De nostalgische waarde is meteen de grootste aantrekkingskracht van Theatrhythm Final Fantasy. Wie ook maar één Final Fantasy-titel van begin tot eind heeft gespeeld, zal in dit muziekspel meerdere malen herinnerd worden aan een geweldige speelervaring of een bijzonder moment in het verhaal. Alle reguliere Final Fantasy’s zijn meegenomen in Theatrhythm, met natuurlijk niet alle nummers, maar wel degelijk met diens meeste muzikale hoogtepunten. Dat gaat van de simpele deuntjes van de eerste spellen in de reeks tot de groots georkestreerde stukken van de laatste paar Final Fantasy’s.
Structuur
De structuur van het spel is duidelijk: kies een game, van Final Fantasy tot en met Final Fantasy XIII, en speel de vijf verschillende levels uit. Je begint met een openings-theme, waarin je noten moet ‘tappen’ op het moment dat ze een kristal raken. In Field Music loopt een personage door een landschap en moet je de noten raken als ze een balk bereiken. Battle Music is het leukst. Ook in deze spelmodus sla je de noten aan als ze een balk raken, terwijl op de achtergrond vier personages staan te vechten tegen vijanden en de muziek opzwepend is. Elke rake noot is een rake aanval. Maak je een goede reeks, dan kun je zelfs speciale aanvallen op de vijand loslaten.
Tijdens Event Music volg je een lijn over het scherm en zie je pas kort van tevoren wat je moet doen. De levelreeks eindigt weer met hetzelfde kristal als in het begin. Zowel het eerste als laatste level zijn niet intere ant om te spelen en kunnen beide worden overgeslagen. Aan het einde van de reeks van vijf levels krijg je Rhythmia-punten toebedeeld en komen de scores en verdiende extra’s in beeld, zoals toegang tot de Challenge Mode, waarin je de levels afzonderlijk kunt spelen.
Soms is het jammer dat je niet wat rustiger naar de gebeurteni en op het scherm kunt kijken door de focus op de te raken noten, want er gebeuren veel leuke dingen voor de echte Final Fantasy-fan. Bekende vijanden en achtergronden, vaak geanimeerd, komen langs en prikkelen de geheugencapaciteit van de echte rollenspelfanaat. Soms komen de filmpjes direct uit een spel, soms zijn de omgevingen gebaseerd op een bekende locatie. Als echte fan wil je de dansende cactu en en rennende Chocobo’s natuurlijk niet mi en als ze plotseling in het spel opduiken.
Toch nog een rollenspel
Het roleplaying-onderdeel van Theatrhythm Final Fantasy maakt een veelbelovende start, maar blijkt snel weinig voor te stellen. In de muziekonderdelen verdien je ervaringspunten, waarmee je een zelf samen te stellen groep van personages sterker kunt maken. Daarbij kies je bijvoorbeeld uitrustingen en bekijk je welke statistieken een personage heeft, precies in dezelfde stijl als die van Final Fantasy-games. Door de karakteristieke feel is de herkenbaarheid van de personages wel wat ondergesneeuwd. Het is hartstikke leuk dat je Cloud uit Final Fantasy in je groepje kunt plaatsen, maar zonder die voorkennis had je hem vanwege de afwijkende animestijl niet zo snel herkend.
De relatie tu en het rollenspeldeel en het muzikale onderdeel is ook niet helemaal duidelijk. Het is zeker leuk om telkens in level omhoog te gaan, je groepje strijders te beheren en met een sterker team ten strijde te trekken, maar wat heeft het eigenlijk voor nut? Welke voordelen biedt het om uren te werken aan sterkere personages, anders dan het stijgen van de cijfertjes die bij de krijgers verschijnen? Ze zijn bijna niet merkbaar. Zo heeft de gezondheid van een personage invloed op het aantal mi tappen dat je mag maken, maar het verschil is wel heel klein. Bovendien is in het heetst van de muzikale strijd het voordeel van zo’n extra mi tap snel over het hoofd te zien. Dat heeft ook te maken met hoe makkelijk de standaard spelstand is. Je moet wel echt ontzettend veel fouten maken wil je een level niet uitspelen. Die extra mogelijke mi tappen bieden daardoor weinig voordeel.
Extra mogelijkheden
Naast de RPG-elementen heeft Theatrhythm Final Fantasy nog heel wat andere extra’s. Zo is naast de hoofdmoot van het spel – de vijf liedjes per Final Fantasy-game uitspelen – vooral de Chaos Shrine-modus intere ant. Hier krijg je veel moeilijkere uitdagingen voor je kiezen en kun je nieuwe nummers ontdekken door willekeurige stages uit te spelen. Ook werkt dit in combinatie met StreetPa , waarmee je nummers kunt ontvangen van andere spelers. Als je genoeg hebt van de vrij gemakkelijke uitdagingen uit het hoofdspel houdt deze spelstand je waarschijnlijk nog wel even bezig.
Echte fans zullen daarnaast smullen van de extraatjes in Museum. Hier zijn bijvoorbeeld vrijgespeelde filmpjes te bekijken. Vreemd genoeg zijn er veel Japanse teksten in de filmpjes te zien, iets wat ook in het spel zelf te merken is en nogal gemakzuchtig overkomt, al zal de echte hardcore fan het als authentiek bestempelen. Dan zijn er nog de CollectaCards: driedimensionale verzamelkaarten met personages en een kort blokje tekst. Je verzamelt ze in het spel en er is een heel mappensysteem om alle kaartjes in te bewaren en te bekijken. En vanzelfsprekend is er de Music Player, waarmee je vrijgespeelde melodieën nog eens een keer kunt beluisteren.
Vreemd maar vermakelijk
Theatrhythm Final Fantasy blijft na de nodige speeluren een vreemd maar vermakelijk spel. Voor de gemiddelde gamer is het principe echter te simpel, te Japans en is de koppeling tu en het muziekonderdeel en het RPG-element niet altijd even helder. Bovendien gebeurt er te veel in het spel dat onduidelijk is als je niet zo bekend bent met Final Fantasy-games. En het voelt nogal goedkoop aan dat je sommige liedjes alleen kunt krijgen door ze als downloadable content aan te schaffen.
Maar Theatrhythm Final Fantasy zal naast een grote groep critici juist ook een hele fanatieke groep volgelingen krijgen. Het spel voelt als een ode aan de echte liefhebber. De speler die zich al die mooie momenten in de honderden uren aan rollenspelscènes kan herinneren, dát is de doelgroep van deze game. Wie kippenvel krijgt van de battlemuziek van Final Fantasy IV, precies weet wie componist Nobuo Uematsu is en bij het Aeris-theme terugdenkt aan het eerste moment dat hij huilde om een computerspel, heeft deze game heel terecht al lang in huis. Het enige wat daarom nog echt ter discu ie staat is: hoe spreek je Theatrhythm nu eigenlijk uit?