In deze rubriek vertellen Gamer.nl-redacteuren over de game die het afgelopen jaar de meeste indruk op ze heeft gemaakt. Vandaag: Denian met Bayonetta 3.

Let op: dit artikel bevat spoilers voor Bayonetta 3.

Toen Bayonetta 2 jaren geleden furore maakte op de Wii U, was het een van de fraaiste games die ik ooit had gespeeld. De vormgeving is grandioos, de tussenfilmpjes overstijgen menig actiefilm, en de gevechten – ah, de gevechten – komen verdomd dichtbij perfectie. Als een stukgetrainde ballerina gleed ik over mijn tv-scherm, elke mokerslag en kopstoot in een backflip ontwijkend. Bayonetta 2 bevestigde (nogmaals) dikwijls dat PlatinumGames met Witch Time – de tijdvertragende mechaniek die activeert wanneer je vijandelijke aanvallen ontwijkt – goud in handen had. Ik kon er niet genoeg van krijgen, en zo met mij veel anderen.

De aankondiging van Bayonetta 3 bij The Game Awards in 2017 was dan ook een euforisch moment. Dat gevoel krijg ik minder snel bij grotere Nintendo-IP’s als Zelda of Pokémon, maar eerder bij franchises die aan een zijden draadje lijken te hangen. Want yes: ondanks dat Bayonetta veel spelers had verloren dankzij die beruchte verhuizing naar een andere console, kwam er toch nog een Bayonetta 3! In de jaren na die aankondiging vroeg ik me wel steeds af wanneer…

©GMRimport

Want het duurde en het duurde maar voordat we eindelijk in 2021 de eerste gameplaytrailer te zien kregen. Bayonetta 3 werd afgelopen oktober dan eindelijk werkelijkheid, op misschien wel de beste Nintendo-console die er ooit is geweest. Maar: ook een console die een beetje aan het einde van zijn latijn is.

Krakkemikkig 

Wat namelijk vrijwel direct opvalt aan de (traditiegetrouw) zinderende openingsscène, waarin Bayonetta al vechtend op een cruiseschip door een tsunami wordt meegevoerd door New York, is dat de game er eigenlijk geen haar beter uitziet dan Bayonetta 2. En zoals ik al zei: Bayonetta 2 is een schitterende game, maar wel voor 2014-begrippen. Dit was de eerste keer dat ik een tussenfilmpje in een Bayonetta-game zag en dacht: oh, deze game loopt wat krakkemikkig.

©GMRimport

Toch is dat best vergeeflijk voor een Switch-game met snellere actie dan bijna alle spellen op current-gen consoles. Want actie heeft Bayonetta 3 in overvloede: de game zoekt eigenlijk constant het uiterste van de Switch op, terwijl de combat – ondanks een toch wat instabiele framerate – de hele game vloeiend aanvoelt. En dat is stiekem het enige wat telt voor een actiegame als deze. Hoewel ik uitkijk naar een Bayonetta-ervaring met een hogere productiewaarde op een Nintendo-console met meer power, is het derde deel een steengoede game puur vanwege een voortreffelijke gameplay. Ook niet vanwege het verhaal, dus, maar daar later meer over. Eerst de voortreffelijke gameplay.

Polar express from hell 

In de jaren waarop ik wachtte op Bayonetta 3 was er eigenlijk maar één ding waar ik bang voor was: dat de serie wederom zou teruggrijpen naar vertrouwde mechanieken en met weinig nieuws op de proppen zou komen. Want hoe goed Bayonetta 2 ook is, naast een ander verhaal en een nieuwe look voor de personages is het eigenlijk precies dezelfde game als Bayonetta 1. Dat was destijds nog te verantwoorden, maar na acht jaar wachten op het derde deel niet meer.

Gelukkig is dat niet het geval. In het derde deel wordt het al vrij complexe vechtsysteem namelijk nog verder uitgediept, met meer focus op unieke wapens en een nieuwe gimmick waarbij je Bayonetta’s helse demonen bestuurt. Je krijgt nu zelf Madame Butterfly en Gomorrah onder de knoppen, die in het verleden juist het gevecht uit handen namen met een tussenfilmpje. Het blijft overigens niet alleen bij die twee, want Bayonetta 3 komt met een waslijst aan nieuwe demonen.

Vechten met demonen kenschetst de gameplay van Bayonetta 3 eigenlijk net zo sterk als Witch Time zelf, en dat zegt heel wat. Het maakt de gevechten nog grotesker dan die al waren. Bayonetta leert gedurende het verhaal steeds meer Demon Slaves te beheersen, en op een gegeven moment zijn de iconische Butterfly en Gomorrah niet eens meer zo interessant. De overige demonen gaan namelijk alle creatieve perken te buiten, variërend van een klokkentoren met zwiepende armen (Umbran Clock Tower) tot een angstaanjagend vleermuismonster dat vijanden in donkere ruimtes kan onthullen (Mictlantecuhtli). Elke nieuwe demon deed mijn mond weer openvallen, maar ik had er met geen zoveel pret als de moordende oorlogstrein Wartrain Guoun. Die gebruik je door tijdens het vechten rails te plaatsen, waarop vervolgens een polar express from hell een gigantisch spoor van vernieling achterlaat.

©GMRimport

Demon Slaves zijn niet de enige reden waarom Bayonetta 3 zoveel veelzijdiger is dan de vorige delen. Zo speel je nu enkele hoofdstukken als tegenspeelster Jeanne, ditmaal uitgedost in bond en een roze minijurk. Daarmee verandert de game in een sidescroller met stealth-achtige gameplay, in de stijl van Metroid Dread. Dan is er nog Viola, de minder ervaren Umbra Witch uit de toekomst, die spelers uitdaagt met een nieuwe methode om Witch Time te activeren: aanvallen blokkeren met een katana. Het is even wennen om de R-knop te gebruiken in plaats van een perfect getimede backflip te doen, maar zodra je het onder de knie hebt voel je je wel dubbel zo pro in de game.

©GMRimport

©GMRimport

Kippenvel en schateren 

Toch vind je de leukste afwisseling van gameplay in de hoofdstukken met Bayonetta zelf. In eerdere Bayonetta-games kreeg je hier en daar een gek surflevel tussen alle hack-and-slashgevechten door, maar in dit deel gaan echt alle remmen los. Zo glij je in hoofdstuk één op de rug van Gomorrah over kromtrekkende wolkenkrabbers in Tokio. Richting het eind van het spel ontpopt zich een onvergetelijk schouwspel met de Demon Slave Bael. Die pad-demoon onthult tijdens een gevecht onder haar slijmerige lijf een beeldschone sirene, die ter plekke een operashow begint op te voeren en het spel plots omtovert in een ritmegame. Ik heb eigenlijk nog nooit tegelijkertijd schaterend gelachen en kippenvel gehad. Dit zijn momenten die Bayonetta zo te gek maken!

Bayonetta-games zijn op hun sterkst wanneer ze zichzelf niet al te serieus nemen. Westerse ontwikkelaars kunnen in dat opzicht nog wat leren van hoe de Japanners theatrale kunst in hun actiegames verwerken. Toch is dat ook wel een beetje een valkuil. PlatinumGames probeert met dit deel namelijk een heel diepzinnig verhaal op te trommelen over een multiversum met meerdere Bayonetta’s. Het doet automatisch denken aan Spider-Man: No Way Home, ook vanwege de Doctor Strange-achtige vijand die realiteit kan vervormen genaamd Singularity. Het verhaal voelt erg uit de lucht gegrepen en sluit totaal niet aan op het krankjorum van de vorige delen.

Het einde is dan ook hartverscheurend. Niet omdat het mij ontroert, maar omdat de onoverwinnelijke Bayonetta wordt omgebracht door de minst charismatische antagonist uit de serie óóit.

Ondanks dat de gedetailleerde wereld in Bayonetta er misschien om vraagt, is de serie wat mij betreft niet gebaat bij een verhaal met de lading van een Marvel-blockbuster. Ondanks dat verhaalvertelling steeds vaker als maatstaf wordt gebruikt voor een goede game, zal ik aan iedereen blijven vertellen dat juist Bayonetta 3 de beste game van 2023 is. Niet vanwege een diepzinnig verhaal of geavanceerde graphics, maar vanwege een gameplay die gewoon kneiterhard is. Vechten met Bayonetta is zoals vechten als geen ander – ontdek het maar zelf!

Bayonetta 3 is beschikbaar op de Nintendo Switch. Lees hier de voorgaande review. Lees hieronder voorgaande artikelen uit de Favorieten van de Redactie-rubriek.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."