Even voor de duidelijkheid, Viewtiful Joe Red Hot Rumble is deels gebaseerd op de Japanse animeserie, naast de twee voorgaande consolegames en de recent verschenen Nintendo DS-game. Dit betekent dat je waarschijnlijk karakters en situaties kunt tegenkomen die je niet meteen bekend voorkomen wanneer je niet bekend bent met de tv-serie. Niet getreurd echter, want Red Hot Rumble blijft qua stijl en uitstraling grotendeels getrouw aan de voorgaande games. De game begint met een uitgebreid introfilmpje die zo uit de anime geplukt zou kunnen zijn. Qua productiewaarde zit het dus wel snor met deze game.
Toch kom je die hoge productiewaarden tijdens de game zelf niet meer zoveel tegen. De menu’s zijn redelijk sober gehouden en ook de actie is minder bombastisch dan je mi chien zou verwachten van een game als dit. De zo herkenbare VFX-powers die in elke Viewtiful Joe game aanwezig zijn, worden in Red Hot Rumble veel minder spectaculair gepresenteerd en voelen ook iets anders aan. Aan de andere kant moet gezegd worden dat de opzet van deze game heel anders is dan z’n voorgangers en meer gestoeld is op competitie en multiplayer. Een uitgebreide singleplayer-queeste hoef je in Red Hot Rumble niet te verwachten. Dus mi chien is de switch in algehele presentatie daarom wel redelijk logisch.
Wat is dan je bedoeling in dit spel? Je moet jezelf bewijzen op allerlei filmsets om zo de hoofdrol voor de nieuwe film van Captain Blue te bemachtigen. In het kort komt het er op neer dat er allerlei uitdagingen naar je hoofd geslingerd worden, zoals het verslaan van zoveel mogelijk vijanden, het verzamelen van zoveel mogelijk kristallen, een vlag zolang mogelijk vasthouden, een bepaald parcours zo snel mogelijk afleggen en meer van dat soort ongein. Dit doe je niet in je eentje. Je hebt altijd te maken met één tot drie tegenstanders die het tegelijkertijd tegen je opnemen. Probeer ze op iedere filmset zoveel mogelijk voor te blijven qua punten en behaalde uitdagingen, en je zit gebakken.
Elke filmset beslaat meerdere schermen en elk scherm kent weer een aantal uitdagingen. Als je een set voltooid hebt, dan komt deze beschikbaar in de multiplayermode, waarin je het eveneens met maximaal vier personen tegen elkaar kunt opnemen. Het vechten zelf kent veel gelijkeni en met Super Smash Bros. en stapt grotendeels af van de bekende Viewtiful Joe-formule. Je hebt een knop voor normale aanvallen en eentje voor speciale aanvallen. Door deze knoppen te combineren met de richting waarin je de analoge stick duwt, kom je tot verscheidene moves. Af en toe vallen er VFX-powers uit de lucht. Als je deze opgepakt hebt, kun je ze met één van de schouderknoppen activeren en zo tijdelijk een overwicht voor jezelf creëren.Dit klinkt allemaal solide en je zou zeggen dat dit erg leuke vechtpartijen oplevert. Dit valt echter tegen. Om te beginnen is het spel vaak zo ontzettend druk en gebeuren er zoveel dingen tegelijk, dat je het overzicht compleet verliest. Tactisch te werk gaan zit er dan nog zelden in. Je hebt niet echt tijd om effectief gebruik te maken van de omgeving, je aanvallen goed te timen, of op het juiste moment te ontwijken. De diepgang en dynamiek wat een game als Super Smash Bros. zo goed maakt, is in deze game daardoor ver te zoeken. Het ontbreken van krachtige Smash-aanvallen, die in SSB zo belangrijk zijn, helpt ook niet echt mee. Het spel vervalt daardoor al snel in een breinloos buttonmashfestijn.
Dan de VFX-powers. Zoals gezegd voelen ze anders aan dan in vorige Viewtiful Joe-games. Om het wat concreter uit te drukken: ze zijn veel oppervlakkiger en simplistischer dan voorheen. De Mach Speed-power laat je nu gewoon wild over het hele scherm rondrennen terwijl je in brand staat, de Zoom-power maakt je nu gewoon erg groot en de Slow-power vertraagd nu alles behalve jezelf. De powers hebben geen nadelen meer wanneer je ze gebruikt, alleen nog maar voordelen. Ze halen de balans uit de gameplay en het gaat er nu eigenlijk alleen om wie het snelste een VFX-power weet op te pakken en te activeren. Je kunt ze namelijk ook niet echt van elkaar stelen. Het spel wordt alleen nog maar simpeler door de uitgeklede vijanden. Ze vergen totaal geen strategie of vaardigheid meer om te verslaan. Zelfs de eindbazen, die voorheen altijd vrij uitdagend waren, stellen niets meer voor.
Viewtiful Joe: Red Hot Rumble is een game met een veelbelovend concept, maar de uitvoering laat teveel te wensen over. Audiovisueel is het spel prima in orde en doet het niet onder voor de vorige twee consoletitels, maar de gameplay is ontzettend simpel en kent totaal geen diepgang meer. Het speelt wel soepel en snel en alles is goed afgewerkt, maar daar is het ook mee gezegd. Je bent er te snel op uitgekeken doordat je bijna alleen maar blind aan het buttonmashen bent. Men heeft gepoogd twee topgerechten in het actiegenre te combineren tot één smaakvol geheel, maar die specifieke mix van ingrediënten vergde blijkbaar net even wat meer culinaire aandacht dan de koks bij Capcom verwacht hadden. Bij een eventuele hernieuwde poging mag men er wel even wat meer tijd in steken, want het huidige recept is iets te flauw van smaak.