Het aantal keren dat ik in een game als hoofdpersonage wakker ben geworden met geheugenverlies is niet op twee handen te tellen. Of ik ben het vergeten. Hoe dan ook, het is een van de grootste clichés in games. Gelukkig weet Dust: An Elysian Tail deze verhaaltechnische valse start gedurende de rest van het spel om te zetten in een meer aangrijpend relaas over goed en kwaad. Het is nog steeds niet het meest originele verhaal en de ontknoping kun je van mijlenver aan zien komen, maar de afwi eling tu en humor en dramatiek zorgt ervoor dat het tot het einde je intere e vasthoudt.

Je kruipt in de vacht van Dust, een antropomorf konijn, dat in een bos wakker wordt gemaakt door een pratend zwaard en zijn beschermer Fidget. Omdat Dust niet meer weet wie hij is, volgt hij het advies van het zwaard op om in het dichtstbijzijnde dorp antwoorden te zoeken. Al gauw komt hij erachter dat er een hevige oorlog woedt die de overgebleven dorpjes in Falana bedreigd. Dust krijgt ook steeds meer het vermoeden dat hij een belangrijke rol in deze strijd heeft gespeeld en dat het verdere verloop van de oorlog met zijn lot verbonden is.

Spetterende actie

Het is onvermijdelijk dat Dust zich in het strijdgewoel moet mengen. Gelukkig is vechten een van de sterkere punten van het spel: met al het plezier hak je jezelf een weg door rijen vijanden. Het gevecht ysteem laat je bewegingen aan elkaar rijgen tot combo’s die in de honderdtallen lopen. Tijdens een combo zoef je vaak van links naar rechts door het scherm, terwijl je een tornado aan aanvallen op je tegenstanders loslaat. Samen met je hulpje Fidget kun je schermvullende vuurpilaren en elektrische stormen laten neerdalen op overrompelde monsters.

Het gaat nooit vervelen om vijanden een flink pak slaag te geven. De animaties zijn zo heerlijk vloeiend dat het een genot is om naar te kijken. En hoewel je op de lagere moeilijkheidsgraden met de souple e van een ballerina door de gevechten danst, komt er bij een hogere moeilijkheidsgraad een zekere tactiek bij kijken. Iedere aanval kost energie, waardoor je je aanvallen moet afwi elen met blokkeren en ontwijken om in leven te blijven.

Met ieder geleverd gevecht, verdien je ervaringspunten om in level te stijgen. Hiermee kun je de eigenschappen van je personage, zoals verdedigings- en aanvalskracht verbeteren. Daarnaast kun je de uitrusting van Dust aanpa en met nieuwe materialen die je verzamelt met het verslaan van monsters en het openen van schatkisten om die eigenschappen nog verder te verbeteren. Een slimmigheidje in het design hierbij is de mogelijkheid om ingrediënten voor het maken van een uitrusting aan winkeliers te verkopen. Op hun beurt vullen zij hun voorraad van deze ingrediënten automatisch aan en maken ze het beschikbaar bij elk verkooppint waar jij langskomt. Hiermee voorkom je een hoop onnodig heen en weer gereis.

Metroidvania

Alles wat je op je reis tegenkomt, van de landschappen van Falana tot zijn inwoners, wordt op schitterende wijze weergegeven. Alles is met de hand getekend en de spelwereld ziet eruit als een interactieve tekenfilm. Het is overduidelijk dat er enorm veel liefde en aandacht in de details van de personages en omgevingen is gestoken. Het hele spel ziet er kleurrijk uit en barst van de persoonlijkheid. Daarnaast zijn de locaties gevarieerd, van een ondergronds dorp tot besneeuwde bergen, bosrijke gebieden en griezelige landhuizen. Het gaat niet snel vervelen om rond te reizen.

Zo is het geen vervelende bezigheid om eerder bezochte gebieden een tweede of derde keer te bezoeken. Het avontuur is namelijk op een Metroidvania-achtige manier opgezet, wat betekent dat bepaalde delen van gebieden onbereikbaar voor je zijn totdat je een specifieke vaardigheid hebt vrijgespeeld. Voor het verhaal is het bij hoge uitzondering nodig om naar een oude locatie terug te keren, maar wanneer je alle geheimen van het spel wilt vinden, zoals schatkisten, arena’s en kooien waarin spelfiguren uit andere indiegames opgesloten zitten, moet je wel vaak heen en weer reizen. Gelukkig is dit geheel optioneel.

Doordat het opnieuw bezoeken van gebieden optioneel is, voelt het nooit alsof de speelduur kunstmatig opgerekt wordt. Wanneer je enkel de hoofdverhaallijn volgt, ben je minimaal een uur of acht zoet en wanneer je alle geheimen probeert te vinden en de sidequests wilt voltooien, kun je rekenen op ongeveer vijftien tot twintig uur speeltijd. De game heeft dus enorm veel vlees op de botten.

Staart

Er is eigenlijk maar één andere negatieve opmerking over het spel te maken naast het onoriginele verhaal: het stemmenwerk. Vooral Fidget is een personage waar je mee leert leven of waar je echt een grondige hekel aan kunt krijgen. Haar stem kan echt op de zenuwen gaan werken na verloop van tijd en ze praat jammer genoeg graag en veel. Gelukkig ben je zoveel aan het vechten, dat het de pret uiteindelijk niet mag drukken. Uiteindelijk is Dust: An Elysian Tail dé verra ing van deze Summer of Arcade. Dat is nog eens een extra speciale prestatie wanneer je weet dat de game bijna in zijn geheel door een persoon is gemaakt, Dean Dodrill. Zelden zagen we zoveel oog voor detail gecombineerd met zulke vloeiende actie. Het venijn zit hem bij deze promotie van Microsoft duidelijk in de staart.

Dust: An Elysian Tail is nu verkrijgbaar voor 1200 Microsoft-punten via Xbox Live Arcade.