een aangename citytrip
Talloze koningen hebben we in Assassin’s Creed Valhalla van de troon gestoten of aan de macht geholpen. Engeland ligt reeds aan onze voeten en ook Ierland moest het ontgelden in de vorige dlc Wraith of the Druids. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus richt Eivor zijn of haar vizier op Parijs, waar koning Charles the Fat, in onze geschiedenisboeken bekend als Karel de Dikke, zich opmaakt voor oorlog met de Vikingen.
De premisse van The Siege of Paris doet vermoeden dat ook deze uitbreiding weer een zoveelste nieuw gebied is waar je een lokale koning van zijn kroon afhelpt. Toch kan The Siege of Paris beter op eigen benen staan dan Wraith of the Druids. Dat komt vooral door de herintroductie van de Black Box-missies.
Hitman voor Vikingen
Toeval of niet, maar de Black Box-missies zagen we voor het eerst in die andere Assassin’s Creed die zich in Parijs afspeelt: Unity. Op die game viel meer dan genoeg aan te merken, maar de Black Box-missies waren een lichtpunt in de duisternis. In dit soort missies krijg je de vrijheid om op meerdere manieren een specifiek doelwit om te leggen. Zo moet je al vroeg in The Siege of Paris iemand in een zwaarbeveiligde kerk vermoorden. Via-via kun je aan een sleutel komen voor een onbewaakte zijingang, maar je kunt ook een geheim wachtwoord vinden zodat je gewoon door de voordeur naar binnen kan.
©GMRimport
Zo zijn er in al die missies wel meerdere infiltratieroutes te vinden. Ook zijn er specifieke kansen om je doelwit op een spectaculaire manier koud te maken, bijvoorbeeld midden tijdens een offerritueel waarbij je onverwachts de rollen omdraait. De vergelijking met Hitman is nog steeds een beetje een schoffering voor Agent 47, maar deze missies zijn toch een stuk sensationeler dan domweg vanaf de dakrand in iemands nek springen. Ze zijn daarom een zeer welkome toevoeging aan Valhalla.
Minder is meer
Ubisoft zag ook dat juist in deze missies de kracht van The Siege of Paris schuilt. Ook de uiteindelijke belegering is – voor Assassin’s Creed-maatstaven – buitengewoon spectaculair, waardoor de verhaalmissies een sterk geheel vormen. De dlc draait dan ook vooral om deze missies. Er is dit keer geen nieuwe ‘boom’ aan Order-leden om op te sporen en te vermoorden en Frankrijk ligt aanzienlijk minder bezaaid met collectibles, schatkistjes en zijmissies. Dat is zeker geen minpunt, want hoeveel spelers zitten er na Engeland en Ierland nou werkelijk te wachten op nóg een gebied om minutieus door te kammen?
In alle opzichten een schot in de roos, maar Assassin’s Creed zou Assassin’s Creed niet zijn zonder een Franse slag.
-
Een plezierig bijeffect daarvan is dat het verhaal ook beter uit de verf komt. Eivor komt bijvoorbeeld een stuk gegronder en menselijker over. De Viking lijkt de eindeloze strijd inmiddels ook wel een beetje zat te zijn en probeert daarom te zoeken naar een oplossing met zo min mogelijk geweld. De missies die je uitvoert voelen daardoor gewichtiger aan en bouwen duidelijk op naar de onvermijdelijke belegering van Parijs, in plaats van dat ze als opvulling of bezigheidstherapie dienen. Een schoolvoorbeeld van de theorie dat minder soms meer is.
©GMRimport
De ‘keerzijde’ is dat je na zo’n acht uur behoorlijk bent uitgekeken op Parijs en de omgeving. Dat is zeker niet erg, maar wel goed om in het achterhoofd te houden. De tweede uitbreidingen bij Assassin’s Creed Origins (Curse of the Pharaos) en Odyssey (The Fate of Atlantis) waren immers juist lang en uitgebreid, wat valse verwachtingen kan scheppen voor The Siege of Paris.
Franse slag
Zo lijkt The Siege of Paris in alle opzichten een schot in de roos, maar Assassin’s Creed zou Assassin’s Creed niet zijn zonder een Franse slag. In dit geval zijn dat de ratten van Parijs. De stad kampte in die periode met een uitbraak van de pest en dat wordt natuurlijk gepersonifieerd door de aanwezigheid van ratten in bepaalde gebieden.
Deze knaagdieren zijn om de een of andere reden immuun voor je bijl en zelfs voor vuur. Je kunt ze alleen maar tijdelijk verjagen. Soms kun je het riool waar ze in vluchten blokkeren, waardoor iedere confrontatie met de diertjes een soort puzzel wordt. Het voelt al behoorlijk misplaatst dat je ze niet gewoon kan doodmaken, want Eivor beschikt over een breed scala aan wapens en speciale moves. Maar door het halfbakken gedrag van de ratten is aan deze bedachte puzzelopzet ook nog eens weinig lol te beleven.
©GMRimport
Vaak blijft een deel van de ratten achter muurtjes of objecten hangen en gedragen ze zich vervolgens volledig onvoorspelbaar. Wat dat betreft maken deze virtuele ratten hun reputatie waar, want ze vormen zo een hinderlijk en onnodig smetje op een verder zeer vermakelijke uitbreiding.
Assassin’s Creed Valhalla: The Siege of Paris is nu verkrijgbaar als losse uitbreiding of als onderdeel van de seizoenspas voor Valhalla. De game en diens uitbreiding zijn beschikbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en Google Stadia.
Assassin’s Creed Valhalla: The Siege of Paris zal vooral bijblijven als de succesvolle rentree van de Black Box-missies, hoewel ook de titulaire bestorming van de Franse hoofdstad een spectaculair hoogtepunt in de serie is. De uitbreiding is wat aan de korte kant en het ongedierte is vervelend, maar zo zijn citytrips nou eenmaal.
- Terugkeer van de Black Box-missies, belegering van Parijs is spectaculair, meer focus op verhaal en minder opvul
- Ratten als spelmechaniek zijn slecht uitgevoerd
