Lara Croft en Tomb Raider zijn voor niet-gamers illustere namen uit de gamesindustrie. Door middel van twee films en een stoot tietenreclame heeft het grote publiek de afgelopen jaren kennis gemaakt met de Britse avonturier. De waardering van de Tomb Raider serie komt echter niet door de films en al helemaal niet door de games van de afgelopen jaren. Feitelijk is het met de game slechter geworden sinds Tomb Raider II. En dan is daar nu Tomb Raider Legend, zo fris als de eerste Tomb Raider en weer vol van het positieve gevoel dat we ooit bij Lara gevoeld hebben.
Tomb Raider Legend maakt de schreeuw van uitgever Eidos waar. Lara is weer ouderwets Lara en het decor wordt voornamelijk gevormd door indrukwekkende tombes en andere organische omgevingen. Je begint het spel in Peru en maakt hier kennis met het voorspelbare, maar vermakelijke verhaal van Legend. Je gaat in Tomb Raider Legend weer lekker een potje in de geschiedenis roeren, met als doel het vinden van een bepaald artefact dat jaren geleden voor de dood van Lara's moeder heeft gezorgd. Het verhaal wordt zowel ingame door de gesprekken tu en Lara en haar teamleider, als via cut-scenes duidelijk.
Een paar gesprekken en filmpjes later sta je voor het eerst in de wereld van Legend. Je begeeft je bovenaan een gigantische waterval en maakt al spelende kennis met de besturing van het spel. Sinds de vorige Tomb Raider is er namelijk een hoop veranderd. Allereerst is het systeem een stuk intuïtiever geworden. Spring je naar een touw toe, dan hoef je niet 100% correct te mikken om grip te krijgen. Dit scheelt een hoop onnodige frustratie en maakt het spel ook wat dynamischer. Ook fijn is dat Lara eindelijk van haar virtuele schaakbord afgehaald is en je nu alle richtingen op kunt lopen waar je maar heen wilt. Dit komt het klim- en klauterwerk honderd procent ten goede.
Want klimmen en klauteren zul je in het spel. Ontwikkelaar Crystal Dynamics heeft met een scherp oog naar de topper in dit genre gekeken en als een sluwe vos veel van de technieken gekopieerd. Gelukkig wel op een fri e en leuke manier, zodat je niet direct het idee krijgt Perzia Raider te spelen. Uit het Prince of Persia-arsenaal komen we onder andere de horizontale palen veelvuldig tegen en is Tomb Raider Legend ook niet vies van het 'help-ik-hang-aan-een-rand'-werk.
Een pluspunt is dat je in Legend ook een versnelknop tot je beschikking hebt. Ik hoor je nu denken: een versnelknop, wat heb ik daar nou weer aan? Wel, het volgende. De puzzels in Tomb Raider zijn over het algemeen van een behoorlijk niveau en vereisen soms wat 'trial & error'-werk om voltooid te worden. Wanneer je weer eens in de afgrond lazert en het stuk opnieuw moet doen, kun je bekende stukken door ietwat sneller over de randen te bewegen, vele malen sneller overwinnen. Een soort natuurlijke tegenhanger van het tijdzand uit Prince of Persia.Naast springen, klimmen en ontwijken, mag je ook Lara’s karakteristieke pistolen eens in de zoveel tijd in handen nemen. De verhouding tu en puzzelen en schieten ligt rond de 70/30 en dat is maar goed ook. Waar het puzzelen heel vermakelijk en uitdagend is, zijn de schietsequenties dit absoluut niet. Legend maakt gebruik van een locking-systeem, wat de vrijheid qua schieten enorm beperkt. Hup, lock-knop in, hop, schietknop in. Klaar. De vijandelijke manschappen zijn behoorlijk dom en vaak is het wi elen van gelockte tegenstander al genoeg om totale verwarring te veroorzaken. Naast schieten, puzzelen en klimmen, mag je ook een paar keer op een motorfiets plaatsnemen. De uitwerking hiervan is dodelijk simpel en weet geen moment echt te imponeren, maar ach, het komt de afwi eling wel ten goede.
De visuele presentatie van Tomb Raider Legend is bovengemiddeld. Lara zelf ziet er lekker uit en door middel van goede voice-acting komt ze als personage ook echt tot leven. De hotpants, grote tieten en dubbele pistolen worden verrijkt met een James Bond-achtig karakter en een welkom vleugje humor. Lara en haar soepele bewegingen zijn echter niet het middelpunt van de show. Deze eer gaat uit naar de omgevingen. Want oh la la, het is weer fantastisch! Waar de vorige games de fout in gingen door Lara in vooral stedelijke omgevingen te tonen, kruipen we nu weer heerlijk de tombes in. De tombes zijn architectonisch hoogstaand en komen kolo aal over. Een hoogtepunt qua sfeer, omgeving en adrenaline is het moment dat je voor het eerst voet zet in het Ghana-level aan het begin van het spel. Je staat bovenaan een waterval die de Niagara Falls in het niets laat vallen en mag vanaf boven een duik in het water beneden nemen. De spetterende graphics worden versterkt door het ietwat wazige beeld, dat kartelrandjes voorkomt en het geheel een haast sprookjesachtig karakter geeft.
Helaas valt er op het gebied van graphics ook nog wel wat te zeuren. Kunnen we als zeikpunt voor de gameplay enkele clippingsproblemen aanhalen, voor de graphics gooien we het op de camera. Want hoewel deze zich over het algemeen zeer goed staande houdt, wil het nog wel eens voorkomen dat de camera achter een object duikt en zo je het zicht totaal ontneemt.
Tomb Raider Legend is met z’n acht tot tien uur gameplay geen enorm lange titel. Het spel is verdeeld over zeven levels die ieder een dik uur in beslag nemen. Naast de levels zelf keert ook de Croft Mansion, het huis van Lara, terug. Je kunt het enorme kasteel waarin Lara woont helemaal ondersteboven keren en er een aantal leuke puzzels voltooien. Om de speelduur wat te rekken kun je in de levels ook allerlei mini-artefacten zoeken. Hoe meer je er vindt, des te meer speel je vrij. Hierbij moet je denken aan een nieuwe, nog minder stof bevattende outfit voor Lara. Zelf kon ik me er niet toe zetten om ieder artefact te gaan zoeken, maar gelukkig biedt de hoofdqueeste zelf al genoeg vermaak.
Tomb Raider Legend zet de Tomb Raider serie weer helemaal terug op de kaart. Goed, het is niet de AAA-titel geworden waar we stiekem op gehoopt hadden, maar het spel laat een positief gevoel achter. De puzzels zijn intere ant, het klimwerk verloopt soepel en het verhaal weet ondanks zijn voorspelbaarheid te vermaken. Jammer genoeg is het schieten dan weer minder intere ant. Ondanks enkele kleine onregelmatigheden is de visuele presentatie van het spel echter de drijfveer achter het vernieuwde succes. Lara ziet er fris uit en de werelden waarin je je begeeft zijn soms werkelijk adembenemend. Kortom, ben je in voor een rondborstig avontuur, dan is Tomb Raider weer helemaal je ding.