Het is eigenlijkverbazingwekkend dat het zo lang geduurd heeft voordat er een game verscheengebaseerd op de filmreeks The Fast and the Furious. De film geniet namelijkgrote populariteit bij met name een jong, mannelijk publiek, dezelfde doelgroepals waartoe veel gamers behoren. Daarnaast gaat de film over snelle auto’s endaar schijn je vrij gemakkelijk een spelletje rond te kunnen bedenken. Toch liep het allemaal niet zo van een leien dakje.Aavankelijk had Vivendi Games de rechten op de filmgame in handen, maar hunprojectje, dat werd ontwikkeld door Genki, belandde na veelvuldig uitstel in deprullenbak. Het duurde toen nog even voordat Namco de rechten in huis haalde enEutechnyx inhuurde om The Fast and the Furious: Tokyo Drift af te leveren. Hetresultaat is eindelijk in ons midden.  En afgaande op het resultaat zou je haast denken dat deontwikkelaar van de eerste Fast and the Furious-game, Genki, dit spel heeftafgeleverd. The Fast and the Furious: Tokyo Drift past namelijk perfect indiens Tokyo Xtreme Racer-serie, waarvan het laatste deel hier als Import TunerChallenge verscheen. The Fast and the Furious speelt zich namelijk, net als TokyoXtreme Racer, voornamelijk af op Japanse snelwegen waarbij je met de grootstemoeite van de wereld nog niet over de vangrail heen kunt komen. Tegenstandersvan verschillende crews vind je opparkeerplaatsen her en der langs de snelweg, en je zult ze allemaal uit moetdagen om tegen de bo te mogenracen. Spelers van een van de Tokyo Xtreme Racer-spellen klinkt ditwaarschijnlijk bekend in de oren.Waar Tokyo Xtreme Racer zich echter alleen op de snelweg ofalleen in de bergen afspeelde (in de DRIFT-spinoff reeks), combineert The Fastand the Furious beide disciplines. Het spel kent in totaal een viertal racetypes,namelijk Destination Battle, DriftBattle, Grip Battle en Maximum Speed.Bij Destination Battle is het debedoeling eerder dan je tegenstander een bepaald punt op de snelweg tebereiken. Drift Battle speelt zich afop slingerende bergweggetjes, waarbij je punten scoort door zoveel mogelijk tedriften. Wanneer je tegenstander is gefinisht, nemen je punten echter gestaagaf, dus op één plek rondjes driften is er niet bij! De Grip Battle is vergelijkbaar met de Destination Battle, maar situeert zich op bergparcours. Bij Maximum Speed gaat het erom wie tijdenseen race de hoogste maximumsnelheid heeft behaald.

De verschillende racemodes zorgen voor de nodige variatie,maar heel verschillend is het allemaal niet. Eigenlijk is alleen het driftene entieel anders dan de rest. Dit zorgt ervoor dat het spel al vrij snel inherhaling valt, iets wat overigens ook altijd al het grootste manco van de TokyoXtreme Racer-reeks was. Men had hier wat aan kunnen doen door wat meerinspiratie te halen uit de filmlicentie, waarin naast gewone races de meestknotsgekke stunts worden uitgevoerd. Vergeleken met de films gaat het er in degame dan ook erg braafjes aan toe. Voor de verschillende disciplines is het van groot belang omde juiste auto achter de hand te hebben. Het maakt in The Fast and the Furiousnamelijk zeker uit of je een voorwiel-, achterwiel- of vierwiel aangedrevenvoertuig bezit. Driften gaat veruit het best met een auto metachterwielaandrijving, terwijl je voor GripBattles met een vierwielaandrijving het beste uit de voeten komt. Waar jein het eerste geval bij het minste of geringste al aan het driften bent, is hetmet een AWD-wagen haast onmogelijk een schuiver te maken.Toch is The Fast and the Furious geen echt realistischeracegame geworden. Het spel pretendeert het wel te zijn (zo zijn erverschillende driving aidsbeschikbaar), maar slaagt niet echt in zijn opzet. Het driften is net iets teoverdreven. Zelfs als je met lage snelheid voorzichtig een bocht in stuurt meteen auto met achterwielaandrijving, zit je vrijwel direct in een dirft.Ook  botsingen met andere wagens en deomgeving, voelen erg nep aan. Als je ook maar iets een muur schampt sta jeachterstevoren, of kleef je als het ware aan de muur vast. Het wagenpark bestaat, zoals gezegd, voornamelijk uitJapanse racemonsters. Er is echter ook een ‘US Import Dealer’ op deoverzichtsmap te vinden, waar je onder andere Muscle Cars en een Ford Focuskunt kopen. Erg veel is het niet, maar je hebt in ieder geval een alternatiefvoor de Ni an’s, Mazda’s en Toyota’s. Alle auto’s zijn op flink wat aspectente tunen, zowel visueel als qua prestaties. De tuningopties liggen redelijk inlijn met wat je in Import Tuner Challenge aantreft, maar vallen toch in hetniet bij het ‘kneden’ van je auto zoals dat in de laatste Need for Speed-gameskon. De achterkant van het doosje pakt groots uit met de tekst‘Snelheid laat zich niet vertalen!’ en dat is inderdaad het grootste euvel vanThe Fast and the Furious: de framerate. Het spel voelt in zijn geheel net ietstrager aan dan je zou willen en vertoont regelmatig flinke haperingen. Het helebeeld knippert dan even naar rare kleurpatronen, waardoor je haast zou denkendat er subliminal images zijntoegevoegd. Mi chien had ik tijdens het spelen daarom zo’n zin in hamburgers?In de split-screen multiplayermode is de framerate nog een stukje erger,waardoor deze mode eigenlijk niet echt aanbevelenswaardig is. Voor deliefhebbers is echter ook een online multiplayermogelijkheid voorzien, maarverwacht daar geen drukte van jewelste. Een ander probleem zijn de laadtijden. Deze zijn op zich alaan de lange kant, maar ze zijn vooral erg frequent. Om bijvoorbeeld van eenrace naar de tuning shop te gaan,dien je eerst de parkeerplaats in te laden. Wanneer je deze verlaat ga jeautomatisch naar de free roamingspelwereld, wat ook weer gepaard gaat met een laadscherm. Om vervolgens de tuning shop uit de kiezen op jeoverzichtsmap en weer naar een laadscherm te mogen staren. Hier had men er goedaan gedaan om wat shortcuts toe tevoegen. Ook het wi elen van auto gaat zeer omslachtig via de zogeheten Robo Garages waar je wagens opgeslagenliggen.