Elite: Dangerous is eigenlijk een remake van de allereerste Elite game die in 1983 het levenslicht zag. Die game bood ongekende vrijheid. Het gaf je een universum met maar één opdracht: doe wat je wilt. Het is die filosofie die we helemaal terug zien in deze moderne versie.

Je begint met een eenvoudig ruimteschip en honderd credits op je rekening. Dat lijkt heel weinig, en dat is het ook. Voor dat geld kun je hooguit twee ton voedselpakketten kopen, waarmee je toch al kleine ruim nog maar half is gevuld. Je kunt er voor kiezen om inderdaad die twee ton goederen in te slaan en op zoek te gaan naar een planetenstelsel in de buurt waar ze toevallig vooral machinerie produceren. Die willen wel voedsel kopen. Daar is je eerste winst, waarmee je bijvoorbeeld polymeren koopt, die weer heel goed verkopen op een landbouwplaneet… Waar je weer…

Wakker worden!

Oh wacht, we zien een aantal van jullie gapen. Okay, ander scenario. In plaats van je schip halfvol koopwaar te laden kijk je op het bulletin board of er wat missies te vinden zijn. Het uitvoeren van een paar koeriersmissies, die elk niet meer dan een minuut of tien, vijftien vragen, levert een paar duizend extra credits op. Tijd voor wat betere lasers voor op je schip en misschien een raketwerper. Dan is het de keuze of je een vechtmissie van het bulletinboard pikt of misschien zelf de ruimte afspeurt naar piraten met een prijs op hun hoofd. Die prijs incasseer je door ze uit de ruimte te knallen.

Of word zelf piraat. Je investeert je geld in een wapen met auto targeting en leert hoe je niet alleen een ander schip kunt raken, maar via het ‘sub system targeting menu’ ook het luik van een ander schip open kan knallen, zodat zijn lading eruit valt. Die veeg je dan op met je cargo scoop en verkoop je op een achteraf gelegen ruimtestation waar ze niet zo moeilijk doen over spullen die van het vrachtschip zijn gevallen.

Weet je wat, vlieg anders zomaar de melkweg in, met een scanner en een brandstofvanger. Tank bij door over het oppervlak van een ster te scheren en scan nieuwe sterren en planeten om die informatie in de beschaafde stelsels te verkopen.

Doe het allemaal, doe één van die dingen, of verzin een eigen manier om lol te hebben. Dat is vooral de grote kracht van Elite: Dangerous. Je zit nooit aan een keuze vast: je kan je schip zo van nieuwe uitrusting voorzien, of een schip kopen dat beter bij een andere activiteit past. Er zijn geen levels, geen skillpoints. Enkel jouw vaardigheid en het geld waarmee je de benodigde spullen aanschaft.

Flitsend?

Gaap je nog? Niet meer, hopen we. Maar misschien dat voor een aantal zo de ogen toch weer dichtvallen. Want hoewel dit alles allemaal kan, is Elite: Dangerous geen flitsend of snel spel. De ruimte is groot, op schaal zelfs, en de afstanden tussen bekende sterren is in de game goed weergegeven. Het reizen tussen de sterren doe je via een sprong door de hyperruimte en dat is een kwestie van de juiste knop indrukken en wachten tot de sprong voorbij is. Maar het reizen binnen een planetenstelsel doe je via ‘Frame Shift Drive’. Dit is een van de momenten dat het spel alle regels van de natuurkunde aan zijn laars lapt, want in werkelijkheid is het absoluut onmogelijk om sneller dan het licht te reizen.

Gelukkig voor de speler kan dat wel in Elite Dangerous, want anders zou het reizen tussen planeten misschien wel maanden duren. In plaats daarvan bereik je snelheden van wel driehonderd keer de lichtsnelheid, wat een nieuwe uitdaging meebrengt: remmen. Het is namelijk aan jou om je schip vrij door het planetenstelsel te sturen. Als je te hard gaat, schiet je je doel voorbij. Hierdoor voelt het vliegen ondanks de ongeloofwaardige natuurkunde wel heel sim-achtig.

Dat sim-gevoel is er helemaal als je wilt docken in een ruimtestation. De grote stations zijn zo reusachtig dat je naar binnen moet vliegen om dan zachtjes op het landingsplatform neer te dalen. Eerst moet je toestemming krijgen van de ‘toren’ en krijg je een platformnummer toegewezen. Landen op het verkeerde platform wordt niet getolereerd. En het landen zelf is in het begin een zenuwslopend spannende activiteit. Na een tijdje oefenen is dit docken echter heel eenvoudig. Mocht je het echter niet onder de knie krijgen (of het zat zijn) dan kun je ook een docking computer kopen en in je schip installeren, zodat de computer je automagisch het station in vliegt en veilig neerzet.

Tijd

Al die handelingen zorgen er voor dat Elite: Dangerous een tijdrovend spel is. Zelfs een korte trip tussen twee sterren duurt, als je het interplanetaire reisje meetelt, zeker vijf tot tien minuten. En dan heb je alleen nog maar gevlogen. Daar komt bij dat sommige verhalende events ook nog een eind uit de buurt kunnen liggen. Er is namelijk ook een verhaal dat door middel van nieuwsberichten verteld wordt. Dat nieuws kun je lezen als je in een ruimtestation bent geland.

Denk ook hier niet dat er quest markers zijn, of ook maar iets in die strekking. Een nieuwsbericht is precies dat: het vertelt over de dingen die in de verschillende planeetstelsels gebeuren en is daarmee ook een aanwijzing waar je naar toe kan om iets bijzonders mee te maken. Wij kwamen bijvoorbeeld een bericht tegen over een planeet die drugs exporteert, waar de Federatie een eind aan wil maken. We besloten om de reis van 110 lichtjaar naar die planeet te maken en ontdekten daar een ‘conflict zone’, zeg maar een ruimteveldslag. Hierbij konden we via het dashboard van ons schip kiezen welke kant we wilden helpen. Daarop werd een deel van de aanwezige schepen rood en de rest, onze bondgenoten, groen. Knallen dus.

Mentaliteit

Het vraagt om een bepaalde mentaliteit van jou als speler. Het is aan jou om te bepalen of je het leuk vindt om vrij door de melkweg te springen en gebruik te maken van de vele systemen. Het spel is hierbij gelukkig erg vergevingsgezind. Want hoewel de game enigszins lijkt op EVE qua setting (EVE is ook geïnspireerd door de eerste Elite) is het spel vele malen vriendelijker als je faalt.

Zelfs als je een duur schip verliest, kun je dit terugkopen voor 5% van de aanschafwaarde plus 5% van de waarde van al je upgrades. Dit is heel schappelijk en zorgt ervoor dat je vrijwel meteen weer van start kan. Wel moet je er rekening mee houden dat je bij ‘doodgaan’ dat schip krijgt op het station waar je het laatst hebt gedockt. In ons geval bleek dat 40 lichtjaar van de ruimteslag te zijn. Au. Een les voor de volgende keer.

Een mindere kant aan Elite: Dangerous is dat het spel nog best veel bugs kent. Zo hebben we opstartproblemen ervaren en viel het geluid soms weg tijdens grote gevechten. Ook zijn de ‘spelregels’ iets te consequent: tijdens een missie om piraten uit te schakelen, werden we door een piratenschip benaderd dat via een tekstbericht ons wilde betalen om in plaats van piraten politieschepen te vernietigen. Onze reactie was: mooi niet. Eet lood. We schoten op de omkoper. Maar in Elite: Dangerous is een aanval op een schip dat je niet aanvalt en geen prijs op zijn hoofd heeft een misdaad. Het uitschakelen van deze ‘boef’ zorgde er dus voor dat wij een boete kregen van de politie, die we juist wilden beschermen! Niet echt een bug, maar wel het gevolg van systemen die onverwacht elkaar tegenwerken.

Multiplayer

Als er één aspect is waar Elite: Dangerous helaas wel onderuit gaat, dan is het de multiplayer. Het spel is niet offline speelbaar en dus verwachtten we dat de aanwezigheid van andere piloten een grote invloed zou hebben op de ervaring. Maar dit is geen volledige MMO. Dit is geen groot gedeeld universum zoals EVE Online. De manier waarop spelers elkaar tegenkomen doet nog het meest denken aan Destiny.

Er kunnen maximaal 32 spelers tegelijk in een ‘instance’, wat wil zeggen dat je nooit meer dan 31 piloten tegelijk tegenkomt. In drukke stelsels hebben we inderdaad wel heel wat andere door mensen bestuurde schepen zien rondvliegen, maar het maakt voor de ervaring eigenlijk niet uit of dit computerschepen zijn of niet. Er is weinig interactie. Ook is het behoorlijk lastig om je vrienden te vinden. Wij hebben soms meerdere keren moeten uitloggen en weer inloggen om een vriend in dezelfde instance tegen te komen. Dit soort zaken zijn frustrerend als je graag samen op avontuur wilt.

Het helpt natuurlijk ook niet dat het universum zo groot is. Als je dan beslist om met wat vrienden een conflict zone op te zoeken en samen of tegen elkaar te vechten, dan kan het flink wat tijd kosten om met zijn allen op de afgesproken plek te komen. Er is geen ‘instant match’ voor wie pure arcade actie zoekt.

En als laatste nagel aan de doodskist ontbreekt op dit moment een manier voor spelers om zich te verenigen. Ja, het is mogelijk om een permanente ‘private group’ te vromen, wat betekent dat je alleen vrienden tegenkomt in het universum, maar er is geen gildesysteem.

Het netto resultaat is dat Elite: Dangerous voor het grootste deel een singleplayer-avontuur is, waarbij je toevallig wat andere mensen tegen kan komen. Hoewel dat de ervaring voor ons niet minder maakt (wij zijn dolgelukkig in ons scheepje in de volkomen onontdekte gebieden van de melkweg) kunnen we ons voorstellen dat dit mensen teleurstelt. Zeker de flitsende ‘knal elkaar uit de lucht’-trailer die Frontier Development vorige week toonde heeft echt niets te maken met de werkelijkheid van het spel.

Flightstick

Ten slotte moeten we vermelden dat het spelen van Elite: Dangerous een stuk leuker is met een flightstick dan met muis en toetsenbord. Het spel is overduidelijk ontworpen voor de hardcore vliegeniers. Sinds wij onze Thrustmaster Hotas X in huis hebben, willen we nooit meer terug naar het zwabberen met de muis. Dit is dus wel iets om in overweging te nemen als je Elite overweegt.

Misschien vat dat het wel goed samen: Elite: Dangerous is meer dan een spel. Het is een complete hobby. Heb je geen zin of tijd om heel veel uren in dit spel te steken, dan is het ook gelijk niet meer de moeite om er überhaupt tijd in te investeren. Ben je echter bereid om jezelf onder te dompelen in de harde maar eerlijke toekomst van de melkweg, dan is dit een ervaring die met haast geen enkele andere game is te vergelijken.