Zoek je een origineel gespreksonderwerp voor het volgende bezoek aan de kroeg, dan kun je Lollipop Chainsaw gelijk blindelings aanschaffen: “Dus, welke game heb jij het laatst gespeeld?” -“Nou, iets met een cheerleader met dikke tieten, die het hoofd van haar vriendje aan haar rokje heeft hangen en zombies afslacht met een kettingzaag.” Glazige blikken gegarandeerd, ongeacht de hoeveelheid genuttigde alcoholische versnaperingen.
"Af en toe vraag je jezelf af of bepaalde teksten
nou echt zo fout bedoeld zijn als ze eruit komen."
Maar de game is meer dan een opmerkelijke conversation starter. Het is namelijk het nieuwste virtuele werk van de excentrieke gamedesigner Goichi “Suda51” Suda, onder andere verantwoordelijk voor Killer 7 en No More Heroes, die veelal de Quentin Tarantino van de gameindustrie genoemd wordt – al prefereert de Japanner zelf de vergelijking met Robert Rodriguez. Lollipop Chainsaw past binnen het oeuvre van Suda's eerdere werken, waarin het bloed rijkelijk vloeit uit doorgaans op brute wijze vermoorde personages. Zo ook dit keer, al zijn het nu grotendeels reeds ondode mensen (en dieren) die het onderspit delven.
Laat op het zombiefeestje
Net als je denkt dat we de zombiehype een beetje gehad hebben in gamewereld, doen Suda en de Amerikaanse filmmaker James Gunn (die typisch genoeg aan het script van onder andere Dawn of the Dead en LolliLove meewerkte) nog eens een duit in het zakje. Hun verhaal draait om het avontuur van Juliet Starling, een 18-jarige Amerikaanse cheerleader met een liefde voor lolly's, shoppen en videogames (!), die er een dubbelleven als zombiejager op na houdt.
Als nota bene op haar verjaardag de aarde wordt overspoeld met zombies zit er voor Juliet weinig anders op dan de kettingzaag op te pakken en korte metten te maken met alle geïnfecteerden. Onderweg wordt het hoofd van haar vriendje Nick na een spoedoperatie gedegradeerd tot handig acce oire en legt Juliets perverse Japanse leermeester uit dat de zombie-aanval het gevolg is van een opengezette poort op de planeet van duisternis. Dit alles blijkt één grote wraakactie van een gefrustreerde gothic leerling, die een viertal rockgoden oproept om nog meer dood en verderf te zaaien. Want hoe neem je anders wraak op de klasgenoten die je pesten bij gym?
Dat klinkt droogjes op papier niet als Oscar-waardig materiaal, maar de vertelling van het verhaal is in de praktijk erg vermakelijk. Aan pakkende oneliners geen gebrek, variërend van uiterst gevat tot plaatsvervangende schaamte opwekkend schuin. Af en toe vraag je jezelf af of bepaalde teksten, zoals de willekeurige aandoende telefoontjes die Juliet van het thuisfront ontvangt, nou echt zo fout bedoeld zijn als ze eruit komen. Ben je fan van, pak 'm beet, de bekende animatieseries op Comedy Central, dan tovert Lollipop Chainsaw zeker meermaals een grijns op je gezicht. Voor een beetje liefhebber van film, televisie, muziek en games gaan er trouwens geen vijf minuten voorbij zonder een herkenbare verwijzing, die vaak ook op de lachspieren werkt.
Combo-koningin
Naast de aan absurdisme grenzende grappen en grollen en de talrijke popcultuurverwijzingen laat de gameplay het qua originaliteit een beetje liggen. Ten minste, in de basis, die neigt naar simplistisch hack–and-slash-werk: hak zo snel mogelijk zo veel mogelijk zombies in de pan, liefst meerdere tegelijk, om munten te verdienen en de hoogste scores behalen – het uiteindelijke hoofddoel, want je komt in een enkele dag spelen al wel door het verhaal heen, al wordt het spel op de hogere niveaus serieus lastig.
Onderweg zijn er tal van nieuwe aanvallen te ontvangen en speciale combo's (of spannende nieuwe outfits voor Juliet) aan te schaffen, om nog efficiënter én stijlvoller gehakt te maken van de ondoden. Geen moment wordt het heel spannend of vernieuwend, al komt er later in het spel vanzelf meer variatie in de spelmechaniek, wanneer Juliet paaldansen tot een vechtsport verheft en haar kettingzaag ook dienst doet als bazooka.
De meeste verfri ing wordt echter geboden door diverse minigames, die veel sjeu toevoegen aan het spelverloop: zombiebasketbal komt meermaals aan de orde, de van het betere boerenbedrijf bekende maaimachine krijgt een geheel nieuwe en veel leukere functie (onder begeleiding met het meest foute popmuzieknummer dat je kunt bedenken) en één heel level bestaat zelfs grotendeels uit verwijzingen naar speelhalkla iekers. De eindbaasgevechten kennen overigens hun frustrerende momenten, al vormen ze op het gebied van brute actie wel de hoogtepunten van de game. Dit in tegenstelling tot de vele quick-time events die het spel jammer genoeg rijk is. Waren we daar vier jaar geleden niet al mee klaar?
Mierzoete presentatie
Bij al die inhoudelijke gekkigheid hoort een eigenzinnige visuele stijl en daarin stelt Lollipop Chainsaw niet teleur. De art style heeft wel wat weg van het voor de Xbox 360 en PlayStation 3 opgepoetste No More Heroes: Heroes' Paradise, maar dan met meer zoetigheid en duisternis. Het contrast van een aantrekkelijk meisje dat zich met felgekleurde special effects een weg door een horde bloeddorstige zombies vecht, is sowieso verra end aantrekkelijk. Hier en daar is wel wat screen tearing en pop-up te vinden, evenals enkele ruw vormgegeven of geanimeerde objecten, maar over het geheel hebben we visueel weinig te klagen.
Dat geldt nog minder voor de muzikale kant van het verhaal. Het gros van het werk komt van Silent Hill-componist Akira Yamaoka en Mindle Self Indulgence-zanger Little Jimmy Urine, die samen een fijne variatie van typische actiegamemuziek en snoeiharde metal hebben geproduceerd. Daarbij wordt de soundtrack aangevuld met een verzameling uiteenlopende geluiden – Children of Bodom en DragonForce komen langs, maar ook Skrillex en zelfs The Chordettes met de onvermijdelijke kla ieker 'Lollipop'. Extra leuk: je kunt zelf op elk moment een korte afspeellijst samenstellen, zodat je nooit een level lang tegen dezelfde nare achtergrondmuziek aan hoeft te hikken.
Lollipop Chainsaw is niet de meest diepgaande actiegame, maar de eigenzinnige stijl maakt een hoop goed. In een wereld die met de week meer verzadigd lijkt te worden met de ene na de andere shooter, om nog maar te zwijgen over de vele hap-snap-spelletjes, is het fijn om te zien dat er nog enigszins obscure games als deze worden gemaakt, die je een lekker ongegeneerd lachend om de flauwe grappen kunt spelen. Bij voorkeur vlak voor cafébezoek.