De tegenstelling tu en goed en kwaad is lang niet zo zwart-wit als in de meeste spellen wordt geportretteerd. Het kwaad is net zomin volledig slecht als dat de held altijd goed is. Dat is zeker het geval in Papo & Yo, dat draait om het jongetje Quico, die zijn aan alcohol verslaafde vader wil genezen van zijn demonen.

Geneesmiddel

Quico ontvlucht de problemen thuis door naar zijn fantasiewereld te ontsnappen. Deze alternatieve versie van de Braziliaanse favela’s is aan de ene kant enorm kleurrijk en vrolijk, maar voelt evenredig eenzaam en verlaten aan. Het straatbeeld wordt gekenmerkt door grote kunstwerken op de muren en hier en daar een verloren voetbal. Samen met zijn robotvriendje Lula en een mysterieus meisje gaat Quico op zoek naar een geneesmiddel voor zijn vader. Omdat het zijn eigen wereldje is, kan het jongetje de omgeving manipuleren. Muren worden uit elkaar gerekt om een trap te creëren, terwijl een paar huizen op magische wijze tot brug omgetoverd kunnen worden.

Na enige tijd kom je voor het eerst Monster tegen, die symbool staat voor zijn alcoholistische vader. Ondanks de onheilspellende naam en het angstaanjagende uiterlijk, wordt het al snel duidelijk dat het wezen lang niet altijd de slechterik is. Zijn gedrag toont in eerste instantie een onschuldig, haast schattig wezen, dat slechts zijn uiterlijk tegen zich heeft. Hij is altijd op zoek naar kokosnoten om te eten en wanneer die zich niet in zijn buurt bevinden gaat hij lekker een dutje doen of wil hij voetballen met Quico.

De ware aard van Monster wordt echter onthuld als hij een kikker (een metafoor voor alcohol) ziet rondspringen en het amfibie heeft verorberd. Het beest ontsteekt dan in een nietsontziende razernij, waarbij ook Quico moet vrezen voor zijn leven. Het is hartverscheurend om te zien hoe het jongetje zo zijn best doet om een geneesmiddel te vinden, terwijl Monster een spoor van vernieling achterlaat in zijn leven.

Overwin alle obstakels

Het pad naar de sjamaan die het beest beter zou kunnen maken, is niet zonder obstakels. Gelukkig beschikt Quico over de nodige fantasie om iedere horde te overwinnen. Hierbij wordt op inventieve wijze gebruikgemaakt van de omgeving en de verbeeldingskracht van een kind. Voor sommige puzzels is het nodig om huizen als blokken op elkaar te stapelen, terwijl je voor andere opdrachten krijtgetekende tandwielen, opwindsleutels en touwen moet beïnvloeden om verder te komen.

Naarmate je verder komt, worden de puzzels steeds een stukje uitgebreider, maar zonder ooit echt ingewikkeld te worden. De oplo ing ligt bijna altijd direct voor de hand als je even rustig om je heen kijkt. Wanneer je echt vast dreigt te komen zitten, kun je altijd terugvallen op de leuk bedachte rondslingerende kartonnen dozen die tips geven.

Iedere opdracht voelt als een persoonlijke horde voor Quico of een taak waarbij je Monster op de goede weg moet proberen te helpen, en past hierdoor uitstekend binnen de symboliek van het verhaal. Het enige zwakke punt bij de uitdagingen is het platformen. Het is vaak erg lastig om de diepte bij je sprong goed in te schatten, waardoor je meer dan eens naast je doel springt. Dit kan op den duur nogal frustrerend werken, terwijl zoiets eigenlijk heel onnodig is. Je gaat nooit dood in dit spel. Iedere keer dat je faalt, gaat gepaard met een tweede kans om het overnieuw te doen.

Autobiografie

Het mooie van Papo & Yo is dat het een autobiografisch verhaal is van een van de ontwikkelaars, Vander Caballero. Je leeft echt mee met zijn lijden als kind en zijn oude wens om zijn vader van zijn alcoholverslaving af te helpen. Waarschijnlijk kunnen mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt zich er beter mee identificeren, maar ook voor iedereen die een zorgeloze jeugd heeft gehad is het een intere ant, maar bovenal aangrijpend verhaal. Het feit dat Caballero er een geweldig spel over heeft gemaakt, is mi chien het beste einde dat wij ons kunnen wensen.

Papo & Yo is nu voor 14,99 euro verkrijgbaar via het PlayStation Network.