Persona 5 Strikers doet wonderbaarlijk goed Persona 5 na
Het lijkt een onmogelijke opgave. Alle charme behouden van Persona 5, de beste jrpg van de afgelopen jaren, terwijl je het omvormt tot een heel ander genre. Het is dan ook een wonder dat het meer op actie gerichte Persona 5 Strikers zo goed is geworden, al heeft het hier en daar ook wat aan kwaliteit moeten inleveren om in zijn nieuwe jasje te passen.
Het verhaal begint een paar maanden na het einde van Persona 5 (helaas worden de gebeurtenissen uit de Royal-versie niet meegenomen) wanneer onze geliefde Phantom Thieves elkaar ontmoeten voor een ontspannen zomervakantie. Ze hebben hun krachten om de cognitieve wereld te betreden en daar de harten van schurken te veranderen al enige tijd verloren en Japan lijkt vredig, dus hopen ze lekker te kunnen relaxen. Niks blijkt minder waar: via een nieuwe app op hun telefoons komen ze weer in het Metaverse terecht en blijkt de hele stad in de greep te zijn van Alice, een idool en modeontwerper die de verlangens van inwoners steelt en ze zo hopeloos fan van haar maakt.
©GMRimport
Hart-stikke mooi
Het is het schoolvoorbeeld van een goed Persona 5-verhaal: iemand in een machtige positie die anderen misbruikt en de Phantom Thieves voelen zich geroepen om daar een stokje voor te steken. Strikers leunt dan ook heerlijk veel op het verhaal. Bij de aankondiging van een musou-achtige spin-off waren veel fans bang dat het verhaal een ondergeschoven kindje zou worden, maar niets is minder waar. Zeker de helft van de tijd ben je weer ouderwets aan het beppen met je hechte vriendengroep en word je steeds dieper in een intrigerend verhaal gezogen. Na Alice zijn er namelijk nog meer schurken om te verslaan in een avontuur dat de groep door heel Japan heen leidt.
De game houdt daarbij het Persona-gevoel ongekend hoog. Alle stemacteurs zijn terug om hun personages leven in te blazen, en ze hadden er zo te horen veel zin in. Alles is vanuit huis opgenomen tijdens deze coronatijd, maar daar hoor je niks van. Alleen de geluidsmix met de muziek is soms wat onevenwichtig, waardoor niet alles goed te verstaan is. Hoe dan ook is het een genot om de branie van Ryuji, wijsheid van Makoto en motivatie van Morgana in een nieuw verhaal te beleven. Het voelt echt als thuiskomen.
Ook in andere aspecten van Strikers blijft de stijl van Persona 5 behouden. Die game stond bekend om zijn luide toon, met scheve lijnen, grote letters en menu’s, en chaotische overgangen. Strikers voert dat overal met liefde door en wijkt geen seconde af van deze succesformule.
©GMRimport
Hartaanval
Zelfs in de vernieuwde combat is dat te voelen. Je komt nog steeds Shadows tegen in de kerkers, je kunt ze ook nog steeds besluipen voor een verrassingsaanval, maar in plaats van een turn-based gevecht krijg je een actievol ramspektakel aan je broek. Waar P-Studio van Atlus duidelijk de zorg draagt voor het verhaal, is de studio Omega Force van Koei Tecmo de baas over de combat. De invloeden van de Dynasty Warriors-ontwikkelaar voel je overal.
Het scherm wordt vaak gevuld met kleine vijanden, vaak vergezeld door wat grotere monsters die je niet zomaar blindelings kapot kunt rammen. Toch komt er, zeker in het begin, weinig tactiek bij kijken. Tegenstanders die je niet gelijk neerslaat, heb je met een paar magische spreuken wel te pakken. Door L1 in te houden, pauzeer je het gevecht even en kun je een vaardigheid van je persona uitkiezen. Het is daarbij vergelijkbaar met het vechtsysteem van Final Fantasy 7 Remake, maar dan met een hoop hersenloze monsters.
Verderop in de game wordt het je wel wat moeilijker gemaakt, maar echt tactisch wordt het nooit. De grootste hindernis is de AI van je teamgenoten. Je bent altijd met vier Phantom Thieves tegelijk op pad en kan vrij tussen ze wisselen, maar regelmatig leggen ze het loodje omdat ze niet bij krachtige aanvallen uit de buurt blijven. Vooral de eindbazen zijn daardoor onnodig lastig, omdat je vaak in je eentje overblijft. Zelfs op het hoogtepunt van deze vechtmechanieken is er geen moment dat je niet terugverlangt naar de sublieme gevechten van het origineel.
Hoewel het verhaal erg goed geschreven is en tot het einde blijft boeien, voelt het toch alsof het een diepere laag mist.
-
Hart tegen hart
Ook op andere punten levert deze spin-off wat magie in op het origineel. Hoewel het verhaal goed is, is het wel erg lineair. Waar je in het origineel je tijd moet balanceren tussen het naderende gevaar en rondhangen met je vrienden of een bijbaantje, is tijd hier geen enkele factor. Je kan gerust uit een dungeon terugkeren, je gezondheid bijvullen en weer teruggaan, zonder dat je een dag verliest.
Het leuke van Persona-games is daarnaast juist dat je zelf kan kiezen met wie je je vrije tijd besteedt, waardoor je band met je klasgenootjes nog hechter wordt. Je kiest immers zelf met wie je die band smeedt. Dat is hier niet het geval, want je hebt niets te kiezen en krijgt sowieso weinig één-op-één-tijd met je vrienden.
Vooral voor de nieuwe personages die je ontmoet is dat extra jammer, want die hebben alles in zich om je hart te stelen. Sophia is een tot leven gekomen kunstmatige intelligentie die in Jokers telefoon woont, wat an sich al een interessant genoeg feit is om alles over haar te weten willen komen. Maar vooral nieuweling Zenkichi is een boeiende toevoeging. Deze inspecteur wil de Phantom Thieves overtuigen om met de politie samen te werken, maar zijn motieven daarvoor zijn niet altijd even helder.
©GMRimport
Harteloos
Hoewel het verhaal erg goed geschreven is en tot het einde blijft boeien, voelt het toch alsof het een diepere laag mist. In Persona 5 is de cognitieve wereld waar onze helden hun gang gaan een metafoor. Je vecht daar tegen de schaduw van iemand die in het echte leven kwaadaardig is. Zijn of haar duistere daden brengen die wereld tot leven, zonder dat ze het zelf weten.
In Strikers werkt het anders: je doelwitten weten zelf dat ze een soort magische kracht hebben om de verlangens van anderen te stelen. Ze gebruiken dezelfde app als de Phantom Thieves hebben om hun slachtoffers te hypnotiseren. Daarmee valt de metaforische laag een beetje weg. Het ‘stelen van harten’ staat niet meer symbool voor een leraar die scholieren mishandelt, of een misdadiger die een stad in zijn greep heeft, maar is plotseling letterlijk te nemen.
Toch biedt Persona 5 Strikers een fantastische roadtrip die je door heel Japan leidt en je zo’n 30 tot 40 uur aan nieuwe content met je beste vrienden oplevert. Het is een fijn zijspoor dat de kern van het origineel goed weet te vangen: een hartverwarmend verhaal, de kracht van vriendschap en het opstaan tegen mensen die hun macht misbruiken.
Deze game is via backwards compatibility getest op een PlayStation 5. Persona 5 Strikers komt op 23 februari uit voor PlayStation 4, Nintendo Switch en pc.
