De bromance tussen Kojima en Keighley is ergerlijk
Het internet is al jaren gefascineerd door de opmerkelijke vriendschap tussen gamejournalist en presentator/producent Geoff Keighley en de legendarische Japanse ontwikkelaar Hideo Kojima. Tot nu toe vond ik het allemaal wel prima, maar deze week ging het wat mij betreft te ver.
Geoff Keighley is een grote naam in de gamejournalistiek. Hij presenteerde bij GameTrailers en G4 en schreef als freelancer voor veel publicaties. Tegenwoordig is hij bovenal producent en presentator van grote shows als The Game Awards en, sinds kort, de openingsshow van Gamescom in Duitsland. Maar hij lijkt zijn goede naam te grabbel te gooien voor een meme-waardige bromance met Kojima.
Die goede naam is ook maar hoe je het bekijkt. Jaren geleden kreeg hij al de kritiek dat hij te diep in de game-industrie zat om zichzelf nog een kritische journalist te noemen. Velen zullen zich de foto herinneren waarop hij tussen een poster van Halo 4 en een tafel met Dorito’s en Mountain Dew zat, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
©GMRimport
Hoe dan ook, Keighley is een van de meest bekende personen in de industrie en heeft met zijn shows veel gedaan om de zichtbaarheid en acceptatie van games als medium en kunstvorm te vergroten. Ik vind het dan ook extra spijtig om te zien hoe hij zwijmelt bij Kojima.
Heel het internet heeft kunnen zien hoe die vriendschap is gegroeid. Op het podium van The Game Awards vertelde Keighley in 2015 dat Kojima geen prijzen mocht komen ophalen vanwege een juridisch gevecht met uitgever Konami. Er was woede - terecht ook - en het was meer dan logisch dat Keighley het jaar daarop vol trots Kojima op het podium onthaalde. Maar ergens tussen dat moment en nu is die relatie veranderd in een soort tekenfilmachtige buddy movie. Op Gamescom 2019 krijgt Kojima een welkomstfilmpje alsof hij een rockster is en krijgt hij uitgebreid de tijd om over zijn nieuwe game Death Stranding te vertellen (nog altijd zonder precies uit te leggen waar die game nou over gaat).
Stukje afstand
Eigenlijk vind ik dat gamejournalisten helemaal niet zo close moeten zijn met de industrie waar ze over schrijven. Het wekt de schijn van partijdigheid wanneer je Keighley als een schooljongetje naar Kojima ziet zwaaien op de Duitse beursvloer. Hoe kun je ooit nog een kritisch interview van hem verwachten met die man? En dat terwijl er genoeg dingen in Kojima’s oeuvre zijn om kritisch over te zijn. Hoezeer ik hem ook respecteer, de manier waarop vrouwen in zijn games behandeld worden is bijvoorbeeld soms tenenkrommend.
Keighley is natuurlijk lang niet de enige die zich schuldig maakt aan dit soort praktijken. Je hoeft maar wat gamejournalisten op Twitter te volgen, en je ziet de ene na de andere foto van gratis goodies die ze hebben gekregen, selfies met bekende ontwikkelaars, of pogingen om consoles te winnen in een prijsvraag. Het doet mij altijd pijn aan de ogen, want je lijkt zo meer een fan dan een kritische journalist. Door gratis spulletjes aan te nemen en die vervolgens op sociale media te posten, geef je die uitgevers en ontwikkelaars gratis reclame. Dat is nou juist niet de taak van een journalist.
Ik zal niet doen alsof ik zelf heilig ben hierin. Ik heb vast ook weleens een mutsje of beeldje aangenomen, of een foto geplaatst wanneer ik op een mooie locatie was voor een game. We zijn allemaal mensen. Maar ik probeer wel een gezonde afstand te houden tussen mezelf en de industrie, zodat ik me geen zorgen hoef te maken dat ik de gevoelens van een vriend kwets als ik een game een onvoldoende moet geven.
Ik geef jou een 11
©GMRimport
Als Geoff Keighley een review van Death Stranding zou schrijven, zou ik die in ieder geval niet meer serieus nemen. Al is het maar omdat hij er zelf een rolletje in de game heeft bemachtigd.
Stel je eens voor dat je een kleinere ontwikkelaar bent en met Keighley moet onderhandelen of je game in een van zijn shows getoond kan worden. ”Het moet wel een korte trailer zijn”, zegt hij, “meer dan dertig seconden kunnen we je helaas niet geven.” Hoe voelt het dan om te zien dat hij aan het eind van de show een van zijn vrienden op het podium haalt, hem uitgebreid de tijd geeft om te praten, en daarna onthult dat hij ook nog zelf meespeelt in die game? Hoe blij ben je nog met je dertig seconden zendtijd, als ‘vriend’ Kojima minutenlang uitweidt over het feit dat je kunt plassen in zijn game?
Ik snap het wel, echt waar. Sommige mensen bewonder je gewoon heel erg, en dat kun je niet altijd verhullen als je ze ontmoet. Ik heb ook wel eens een interview gedaan dat meer geschikt was voor een fanblog dan een journalistiek product. Daar probeer ik vervolgens van te leren. Want normaal gesproken moet je je persoonlijke gevoelens toch even aan de kant schuiven en een persoon professioneel benaderen. Dat is bij Keighley en Kojima in ieder geval ver te zoeken.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.
Laatste columns op Gamer.nl:
