Onechanbara in een notendop: twee opmerkelijk welgevormde zusjes moeten de wereld redden van een zombie-invasie. Dit doen ze door als vanouds te hakken en trappen… in bikini! Het is duidelijk dat het spelconcept dat achter deze tongbrekende titel hulst, simpelweg briljant is. Maar met enkel een goed concept ben je er nog niet in gameland. Weten de verende borsten van de dames zich staande te houden of zakken ze in rappe vaart naar de grond?

De opzet van Onechanbara is slecht. Echt gruwelijk slecht. Er zijn sporadisch momenten dat je de ontwikkelaars erom zult bewonderen, want in weinig andere games zul je een dergelijke graad van stupiditeit tegenkomen. Het hele concept van halfnaakte chicks met immer verende tieten – ook in stilstand – die zombies neerhakken slaat alles, maar de uitgebreide verhaallijn weet daar nog een hele dikke schep bovenop te doen. Net na voltooiing van de eerste mi ie duiken superspionnen op die het bloed van het jongste zusje willen hebben, maar dat feest gaat niet door omdat ze gered wordt door een onbekende superspionne, Annna. Annna hoort daarentegen weer bij een andere organisatie die hen wil helpen, enzovoorts. Dit wordt uitgelegd aan de hand van filmpjes en ladingen tekst, maar weinig mensen zullen de kracht hebben deze laatste helemaal door te spitten. Hoe dan ook, het verhaal is over de top, ridicuul en volkomen nutteloos: precies wat je verwacht van een no-brain hack 'n slasher als Onechanbara.

Met de hakactie zit het in Onechanbara wel 'goed'. Je krijgt onafgebroken de kans om zombies in stukken te hakken. Iedere keer opnieuw, opnieuw en opnieuw. Ontwikkelaar Tamsoft heeft blijkbaar niet door dat gamers tegenwoordig meer willen dan onafgebroken op de X-knop drukken, want dat is serieus het enige wat je gedurende de carrièremodus aan het doen bent. Van al dat gehak  raakt je zwaard na verloop van tijd doordrenkt met bloed en dat is natuurlijk niet goed voor het imago van de dames. Daarom zul je de bloedmeter in de gaten moeten houden, als deze vol is breng je namelijk geen schade meer aan. Het is dus de bedoeling dat je na verloop van tijd eventjes het bloed van je zwaard schudt, een beetje zoals in Ninja Gaiden 2.

Zoals gezegd zul je vrijwel alleen op de X-knop drukken voor een simpele zwiep met je zwaard of geweerschot. Afwi eling is mogelijk door middel van een  speciale aanval, maar het blijft toch voornamelijk de X-knop die blootgesteld zal worden aan buttonbash-mishandeling. Naast het geringe aantal combo's kampt de game ook nog met een besturing die ontwikkeld lijkt in de diepste lagen van de hel. Hoe hard je je er ook voor inzet, nooit zal het personage doen wat je wil dat ze doet. Nu is de game niet echt vergefelijk en kun je gemaakte vorderingen tijdens het spelen niet opslaan. Hierdoor weet de besturing mateloos te irriteren. Daarnaast resteert nog een veelvoorkomend probleem bij actiegames: de camera. Het behoeft natuurlijk geen raketgeleerde om te voorspellen dat ook deze verschrikkelijk is. De camera heeft een eigen wil en laat nooit zien wat je daadwerkelijk wil zien.  

Grafisch weet de game wel degelijk iets te presteren: het is namelijk een van de lelijkste Xbox 360-titels tot nu toe. De straten zijn volkomen desolaat, de zombies ogen levenloos (je wordt wat flauw van zo'n game hè?) en de game wordt getergd door technische mankementen als screen tearing  en 'zwevende' personages.  Op zich past de grafische stijl wel goed bij het zombiegenre en de grote maat van 'foutheid' waarmee de game wordt gebracht. Het bloed spat letterlijk op je scherm (a la Gears of War en GTA IV) en na een flinke hakpartij ligt de grond bezaaid met ledematen en pla en bloed. Toch laat de game op grafisch vlak een hele slechte indruk achter, het voelt enorm zielloos en afgeraffeld aan. Sommige mensen zullen zeggen dat de stijl bij het genre past, maar dit is in het geval van Onechanbara grootse onzin. Het getuigt van pure laksheid en Tamsoft had zich best met wat andere zaken bezig kunnen houden behalve het opgeilen van gamertjes met bijna blote tieten.

Onechanbara is niet alleen door de eenzijdige gameplay, belachelijk slechte camera en bedroevende graphics een ware marteling, het weet ook nog een prestatie te leveren op het gebied van lineairiteit. Weinig games zijn namelijk zo lineair als Onechanbara. Tot slot hoef je ook niet eens alle zombies te doden, want de helft van de tijd kun je gewoon van checkpoint naar checkpoint lopen. En als je dit trucje veelvuldig toe wilt pa en in een game, kan dit geen goed teken zijn.