Door Jaap van Nes en Peter Zeilstra
Gamen wordt steeds populairder en dat merk je overal. Zo ook een goede maand geleden, toen Sony's marketingapparaat opnieuw op volle toeren draaide om The Getaway Black Monday te promoten. Je kon geen perron oplopen zonder een filmachtige poster van het spel op de reclameborden te zien hangen en heel treinreizend Nederland was in de ban van dit miraculeuze stukje artwork. Wanneer een game een dusdanige promotie krijgt, vraag je je toch af of de game werkelijk zo goed is dat Sony iedereen aanraadt om het spel te spelen, of dat het eersteklas pulp is, dat zonder een mega reclamecampagne eeuwig in de winkels weg zou rotten. Het reviewexemplaar gaf uitleg.
The Getaway Black Monday telt in totaal drie verhaallijnen, die zonder dat je het in het begin weet, elkaar doorkruisen. Zo stap je allereerst in de schoenen van politieagent Bob Mitchell, ga je daarna door het leven als bokser Eddie O'Connor en eindig je het spel als de vrouwelijke computerexpert Sam. Het spel wordt ondersteund door onwijs mooie tu enfilmpjes, die het goed in elkaar zittende verhaal stukje bij beetje prijsgeven. Kort na het sfeervolle introfimpje mag je de controller in handen nemen en Mitchell voor het eerst over het scherm bewegen.
Opvallend is dat de game totaal geen HUD (Heads Up Display) kent, dit volgens ontwikkelaar Team Soho om “een filmische sfeer te creëren”. Hoewel het idee aardig is, laat de uitwerking wat te wensen over. Zo is het vaak gi en of je nog springlevend of halfdood bent, weet je nooit of een wapen al bijna herladen moet worden en heeft ook het autorijden wat gewenning nodig. Net als in het vorige deel zijn ook de 'racemi ies' namelijk weer van de partij. Jammer genoeg zijn deze nog even frustrerend, omdat de besturing van de auto's op z'n zachts gezegd niet al te goed is. Ook de enorm lage framerate helpt met veel auto's op de weg niet mee je vehikel onder controle te houden.
Je begint de game echter niet in de auto, maar met de benenwagen. Je doel is het bestormen van een flat en een aantal gangleden in de boeien te slaan. Direct wordt duidelijk dat camerasysteem dusdanig slecht werkt, dat de mi ie in moeilijkheid verdubbeld wordt. Wanneer je een kleine kamer in loopt, weet de camera geen raad met zijn positie, waardoor hij maar heen en weer gaat vliegen tu en een standpunt binnen en buiten de kamer. En ja, dat werkt op je zenuwen.