In Made Man vertolk jij de rol van Joey Verola, een stoere gast die in z’n leven nogal watdingen heeft meegemaakt. Het spel gaat van start op het moment dat Joey samenmet een collega op weg is om een “made man” te worden, de rang die je nodighebt om volwaardig toe te treden tot de wereld van de maffia. Onderweg zal Joeyzijn levensverhaal uit de doeken doen aan de hand van flashbacks en herinneringen,die zelfs helemaal teruggaan tot de Vietnam-oorlog. Een originele insteek, maartoch blijkt het snel te gaan om een scenario vol met clichés waarin zo nu en daneens een (voorspelbare) plotwending om de hoek komt kijken. Niets baanbrekendsdus, eerder een simpel maar degelijk verhaaltje. Spijtig genoeg straalt dedegelijkheid van het verhaal niet door tot de rest van Made Man.
De eerste indruk die een spel op je maakt is altijd van groot belang, het kan namelijk jeverdere gevoel bepalen tijdens het spelen. Made Man gaat hier al meteen grondigde mist in. Onmiddellijk valt op dat het geheel er grafisch erg slapjesuitziet, zelfs voor een current-gen titel. De omgevingen zijn ongeïnspireerd,objecten kennen geen afwerking en de personages die je tegenkomt zien eruit alszombies die bovendien nog eens een verlammingsinjectie gekregen hebben. Iedereen die je op je beeld te zien krijgt bewegen zó ongelofelijk houterig en onmenselijk,dat het bijna lachwekkend is. Als de rest van het spel goed in elkaar zou zitten,dan zouden we nog met die minpunten kunnen leven. Maar helaas, we moeten jullieopnieuw teleurstellen.
De gameplay van MadeMan bestaat helaas voor 99% uit het vinden van schietijzers, ermee knallen opvijanden, herladen en weer opnieuw hetzelfde stramien toepa en. Onderweg moetje zo nu en dan ook eens een gesloten deur openen door, jawel, een slot stuk teschieten of dekking proberen te zoeken, om op die manier, inderdaad, watveiliger kogels af te vuren. Erg veel variatie is er dus niet te vinden!
Het zou leuk kunnen zijn, al dat geweld, maar in Made Man is het vooral een vervelende bezigheid. Het dekking zoeken verloopt bijvoorbeeld erg stroef en onnatuurlijk,waardoor je vaak simpelweg je tegenstander niet kan raken, hoe graag je dat ook zou willen. Ook de optie om vande ene schuilplaats naar de andere te rollen werkt maar zelden naar behorendoor een slechte plaatsing van de objecten in de spelomgeving. Gelukkig krijgje ruimschoots de tijd om te klungelen, de intelligentie van je tegenstandersis namelijk niet van een al te hoog niveau. Vaak is het zelfs zo erg dat ze niet eens zullen doorhebbendat je naast ze staat.
Wat al het knalwerk wel een beetje de moeite maakt zijn de momenten waarop je eentegenstander maar half weet af te maken, waardoor hij lam op de grond ligt. Opzo’n moment zal je Joey, voorafgegaan met een kleffe one-liner, een genadeloos schot van dichbij kunnen afvuren om hethulpeloze slachtoffer uit zijn lijden te verlo en. Spijtig genoeg zullen zulkemomenten vooral versterkt moeten worden door je eigen verbeelding, dit doordatde grafische motor van het spel zo’n potentiële keiharde actiescène maarflauwtjes in beeld weet te brengen.
Door zo'n genadeschot toe te pa en zal er zich stilaan een metertje beginnen opvullen.Eens het metertje zijn eindpunt heeft weten te bereiken, zal Joey tijdelijkgebruik kunnen maken van bullet time, het bekende effect waardoor alles trager gaat bewegen. Toch blijft de actiezelfs tijdens zo’n vertraagd moment erg dom aanvoelen, met als gevolg dat dezefunctie eigenlijk nooit ten volle benut zal worden.
Mocht het nog niet duidelijk zijn, Made Man is een spel dat je eigenlijk het best in de winkels laat liggen. Naast alleminpunten die ik tot nu toe heb weten op te sommen, krijg je soms als klap opde vuurpijl te maken met vervelende bugs waardoor je soms een heel level opnieuw moet beginnen. Als Made Man acht jaareerder op de markt verschenen was, zou ik dit spel wel weten te waarderen.Vandaag de dag zijn er echter betere alternatieven te vinden binnen hetzelfdegenre.