The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Het is duidelijk dat Nintendo voor Breath of the Wild heeft afgekeken bij succesvolle Westerse openwereldgames. Toch maakt de lanceringstitel voor Switch niet dezelfde fouten als bijvoorbeeld een Assassin’s Creed. Neem de inmiddels overbekende ‘Ubisoft-torens’ die je moet beklimmen om de speelkaart in te vullen. Het nieuwe Hyrule heeft ze ook, maar het zijn er niet veel. Door de plaatsing of het gevaar om de torens heen, is het bereiken van de top daarnaast altijd een leuke puzzel. Dit zorgt ervoor dat deze torens beklimmen nooit als een generieke taak voelt.

Zo is het met alles in deze nauwkeurig ontworpen wereld. Nintendo lijkt alles te fixen wat er mis is met moderne openwereldgames. Zijmissies? Die zijn nooit overheersend en je krijgt er altijd iets leuks voor terug. Craften? Alleen om te koken en zelfs dat is leuk gedaan. En als het lopen, paardrijden en met je paraglider naar beneden zweven te traag is, dan kun je op elk moment fasttravelen. De belangrijkste prestatie van Nintendo in Breath of the Wild is echter de spelwereld zelf.

Menig openwereldgame is niet echt open. Je hand wordt constant door ontwikkelaars vastgehouden door je bijvoorbeeld alleen op specifieke punten te laten klimmen en je terug te fluiten wanneer je te ver loopt. In sterk contrast geeft Breath of the Wild je absolute vrijheid. Als je iets ziet, dan kun je daar heengaan. Zelfs naar de eindbaas. Wat de game zo uitzonderlijk maakt is de ruimte voor creativiteit. Het gaat om een ongekende combinatie van beweging, speciale krachten en wapens die je in alle vrijheid kunt gebruiken. De hoeveelheid manieren om een vijand te verslaan of een puzzel in de wereld op te lossen is daardoor enorm. En bijna niets wordt door de game uitgelegd. Interessante plekken in de wereld hebben zelfs geen icoontje op de kaart, want die plaats je zelf maar wanneer je iets ziet.

Door die ruimte voor creativiteit is Breath of the Wild zo’n titel waar het internet straks vol van staat met toffe gifs en video’s. Het is de ultieme game voor spelersverhalen. Toch is het mooiste verhaal in de game natuurlijk dat van jezelf. Jij gaat deze fijne wereld beheersen. Je ontmoet daarbij de leukste personages en overleeft de grootste gevaren. Je wordt sterker met nieuwe krachten, kleding en wapens waardoor je meer durft, maar je wordt ook slimmer omdat je de wereld steeds beter begrijpt. Uiteindelijk speel je niet meer voor Zelda, maar voor jezelf. Het einde van de game, waarin het verhaal afgesloten wordt, is dan niets meer dan een extraatje.

Wat een bizar gedetailleerde wereld is dit. Neem bijvoorbeeld de natuurlijke elementen. Er zijn gebieden die te koud of te warm zijn, waardoor je drankjes moet drinken of de juiste kleding moet kopen om geen levensenergie te verliezen. Als het te warm wordt kun je zelfs geen houten wapens dragen, want die vliegen dan in de fik. Nog warmer? Dan staat de lucht letterlijk in brand. Als het gaat onweren en je draagt een metaal wapen of schild, dan vindt de bliksem je. Steek je gras in de fik met een vuurpijl, dan kun je door de hete lucht omhoog zweven met je paraglider.

De wereld zit vol met dingen die je kunt doen. Neem de Shrines die door het hele land geplaatst zijn. Deze puzzelkamers zetten je elke keer op een andere manier aan het denken. Je kunt daarnaast torens beklimmen, vijandelijke kampen verslaan, de vele verhaalmissies doen, zijmissies oplossen en omgevingspuzzels vinden die doen denken aan The Witness. Niet alleen is alles leuk, maar alles geeft ook nog eens een nuttige beloning waar je daadwerkelijk blij van wordt. Het meest indrukwekkende onderdeel van de game zijn de kerkers. Ze zijn niet traditioneel geplaatst zoals in de vorige Zelda-games en dat is even wennen. We willen ook niet teveel verklappen, maar de reis naar de kerkers toe is al bijzonder en ze zijn dynamischer dan ooit vol beweging.

Wij hebben Breath of the Wild op de Switch gespeeld en de game hoort daar thuis. Door de opbouw is de game namelijk goed in zowel de hele lange speelsessies van uren achter elkaar, maar ook voor korte stukjes onderweg. Er is altijd iets leuks te doen dat niet veel tijd kost. Bijvoorbeeld een Shrine in de trein of een zijmissie op het toilet. Daarnaast kun je achter de televisie gerust uren en uren achter elkaar spelen door de grootsheid van de wereld.

Wel heeft de Switch soms moeite met de game. Zodra je Breath of the Wild via een televisie speelt, worstelt de console door de hogere resolutie hier en daar met de framerate. Dit gebeurt niet vaak en het heeft ons nooit gehinderd tijdens een gevecht. De framedrops zijn daarom maar een kleine blamage in een verdere perfecte gamewereld. Het nieuwe Hyrule in Breath of the Wild is zo’n plek waar je constant aan denkt, omdat je terug wil en van alles wil doen. Puur omdat alles in dit avontuur zo verrekte leuk is. Breath of the Wild is niet alleen een mijlpaal voor de The Legend of Zelda-reeks, maar voor de gehele game-industrie. Dit is een droom die uitkomt en wij zijn verliefd.