Ik game dus op mijn eigen tempo. Ik neem er de tijd voor om het maximale uit een game te persen. Maar dan wil ik ook wel het gevoel hebben dat ik het maximale uit een game pers. Ik wil wel beloning voor mijn harde werken. Sommige games kunnen mij die voldoening niet geven omdat ze simpelweg te uitgebreid zijn. Neem een spel als World of Warcraft. Als ik niet de mogelijkheid heb om alles te doen en te laten, om alles te zien wat de makers ooit bedacht hebben, dan hoeft het van mij al niet meer. Begrijp me niet verkeerd. Grote gamewerelden zijn fantastisch, maar dan wil ik wel het gevoel hebben dat ik optimaal gebruik kan maken van die gamewereld en dat ik al het moois erin kan bewonderen. Brütal Legend en Red Dead Redemption deden het wat dat betreft een stuk beter in mijn ogen.
Dit wil overigens niet zeggen dat ik er ook altijd gebruik van maak. Ik heb in veel games nog steeds niet alle verzamelbare objecten, nog niet alle plekken bezocht, nog niet alles gedaan. Daar gaat het echter niet om bij mij. Als ik maar het idee heb dat ik alles kan halen, wanneer ik daar zin in heb. Als ik maar weet dat er slechts vijftig landmarks te vinden zijn. Slechts veertig zijmi ies te doen zijn. Ik wil gewoonweg het idee hebben dat ik een game in al zijn aspecten kan aanschouwen en dat ik met de tijd ook werkelijk het gehele spel kan meemaken. Dat ik ieder detail kan waarderen, iedere minuut dat de maker heeft gespendeerd, kan terugvinden. Ik wil een game in zijn totaliteit ervaren.
Ik kan de Elder Scrolls niet helemaal behandelen. Ik kwam namelijk pas voor het eerst met de serie in aanraking bij deel 4, Oblivion. Nu ben ik bang dat dit me nogal wat haatmail gaat opleveren, maar dat is dus nooit mijn spel geworden. Ik begon, voltooide de eerste mi ie waarbij ik uit een gevangenis ontsnapte door ondergrondse gangen en belandde in het enorme Cyrodiil. Volgens mij heb ik daarna nooit meer een mi ie uit de verhaallijn voltooid. Ik begon te lopen en heb de meest willekeurige zijmi ies volbracht, van be en plukken tot het ontmantelen van ondergrondse kannibalistische praktijken van een geheel dorp! Nooit werd ik echter teruggestuurd naar de hoofdlijn en zo was er voor mij al snel de lol van af. Ik had het gevoel dat ik maar wat deed, dat het toch geen nut had, dat ik nooit de game in al zijn aspecten zou kunnen doorlopen.
Toen kwam Skyrim. Ik was bang voor hetzelfde verhaal, maar (gelukkig) heeft Skyrim iets anders losgemaakt. Ik moet toegeven, ik ben nog altijd niet verder dan de eerste ontmoeting met de Greybeards, maar dat maakt mij ook helemaal niets uit. Ik ben al lid van the Companions, inclusief de lycantropie die erbij hoort. Ik ben ook lid van the Thieves Guild en ik ben Thane in drie steden. Whiterun, Falkreath en Riften welteverstaan. Zoals wel te verwachten was, kam ik deze gebieden helemaal uit, op zoek naar iedere grot, iedere toren en ieder bendekamp. Ik voltooi zo veel mogelijk zijmi ies en praat met iedereen die ik tegenkom. Ik geloof niet dat mijn lijstje van mi ions ooit leger wordt, maar met iedere doorgestreepte mi ie heb ik een stukje meer gezien van de wereld van Skyrim. Ik weet niet wat het is, maar Skyrim heeft iets voor elkaar gekregen dat andere games die er op lijken nooit hebben gedaan. Het houdt me geïntere eerd. Het geeft me het gevoel dat ik alles kan bereiken wat ik wil, zelfs als dat alles is. Daar neem ik dan ook lekker de tijd voor.