Het commerciële succes was niet groot, maar de aandacht van gamers en pers die het wél speelden zei genoeg. Sega had per ongeluk goud gevonden. En wat deed de uitgever daarmee? Die bracht het tweede deel naar de PSP, waar het hopeloos faalde. Foutje, moet kunnen. Aangezien een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot, bracht Sega Valkyria Chronicles 3 naar de… Oh wacht, ook naar de PSP. Maar wel alleen in Japan. Zodat het hier niet eens de kans kreeg om te floppen. En natuurlijk wordt Europa dan weer verwend met de spin-off waar om precies te zijn niemand op zit te wachten.
Musou-treintje
Natuurlijk, het Musou-genre is hip. Nintendo dook erin met Hyrule Warriors en komt later dit jaar met Fire Emblem Warriors. Square-Enix deed een duit in het zakje met twee Dragon Quest Warriors-delen en nu is daar Valkyria om ook op de trein richting Musou te springen. Dat betekent dat een hoop elementen die we kennen uit de serie nu overboord gegooid worden. Tactische turn-based gameplay maakt plaats voor actie, waarbij het idee van beurtelings aanvallen wordt ingevuld door een cooldown op al je acties. Wil je slaan, schieten, of magie gebruiken? Eerst even wachten tot je balkje vol is, iets dat sneller gaat naarmate je meer vijanden op de map hebt uitgeschakeld.
Op deze manier ren je een uur of 50 en een keer of 50 door hetzelfde handjevol maps heen, om steeds maar weer dezelfde vijanden te verslaan. Dat is op zich niet erg, aangezien dat inherent is aan het genre. Net zoals dat het niet erg is om een keer iets heel anders te doen dan wat hoofdserie Valkyria Chronicles doet, want op een keer iets anders proberen is een game natuurlijk niet af te rekenen. Bovendien, wie eenmaal in de hersenloze flow van het rammen op tientallen vijanden zit, kan best wel spreken van vermaak. Het is dom en hersenloos en het heeft de diepgang van een plas water, maar dat neemt niet weg dat het best prima is om even met het verstand op nul lekker tekeer te gaan.
Strandbaltieten en kniedecolletés
Helaas is dat vermaak maar een fractie van je speeltijd. Sterker nog, je speeltijd is überhaupt maar een fractie van het aantal uren dat je daadwerkelijk kwijt bent aan Valkyria Revolution. Het is geen uitzondering dat je soms bijna een uur lang naar cutscenes zit te kijken. En van dat uur mag je ook nog eens een portie toedichten aan de laadschermen, die vaak vreemd genoeg tevoorschijn komen terwijl je midden in een filmpje zit. Soms wordt één korte scène letterlijk onderbroken om een laadscherm te tonen dat een laadscherm laadt. Het moet niet gekker worden.
Nu zou dat allemaal zo erg niet zijn als die cutscenes intere ant waren, maar helaas. Na een aardige opzet in de eerste uurtjes, over een groep vrienden die samenspant om hun land in een oorlog te storten, gebeurt er eigenlijk 40 uur lang niets intere ants meer in het verhaal. De kleurloze groep personages vervalt in een saaie variant op Goede Tijden, Slechte Tijden. Er wordt steeds maar weer heel gewichtig gedaan over hetzelfde eenzijdige dilemma. Daarbij helpt het niet dat de animaties lijken op iets uit het PlayStation 2-tijdperk, het stemmenwerk niets bijzonders is en de clichés op alle fronten aaneengeregen worden. Dat sommige vrouwelijke hoofdrolspelers een decolleté tot op hun knieën hebben met borsten op standje strandbal, zegt mi chien wel genoeg over hoe serieus we dit verhaal moeten nemen. Grof gezegd: je zit in deze game langer naar de saaiste animé ooit te kijken dan dat je daadwerkelijk aan het spelen bent. De fantastische soundtrack is daarbij het equivalent van iemand die onthoofd is een pleister geven.
Nutteloze diepgang
Minstens net zo kwalijk is het idee dat diepgaande rpg-elementen geen toegevoegde waarde hebben. In principe staat er een heerlijk systeem klaar om je team mee te managen, om lekker te rommelen met magie en wapenupgrades, om armor te craften en de gedragingen van je teamgenoten in te stellen. Maar in de praktijk doet het er allemaal niet zoveel toe. De bonu en die je krijgt door alles tot in de puntjes in te stellen zijn zo minimaal dat ze de moeite niet waard zijn. Bovendien kun je sleutelen aan de AI wat je wilt, luisteren doen ze toch niet. Je drie teamgenoten doen amper schade, lopen continu in de overduidelijk aangegeven gevarenzones waar aanvallen terechtkomen en weten niet hoe snel ze uit de cirkels moeten rennen die hen genezen.
Als absolute kers op de taart zijn er na 50 uur spelen zeker twee momenten dat de game ineens een enorme sprong neemt qua level-vereiste. Terwijl je op zich soepel overal doorheen gaat, volgt tegen het einde van de game ineens een baas die je amper kunt raken als je niet urenlang gaat grinden. En in het laatste hoofdstuk gebeurt dat nóg eens. Nou zijn we niet vies van een beetje uitdaging, maar daar draait het hier niet eens om. Het draait alleen om cijfertjes, je level moet hoog genoeg zijn om genoeg schade te doen. Welke tactieken je gebruikt in het gevecht, dat is bijzaak. En aangezien grinden hier betekent dat je keer na keer na keer door dezelfde maps heen rent om dezelfde mi ies te doen, is het niet ondenkbaar dat je daar niet super blij van wordt.
Doodzonde
Om terug te keren naar mi chien wel het ergste gegeven van Valkyria Revolution: eenmaal in de gevechten is het vaak wel prima hersenloos rammen. Dat betekent dat er ergens een kern in deze game zit die goed is. Het is net genoeg om die krappe onvoldoende te verantwoorden, maar ook zeker niet meer dan dat. Hoe dan ook, het heeft uiteindelijk allemaal niet zo mogen zijn. Net zoals dat een volwaardig console-vervolg op Valkyria Chronicles niet zo had mogen zijn. Gelukkig kunnen we bij Sega ergens altijd van op aan en dat is in dit geval het volgende: we vermoeden dat ze de harde kritiek op Valkyria Revolution interpreteren als bewijs dat gamers niet op deze franchise zitten te wachten en dat ze er dus maar mee stoppen. Zolang het maar netjes binnen het bedrijfsprofiel past wat bij de Japanse Kamer van Koophandel ligt. Je zou immers maar per ongeluk een Valkyria-fan tevreden stellen.
Valkyria Revolution is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4, Vita en Xbox One.